- درآمدن
داخل شدن، درون شدن، درون رفتن، بیرون آمدن، خارج شدن
معنی درآمدن - جستجوی لغت در جدول جو
- درآمدن(پِ اَ تَ)
داخل شدن. درون شدن. درون رفتن. ورود کردن. وارد شدن. وارد گشتن. به درون شدن. فروشدن. بدرون آمدن. اندرآمدن. دخول کردن. داخل گردیدن. اتّلاج. ادّخال. (منتهی الارب). انخراط. (دهار). اندخال. اندکام. انغلال. (منتهی الارب). انقحام. (تاج المصادر بیهقی). ایراد. ایلاج. (ترجمان القرآن جرجانی). تداخل. تدخل. تدلث. تغلغل. تغلل. تورﱡد. تولج. (منتهی الارب). جنون. حلول. دخاله. دخول. (دهار). دقول. (منتهی الارب). سلوک. (دهار). غل ّ. (تاج المصادر بیهقی). غور. غیار. قدم. (منتهی الارب). لجه. (تاج المصادر بیهقی). مدخل. ورود. وقب. (منتهی الارب). ولوج. (دهار) (المصادر زوزنی) :
چون درآمد آن کدیور مرد زفت
بیل هشت و داسگاله برگرفت.
رودکی.
امیر سعید سپهسالار خود حمویه بن علی را فرستاد به حرب اسحاق به هزیمت شد و لشکر به سمرقند درآمد. (تاریخ بخارای نرشخی ص 112).
گر ز آنکه به پیراستۀ شهر درآیی
پیراسته آراسته گردد ز رخانت.
بوشعیب.
جامه برافکند بر رژه چو درآمد
پس به تماشای باغ زی شجر آمد.
نجیبی.
درآمد ز درگاه من آن نگار
غراشیده و رفته زی کارزار.
علی قرط.
به خانه درآی ار جهان تنگ شد
همه کار بی برگ و بی رنگ شد.
فردوسی.
به از خودندیدم ترا کدخدای
بیارای این پردۀ ما درآی.
فردوسی.
پس آنگه درآمد چو گرگ ژیان
زریر سپهبد جهان پهلوان.
فردوسی.
گرانی درآید ترا در دو گوش
نه تن ماندت بر یکی سان نه توش.
فردوسی.
به یزدان کنون سوی پوزش درآی
که اویست نیکی ده و رهنمای.
فردوسی.
درآمد به بازار، مرد جوان
بیاورد با خویشتن کاروان.
فردوسی.
دهقان روزی ز در درآید شبگیر
گوید کای دختران گربز محتال.
منوچهری.
دهقان بدرآید و فراوان نگردشان.
منوچهری.
چون بشنوید که من دست بر دست زدم، درآیید و او را [بومسلم خراسانی را] بکشید. (تاریخ سیستان). همه شب همی بیرون شد و باز درمی آمد و به آسمان می نگرید. (تاریخ سیستان). بوقت درآمدن همه تا یک منزل پذیرۀ او شدند. (تاریخ سیستان). امیر محمود به دوسه دفعه از راه زمین دور بر اطراف غور زد و به مضایق آن درنیامدند. (تاریخ بیهقی). ناگاه به کرمان آمدند و از دو جانب درآمدند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 439) .چون به درۀ دینار رسیدیم و در دره درآمدیم و مسافت همه دو فرسنگ بود آن جامه ها بر من وبال شد. (تاریخ بیهقی ص 457). هر روز من تنها پیش او شدمی و بنشستمی و یک دو ساعت ببودمی. اگر آواز دادی که بار دهید، دیگران درآمدندی. (تاریخ بیهقی). عبدوس سخت نزدیک بود به میانۀ همه کارها درآمده. (تاریخ بیهقی). امیر...غلامان را آواز داد، غلامی که وی را قماش گفتندی... درآمد. (تاریخ بیهقی). این سال خواجه به درگاه آمد و پیش رفت و اعیان و سرهنگان... درآمدند و رسم خدمت بجای آوردند. (تاریخ بیهقی).
گر سوی در آیی و بدین خانه درآیی
بیرون شوی از قافلۀ دیو ستمکار.
ناصرخسرو.
درها را محکم استوار کردندو در آنجا بنشست. ملک الموت را ایستاده دید، گفت: ازکجا درآمدی. (قصص الانبیاء ص 133). پس فرمان آمد از جلیل جبّار که درآیید. این عرش را بردارید. (قصص الانبیاء ص 4). بر در بهشت بنشست. در اندیشه بود که چگونه در بهشت درآید. (قصص الانبیاء ص 18). هر کس حیله و چارۀ خود کند و در مسجدها درآیند و تضرع و زاری کنند. (قصص الانبیاء ص 15). در حال، جبرئیل درآمد و گفت: خدایت سلام می رساند و می فرماید... (قصص الانبیاء ص 53). ناگاه ابلیس از روزن خانه درآمد. (قصص الانبیاء ص 37). رسول بیامد و در بزد. دستوری خواست. خدیجه گفت. درآی، چون رسول درآمد... (قصص الانبیاء ص 315). مادر موسی در اندیشه بود که ناگاه موکلان فرعون درآمدند. (قصص الانبیاء ص 90). پسران را گفت: اگر وقت زوال، من بیرون نیامدم شما درآیید. (قصص الانبیاء ص 86). اسپی نیکو ازصحرا درآمد و زیر کوشک او بایستاد [یزد جرد] . (فارسنامۀ ابن البلخی ص 74).
چه روز باشد کانجاه سازدت گردون
که من درآیم و گویم ترا ثنا بسزا.
مسعودسعد.
[نوح گفت ابلیس را] درآی ای ملعون، پس ابلیس نیز به کشتی اندرشد. (مجمل التواریخ و القصص). کس نتوانست از بیرون درآمدن و بیم بود منصور را از روندیان. (مجمل التواریخ و القصص). چون موبد موبدان از آفرین پرداختی، پس بزرگان دولت درآمدندی و خدمتها پیش آوردندی. (نوروزنامه). همسایگان درآمدند و او را [حجام را] ملامت کردند. (کلیله و دمنه).
به یکی در درآید ازگوشش
به دگر در برون کند هوشش.
سنایی.
چون برون رفت از تو حرص آنگه درآید در تو دین چون درآمد جبرئیل آنگه برون شد اهرمن.
سنایی.
درویشان دررسیدند و سنتهای درآمدن بجای آوردند. (اسرارالتوحید ص 304).
جوشن صورت رها کن در صف مردان درآ
دل طلب کز دار ملک دل توان شد پادشا.
خاقانی.
چون به شهر درآمد به خانه پیرزنی فرود آمد. (سندبادنامه ص 303).
درآمد کوهکن مانند کوهی
کزو آمد خلایق را شکوهی.
نظامی.
درآمد باربد چون بلبل مست
گرفته بربطی چون آب در دست.
نظامی.
درآمد در زمان شاپور هشیار
گرفتش دست و گفتا جا نگه دار.
نظامی.
عقل درآمد که طلب کردمش
ترک ادب بود ادب کردمش.
نظامی.
درآمد راوی و برخواند چون در
ثنایی کآن بساطاز گنج شد پر.
نظامی.
مگر ماه و زن از یک فن درآیند
که چون در بندی از روزن درآیند.
نظامی.
که مهمانی به خدمت می گراید
چه فرمایی درآید یا نیاید.
نظامی.
به عشرت بودروزی باده در دست
مهین بانو درآمد شاد و بنشست.
نظامی.
بلی من باشم آن کاول درآیم
به می بنشینم و عشرت فزایم.
نظامی.
ای دل مگر تو از در افتادگی درآئی
ورنه به شوخ چشمی با عشق کی برآئی.
(از مرصاد العباد).
این درآید سر نهند آنرا بتان
وآن درآید سر نهد چون امتان.
مولوی.
تا چنان شد کآن عوانان خلق را
منع می کردند کآتش درمیا.
مولوی.
شنید از درون عارف آواز پای
هلا گفت بر در چه پایی درآی.
سعدی.
یکی که گردن زورآوران بقهر بزن
دوم که از در بیچارگان به لطف درآی.
سعدی.
درویشی به مقامی درآمد که صاحب آن بقعه مردی کریم النفس و نیک محضر بود. (گلستان سعدی). سالی محمد خوارزمشاه با ختا برای مصلحتی صلح اختیار کرد، به جامع کاشغر درآمدم. (گلستان سعدی). با طایفۀ دانشمندان در جامع دمشق بحثی همی کردم که جوانی درآمد. (گلستان سعدی). قاضی در این حالت که یکی از متعلقان درآمد. (گلستان سعدی).
درآ که در دل خسته توان درآید باز
بیا که درتن مرده روان درآید باز.
حافظ.
ز در درآ و شبستان ما معطر کن
چراغ مجلس روحانیان منور کن.
حافظ.
می باید در این خانه درآمدن و آن جوال را بیرون آوردن، زود درویشان درآمدند و آن جوال پر از رخت را بیرون آوردند. (انیس الطالبین ص 78).
می رود منفعل از مجلس مستان خورشید
هرکه ناخوانده درآید خجل آید بیرون.
صائب.
شبی از در درآ، ای شمع، من هم خانه ای دارم.
قدسی.
اتهام،به تهامه درآمدن. احلال، درآمدن شیر در پستان گوسپندپیش از زاییدن. اختیاض، درآمدن به آب. ادخال، درآمدن در نقب. ادهاس، درآمدن در جای نرم. أرز و اروز، درآمدن در چیزی. استدخال، درآمدن خواستن. استعکاد، درآمدن به چیزی. اسداف، در سپیدی صبح درآمدن. اسراء، در سراه درآمدن. اسناء، درآمدن روشنی برق در خانه. اشراق، در طلوع آفتاب درآمدن. (از منتهی الارب). اشتمال، بر چیزی درآمدن. (دهار). اعتراض، بر کسی درآمدن. (دهار) (از منتهی الارب). اقصار، درآمدن به شبانگاه. اقلاع، درآمدن شتر از شش سالگی به هفت سالگی. اکاه، اکاءه، درآمدن ناگاه کسی را. اکتهاف، درآمدن به کهف. اکذاذ، به سنگستان نرم سنگ درآمدن. التکاک، درآمدن لشکر. امتناء، درآمدن ناقه در ایام منیه. انخراط، درآمدن بر کسی. انخشاف و اندماج، درآمدن در چیزی. (از منتهی الارب). انسلاک، درآمدن چیزی در چیزی. (تاج المصادر بیهقی) (دهار). انقماع، درآمدن پنهان در خانه. اهجار، به گرمای روز درآمدن. اهزاء، درآمدن در شدت سرما. تجبل، به کوه درآمدن. تجزف، درآمدن در چیزی. تخلل، درآمدن در حوالی قوم. تخویض، درآمدن به آب. (از منتهی الارب). تدخل، درآمدن اندک اندک. (دهار). تدهلم، درآمدن در چیزی. تذرّی ّ، درآمدن بر بالای ذروه. تسرب، در سوراخ درآمدن. تسغسغ، درآمدن در خاک. تشاجر، درآمدن چیزی در چیزی. تطوید، درآمدن در کوهها. (از منتهی الارب). تعاقب، از پی یکدیگر درآمدن. تعقب، از پی درآمدن. (دهار). تقبقم، درآمدن در آب و فرورفتن در آن. تکرسف، و تکرفس، درآمدن بعض چیزی در بعضی. تکلیه، درآمدن به جایی که دروی جای پنهان شدن باشد. تکنس، درآمدن به خیمه و درآمدن زن در هوده. تکهف، درآمدن به سمج. تمضمض، درآمدن آب در دهان به وقت وضو. درآمدن خواب در چشم. تهامش، در یکدیگر درآمدن. تهتﱡم. به تهامه درآمدن. جحس، درآمدن در چیزی. جخجخه، درآمدن در میانۀ چیزی. ختع و خرّ، درآمدن برکسی بناگاه. (از منتهی الارب). خلف، از پی کسی درآمدن. (دهار) (تاج المصادر بیهقی). خور، آنجا که آبهای روان به دریا درآید. (دهار). خوض، درآمدن به آب. دره، ناگاه درآمدن. دشوه، درآمدن در جنگ. دعش، بناگاه درآمدن. دغور، درآمدن بر کسی. (از منتهی الارب). رهق، درآمدن به چیزی. (دهار). سرایه، درآمدن رگهای درخت در زمین. (از منتهی الارب). شروع، در آب درآمدن. (دهار). طغر، درآمدن بر کسی. (از منتهی الارب). عاقبه و عقوب، از پی درآمدن. عقاب، از پی کسی درآمدن. (دهار). قفس، درآمدن تننده به سوراخ. قمع، درآمدن در چیزی. قنوب، درآمدن در قنابه. کبس، درآمدن در چیزی و درآمدن بناگاه در سرای و درآمدن به زیر کوه. کثب، درآمدن به چیزی. کربله، درآمدن به آب. کرع، درآمدن به زمین سنگلاخ سوخته. کروز، درآمدن درچیزی و پنهان گردیدن. کف ء، درآمدن گوسپندان در درۀ کوه. کلب، درآمدن رسن میان بکرۀ چاه و چوب آن. کمع، درآمدن در آب. لحم، درآمدن در جای درآویختن به آن. متاهمه، به تهامه درآمدن. (از منتهی الارب). مخاض و مشرعه، جای آب درآمدن. مدخل، جای درآمدن. (دهار). معاقبه، از پی کسی درآمدن. مندمق، جای درآمدن. موارده، درآمدن با یکدیگر. هبوط، درآمدن به شهری. هدف، درآمدن در هدفه. همش، در یکدیگر درآمدن. (از منتهی الارب).
- از در درآمدن، وارد شدن. به اندرون درآمدن. (از آنندراج). از در داخل شدن. طروّ. (از منتهی الارب) :
چو بهر سازسفر تاختم به عزم تمام
درآمد از درم آن ماهروی سیم اندام.
فرخی.
افشین را دیدم که از در درآمد با کمر و کلاه من بفسردم و سخن را ببریدم. (تاریخ بیهقی).
زین در چو درآیی بدان برون شو
در سر چنین گفت نوح با سام.
ناصرخسرو.
همی هر یکی گوید آن دیگران را
که زین در درآیید کاین راه بهتر.
ناصرخسرو.
وگرت رغبت باشد که درآیی زین در
بشنو از من سخنی کاین سخن مختصر است.
ناصرخسرو.
با غم رفیق طبعم از آن سان گرفت انس
کز در چو غم درآید گویدش مرحبا.
مسعودسعد.
چو روز بینوایی بر سر آید
مرادت خود بزور از در درآید.
نظامی.
به فتح الباب دولت بامدادان
ز در پیکی درآمد سخت شادان.
نظامی.
مخسب ای سر که پیری در سر آمد
سپاه صبحگاه از در درآمد.
نظامی.
راست روشن درآمد از در کاخ
رفت بر صدرگاه خود گستاخ.
نظامی.
انگشت گزان درآمدم از در تو
انگشت زنان برون شدم از بر تو.
مولوی.
از در درآمدی و من از خود بدرشدم
گویی کزین جهان به جهان دگر شدم.
سعدی.
دلم به عشق گرفتار و جان به مهر گرو
درآمد از درم آن دلفروز جان آرام.
سعدی.
تو اگر چنین لطیف از در بوستان درآیی
گل سرخ شرم دارد که چرا همی شکفتم.
سعدی.
تا یکی از دوستان که در کجاوه انیس من بود و در حجره جلیس، برسم قدیم از در درآمد. (گلستان سعدی). که سواری از در درآمد و بشارت داد که فلان قلعه را به دولت خداوند گشادیم. (گلستان). وصیت کردکه بامدادان نخستین کسی که از در این شهر درآید تاج شاهی بر سر وی نهند... اتفاقاً اول کسی که درآمد گدایی بود. (گلستان). شبی یاد دارم که یاری عزیز از دردرآمد، چنان بیخود از جای برجستم. (گلستان سعدی).
تعبیر رفت یارسفرکرده می رسد
ای کاج هرچه زودتر از در درآمدی.
حافظ.
چنان کز در درآمد اهل ماتم را سیه بختی
فغان از بلبلان برخاست چون سوی چمن رفتم.
خواجه شعیب (از آنندراج).
واعظ سحری از در میخانه درآمد
سر کرد سخنها که کند هرزه درائی.
واعظ (از آنندراج).
به بر خوردن دوستان در سفر
به یاری که غافل درآیدزدر.
باقر کاشی (از آنندراج).
- از در دیگر درآمدن، از راه دیگر داخل شدن:
چون مشتری از افق برآمد
با او ز در دگر درآمد.
نظامی.
- به خشم درآمدن، خشمگین شدن:
برون کند چو درآمد بخشم گشت زمان
ز قصر قیصر و از خان خویشتن خان را.
ناصرخسرو.
- به درآمدن، بیرون آمدن:
دزدی بدرآمد از کمینگاه
ریحان بشکست و ریخت بر راه.
نظامی.
وعده تأخیر بسر نامده
لعبتی از پرده بدرنامده.
نظامی.
چون سخن از خود بدرآمد تمام
تا سخنش یافت قبول سلام.
نظامی.
پیکان از جراحت بدرآید و آزار در دل بماند. (گلستان سعدی).
- به موج درآمدن، موجناک شدن. دارای موج گشتن: حکما چنین گفته اند...با سه چیز امان نبود، با دریا که به موج درآید و آتش که ارتفاع گیرد و پادشاه که غضب بر وی مستولی شود. (سندبادنامه ص 73).
- درآمدن از راه، رسیدن از سفر و جز آن. (یادداشت مرحوم دهخدا) :
تازه مسافر چو درآید ز راه
پیش برم تا در دروازه...
سوزنی.
- درآمدن به چشم کسی، مورد توجه وی واقع شدن. در نظر وی جلوه کردن: به چشم او درآمد و در دل او جای گرفت. (سندبادنامه ص 317). پادشاه چون هیکل او [پیل] بدید به چشم او درآمد و در دل او موقعی بزرگ یافت. (سندبادنامه ص 57).
ز تنگی کس به چشمم درنیاید
کسی با تنگ چشمان برنیاید.
نظامی.
می رود و ز خویشتن بینی که هست
درنمی آید به چشمش دیگری.
سعدی.
- درآمدن به دین کسی، به او گرویدن:
اکنون محمد بیرون آمده است و نامه نوشته است که به دین من درآیید، شما چه می گوئید. (قصص الانبیاء ص 225).
- درآمدن سر چیزی زیر، قرار گرفتن و واقع شدن آن:
سرانجام هم بخت شه بود چیر
درآمد سر بخت بدخواه زیر.
اسدی.
- درآمدن شکن به کسی، وارد شدن شکست بدو. رسیدن شکست به وی. مغلوب شدن وی:
چو پیروز شد قارن رزم زن
به جهن دلاور درآمد شکن.
فردوسی.
- درآمدن شوی بر زن، دخول. مباشرت: ملکی از ایشان غلبه گرفت و عروسان را دوشیزگی بردی پیش از درآمدن شوی. (التفهیم).
- دردل درآمدن، در خاطر گذشتن. (ناظم الاطباء).
- گرم درآمدن، مجدانه و سخت پرداختن به کاری: آن ملاعین گرم درآمدند و نیک نبرد کردند. (تاریخ بیهقی).
، بیرون آمدن.برآمدن و با حرف اضافۀ ’از’ بکار می رود. بیرون شدن. (از اضداد است) بیرون آمدن. خارج شدن. برون رفتن: از خانه درآمد، برون شد. (تداول مردم قزوین). خبر به مکه رسید که رسول (ص) به مدینه رسید، به جنگ درآمدند. (قصص الانبیاء ص 222).
دیگر آن مرغ کی از بیضه درآید که چنین
بلبل خوش نفس و طوطی شکرخا شد.
سعدی.
کژدم را گفتند: چرا به زمستان درنیایی ؟ گفت: در تابستانم چه حرمت است که به زمستان نیز بدرآیم. (گلستان سعدی).
- از جای درآمدن، جستن. ناگهان خارج شدن:
پس از جای مانند تند اژدها
درآمد بدو کرده خشتی رها.
اسدی.
، تاختن. حمله بردن:
به بیژن درآمد چو شیر دژم
نبود آگه از بخشش چرخ خم.
فردوسی.
درآیی تو در جنگ در پیش روی
نمانی که آید مرا بد ازوی.
فردوسی.
درآمد به کردار پیل ژیان
به بازو کمان و کمر بر میان.
فردوسی.
خوارزمشاه نیزه بستد و پیش رفت، چون علامتش لشکر بدیدند چون کوه آهن درآمدند. (تاریخ بیهقی).
- بجنگ درآمدن، آغاز جنگ کردن. نبرد آغاز کردن. به پیکار برخاستن:
یکی داستان زد بر این بر پلنگ
چوبا شیر جنگی درآمد به جنگ.
فردوسی.
- بر کسی درآمدن، بر او خروج کردن: بدربن حسنویه بر مجدالدوله درآمد و ملک ری بر او بگرفت. (ترجمه تاریخ یمینی ص 383).
- درآمدن به نیزه یا سلاحی دیگر، با آن به جنگ پرداختن. (یادداشت مرحوم دهخدا). با آن حمله و کارزار کردن:
عنان را به پور سرافراز داد
به نیزه درآمد کمان بازداد.
فردوسی.
به نیزه درآییددر کارزار
مگر کاندرآرید زیشان دمار.
فردوسی.
سپر بر سر آورد گیو سترگ
به نیزه درآمدبه کردار گرگ.
فردوسی.
، رسیدن. متوجه شدن:
چون بدان قهرمان درآمد قهر
شه منادی روانه کرد به شهر.
نظامی.
هر کس که خلل به مال او درمی آید بسبب عجزارتفاع او از ضمان او عجز ضمان او بر سایر ارباب خراج قسمت می نمودند. (تاریخ قم ص 143). ، حلول کردن. آغاز شدن. آغازیدن. فرارسیدن. رسیدن: درآمدن شب. درآمدن زمستان. (یادداشت مرحوم دهخدا) :
ما و سر کوی ناوک و سفج و عصیر
اکنون که درآمد ای نگارین مه تیر.
بخاری.
خزان درآمد و آن برگها بکند و بریخت
درخت ازین غم چون من نژند گشت و نزار.
فرخی.
نوروز درآمد ای منوچهری
با لالۀ لعل و با گل حمری.
منوچهری.
با خود گفت بباید... خدایی باشد پاک از همه عیبها... شب درآمد، گفتند... (قصص الانبیاء ص 199). چون برادران یوسف پیش گوسفندان خویش آمدند و شب درآمد... (قصص الانبیاء ص 64). شب درآمد و قوم شهر بازآمدند. (تاریخ بیهقی). چون شب درآمد، بگریختند. (تاریخ بیهقی). ماه روزه درآمد و روزه بگرفتند. (تاریخ بیهقی). چون مهرجان درآمد فرمود تا بر شط دجله خوانی عظیم نهادند. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 90). چون شب درآمد، مرغی سفید... بیامد و بر آن درخت نشست. (مجمل التواریخ و القصص). چون شب درآمد مسجدی بود بر طرف بازار... آتش درزدند. (مجمل التواریخ و القصص). دانه های غوره بکمال رسید هم دست بدو نیارستند کرد تا خریف درآمد و میوه ها چون سیب و امرود و شفتالو... دررسید. (نوروزنامه). چون سرمای زمستان درآید، هرچه اندر دماغ بماند از آن رطوبتها دردسر آرد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). چون شب درآمد از آن پیرزن پرسید که در این شهر صندل به چه نرخ است. (سندبادنامه ص 303).
حکایت چون به شیرینی درآمد
حدیث خسرو و شیرین برآمد.
نظامی.
کنونم نوبت رفتن درآمد
به نیک و بد جهانم بر سر آمد.
نظامی (الحاقی).
بجستندش چنین تا شب درآمد
روان روز پاک از در درآمد.
نظامی (الحاقی).
بیاض روز درآید چواز دواج سیاه
برهنه بازنشیند یکی سپیداندام.
سعدی.
یکی از ملوک با تنی چند از خاصان در شکارگاهی به زمستان از عمارت دور افتاد تا شب درآمد. (گلستان سعدی). اجنان، جنان و جنون، درآمدن شب. (تاج المصادر بیهقی) (دهار). اکتناح، درآمدن و نزدیک رسیدن شب. (از منتهی الارب). وقوب، درآمدن تاریکی شب. (دهار) (تاج المصادر بیهقی).
- درآمدن وقت، حلول اجل. رسیدن زمان:
گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد
گفتا مگوی با کس تا وقت آن درآید.
حافظ.
، ظاهر شدن. (ناظم الاطباء). ظهور گرفتن. جلوه گر شدن. (آنندراج) :
ز آسمان هنر درآمد جم
باز شد لوک و لنگ دیو رجیم.
ابوحنیفۀ اسکافی (از تاریخ بیهقی).
همان آب و رنگش درآمد که بود
تماشا طلب کرد و شادی نمود.
نظامی.
ناطح، صید که از پیش درآید. (دهار). ، شکلی دیگر گرفتن.
- به دو درآمدن، دو تا شدن. غوج. (تاج المصادر بیهقی).
، طلوع آفتاب و ماه یا ستارۀ دیگر. شارق شدن. (یادداشت مرحوم دهخدا). ، روییدن. سبز شدن. دمیدن. رستن:
چون درآید خط مشکین و برآراید رخ
زلف یک لحظه خلاف خط مشکین نکند.
سوزنی.
، آغاز کردن. شروع کردن. مداخله کردن. درشدن. مشغول شدن. پرداختن. (یادداشت مرحوم دهخدا) : جمله به گریه درآمدند وزاری می کردند. (قصص الانبیاء ص 8). آواز زنان و فرزندان بلند شد و حاضران بگریه درآمدند. (قصص الانبیاء ص 238).
گستاخ سخن گفتم و پرسیدم و انصاف
با من به سخن گفتن گستاخ درآمد.
سوزنی.
درآمد به غریدن ابر بلند
فروریخت گوهر به گوهرپسند.
نظامی.
به شیرین خنده های شکرین ساز
درآمد شکر شیرین به آواز.
نظامی.
چو فرخ شد بدو هم تخت و هم تاج
درآمد غمزۀ شیرین به تاراج.
نظامی.
به بخشیدن درآمد دست دریا
زمین گشت از جواهر چون ثریا.
نظامی.
درآمد کار اندامش به سستی
به بیماری کشید از تندرستی.
نظامی.
سر اول به گل چیدن درآمد
چو گل زان رخ بخندیدن درآمد.
نظامی.
در چمن باغ چو گلبن شگفت
بلبل با باز درآمد به گفت.
نظامی.
به فیروزی بخت فرخنده فال
درآمد به بخشیدن ملک و مال.
نظامی.
لبش بادر به غواصی درآمد
سر زلفش بر قاصی درآمد.
نظامی.
به گستاخی درآمد کی دلارام
گواژه چند خواهی زد بیارام.
نظامی.
خواجه با بندۀ پری رخسار
چون درآمد به بازی و خنده.
سعدی.
چو تلخ عیشی من بشنوی بخنده درآی
که گر بخنده درآیی جهان شکر گیرد.
سعدی.
هرچه دردنیا و عقبی راحت و آسایش است
گر تو با ما خوش درآیی ما از آن آسوده ایم.
سعدی.
اگر به رقص درآیی تو سرو سیم اندام
نظاره کن که چه مستی کنند و جان بازی.
سعدی.
چون درآید به از توئی به سخن
گرچه به دانی اعتراض مکن.
سعدی.
نگار من چو درآید به خندۀ نمکین
نمک زیاده کند بر جراحت ریشان.
سعدی (گلستان).
بلبلان را دیدم که با نالش درآمده بودند از درخت... چون در آواز آمد آن بربطسرای. سعدی (گلستان).
سرو بالای من آنگه که درآید به سماع
چه محل، جامۀ جان را که قبا نتوان کرد.
حافظ.
پس همه بگریه درآمدند و فریاد و افغان از میان ایشان برخاست. (تاریخ قم ص 250). افاضه، درآمدن در سخن. (دهار).
- بکار درآمدن، پرداختن به کار. آغاز کردن به انجام دادن آن:
دل شه در آن مجلس تنگبار
به ابرو فراخی درآمد بکار.
نظامی.
، واقع شدن. (ناظم الاطباء). محیط شدن. احاطه کردن. قرار گرفتن: بحکم آنکه فیروزآباد در میان اخره ّ نهاده است که پیرامن آن کوهی گرد بر گرد درآمده است. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 137). اًخدار، درآمدن در زیر باران و ابر و باد. (از منتهی الارب). الاستکفاف، الحف و الحفوف، گرد چیزی درآمدن. (دهار) (از تاج المصادر بیهقی). ، جمع شدن. گرد آمدن: این گروهی مردم که گرد وی [مسعود] درآمده اند، هر یکی چون وزیری ایستاده و وی نیز سخن می شنود. (تاریخ بیهقی). اصحاب رای به مدارا... گرد خصم درآیند. (کلیله و دمنه).
عقل باعشق درنمی آید
جور مزدور می کشد استاد.
سعدی.
، فرورفتن: بزخ،برآمدن سینه و درآمدن پشت. (از منتهی الارب). قعس،درآمدن پشت. ضد حدب. (از منتهی الارب). خروج الصدر ودخول الظّهر. (از القاموس) (از اقرب الموارد). ، بزیر آمدن. (یادداشت مرحوم دهخدا) :
درآمد یکی خاد چنگال تیز
ربود از کفش گوشت برد و گریز.
خجسته.
درآمد ز زین گشت غلطان به خاک
همی گفت کای راست دادار پاک.
اسدی.
ناگاه دو مرغ دیدم بغایت خوش صورت که از هوا درآمدند. (قصص الانبیاء ص 172). دختر در گهواره بود، سیمرغ درآمد و دست فروکرد و آنرا برداشت. (قصص الانبیاء ص 170). ، برو افتادن. (ناظم الاطباء). نگون شدن. پست شدن:
بدانیم کاین خرگه گاوپشت
چگونه درآمد بخاک درشت.
نظامی.
- از پای درآمدن، افتادن. بر زمین افتادن. مغلوب شدن:
وگر کامرانی در آید زپای
غنیمت شمارند فضل خدای.
سعدی.
چه مایه بر سر این ملک سروران بودند
چو دور عمر بسر شد درآمدند از پای.
سعدی.
وقتست اگر از پای درآیم که همه عمر
باری نکشیدم که به هجران تو ماند.
سعدی.
رجوع به این ترکیب ذیل پای شود.
- بزانو درآمدن، بزانو نشستن. روی دو زانو قرار گرفتن. نیم خیز شدن نشسته: امیر بزانو درآمد و یک شمشیر زد، چنانکه هر دو دست شیر را قلم کرد. (تاریخ بیهقی). و رجوع به زانو و بزانو درآمدن در ردیفهای خود شود.
- ، خماندن دو زانو. روی دو زانو قرار گرفتن ایستاده.
- ، عاجز و مضطر شدن از ظلم و قهر و فشار کسی.
، خاستن. بلند شدن.
- درآمدن از خواب، از خواب بیدار شدن. (ناظم الاطباء). از خواب بلند شدن: در این میان حجام از خواب درآمد. (کلیله و دمنه).
شاهد سرمست من صبح درآمد ز خواب
کرد صراحی طلب دید صبوحی صواب.
خاقانی.
ز بس خون کز تن شه رفت چون آب
درآمد نرگس شیرین ز خوش خواب.
نظامی.
ز خواب خوش درآمد ناگهان شاه
جبین افروخته چون بر فلک ماه.
نظامی.
بیننده ز خواب چون درآمد
صبح از افق فلک برآمد.
نظامی.
گفت [پیامبر علیه السلام برؤیا] دوستی از دوستان ما عصیده ای از تو درخواست کرد تو بخیلی کردی و بوی ندادی، درحال از خواب درآمدم و گریان شدم. (تذکره الاولیاء). چون از خواب درآمد و این خواب بر خربنداد عرضه کرد، خربنداد تعبیر کرد. (تاریخ قم ص 252).
، درآمدن از جلو کسی، در اصطلاح عامه، مقابلۀ به مثل کردن. پاداش کار بد یا نیک کسی را به وجه احسن و بطور کامل دادن. (فرهنگ لغات عامیانه). جواب گفتن بنحو مستوفی اعتراض کسی را
چون درآمد آن کدیور مرد زفت
بیل هشت و داسگاله برگرفت.
رودکی.
امیر سعید سپهسالار خود حمویه بن علی را فرستاد به حرب اسحاق به هزیمت شد و لشکر به سمرقند درآمد. (تاریخ بخارای نرشخی ص 112).
گر ز آنکه به پیراستۀ شهر درآیی
پیراسته آراسته گردد ز رخانت.
بوشعیب.
جامه برافکند بر رژه چو درآمد
پس به تماشای باغ زی شجر آمد.
نجیبی.
درآمد ز درگاه من آن نگار
غراشیده و رفته زی کارزار.
علی قرط.
به خانه درآی ار جهان تنگ شد
همه کار بی برگ و بی رنگ شد.
فردوسی.
به از خودندیدم ترا کدخدای
بیارای این پردۀ ما درآی.
فردوسی.
پس آنگه درآمد چو گرگ ژیان
زریر سپهبد جهان پهلوان.
فردوسی.
گرانی درآید ترا در دو گوش
نه تن ماندت بر یکی سان نه توش.
فردوسی.
به یزدان کنون سوی پوزش درآی
که اویست نیکی ده و رهنمای.
فردوسی.
درآمد به بازار، مرد جوان
بیاورد با خویشتن کاروان.
فردوسی.
دهقان روزی ز در درآید شبگیر
گوید کای دختران گربز محتال.
منوچهری.
دهقان بدرآید و فراوان نگردشان.
منوچهری.
چون بشنوید که من دست بر دست زدم، درآیید و او را [بومسلم خراسانی را] بکشید. (تاریخ سیستان). همه شب همی بیرون شد و باز درمی آمد و به آسمان می نگرید. (تاریخ سیستان). بوقت درآمدن همه تا یک منزل پذیرۀ او شدند. (تاریخ سیستان). امیر محمود به دوسه دفعه از راه زمین دور بر اطراف غور زد و به مضایق آن درنیامدند. (تاریخ بیهقی). ناگاه به کرمان آمدند و از دو جانب درآمدند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 439) .چون به درۀ دینار رسیدیم و در دره درآمدیم و مسافت همه دو فرسنگ بود آن جامه ها بر من وبال شد. (تاریخ بیهقی ص 457). هر روز من تنها پیش او شدمی و بنشستمی و یک دو ساعت ببودمی. اگر آواز دادی که بار دهید، دیگران درآمدندی. (تاریخ بیهقی). عبدوس سخت نزدیک بود به میانۀ همه کارها درآمده. (تاریخ بیهقی). امیر...غلامان را آواز داد، غلامی که وی را قماش گفتندی... درآمد. (تاریخ بیهقی). این سال خواجه به درگاه آمد و پیش رفت و اعیان و سرهنگان... درآمدند و رسم خدمت بجای آوردند. (تاریخ بیهقی).
گر سوی در آیی و بدین خانه درآیی
بیرون شوی از قافلۀ دیو ستمکار.
ناصرخسرو.
درها را محکم استوار کردندو در آنجا بنشست. ملک الموت را ایستاده دید، گفت: ازکجا درآمدی. (قصص الانبیاء ص 133). پس فرمان آمد از جلیل جبّار که درآیید. این عرش را بردارید. (قصص الانبیاء ص 4). بر در بهشت بنشست. در اندیشه بود که چگونه در بهشت درآید. (قصص الانبیاء ص 18). هر کس حیله و چارۀ خود کند و در مسجدها درآیند و تضرع و زاری کنند. (قصص الانبیاء ص 15). در حال، جبرئیل درآمد و گفت: خدایت سلام می رساند و می فرماید... (قصص الانبیاء ص 53). ناگاه ابلیس از روزن خانه درآمد. (قصص الانبیاء ص 37). رسول بیامد و در بزد. دستوری خواست. خدیجه گفت. درآی، چون رسول درآمد... (قصص الانبیاء ص 315). مادر موسی در اندیشه بود که ناگاه موکلان فرعون درآمدند. (قصص الانبیاء ص 90). پسران را گفت: اگر وقت زوال، من بیرون نیامدم شما درآیید. (قصص الانبیاء ص 86). اسپی نیکو ازصحرا درآمد و زیر کوشک او بایستاد [یزد جرد] . (فارسنامۀ ابن البلخی ص 74).
چه روز باشد کانجاه سازدت گردون
که من درآیم و گویم ترا ثنا بسزا.
مسعودسعد.
[نوح گفت ابلیس را] درآی ای ملعون، پس ابلیس نیز به کشتی اندرشد. (مجمل التواریخ و القصص). کس نتوانست از بیرون درآمدن و بیم بود منصور را از روندیان. (مجمل التواریخ و القصص). چون موبد موبدان از آفرین پرداختی، پس بزرگان دولت درآمدندی و خدمتها پیش آوردندی. (نوروزنامه). همسایگان درآمدند و او را [حجام را] ملامت کردند. (کلیله و دمنه).
به یکی در درآید ازگوشش
به دگر در برون کند هوشش.
سنایی.
چون برون رفت از تو حرص آنگه درآید در تو دین چون درآمد جبرئیل آنگه برون شد اهرمن.
سنایی.
درویشان دررسیدند و سنتهای درآمدن بجای آوردند. (اسرارالتوحید ص 304).
جوشن صورت رها کن در صف مردان درآ
دل طلب کز دار ملک دل توان شد پادشا.
خاقانی.
چون به شهر درآمد به خانه پیرزنی فرود آمد. (سندبادنامه ص 303).
درآمد کوهکن مانند کوهی
کزو آمد خلایق را شکوهی.
نظامی.
درآمد باربد چون بلبل مست
گرفته بربطی چون آب در دست.
نظامی.
درآمد در زمان شاپور هشیار
گرفتش دست و گفتا جا نگه دار.
نظامی.
عقل درآمد که طلب کردمش
ترک ادب بود ادب کردمش.
نظامی.
درآمد راوی و برخواند چون در
ثنایی کآن بساطاز گنج شد پر.
نظامی.
مگر ماه و زن از یک فن درآیند
که چون در بندی از روزن درآیند.
نظامی.
که مهمانی به خدمت می گراید
چه فرمایی درآید یا نیاید.
نظامی.
به عشرت بودروزی باده در دست
مهین بانو درآمد شاد و بنشست.
نظامی.
بلی من باشم آن کاول درآیم
به می بنشینم و عشرت فزایم.
نظامی.
ای دل مگر تو از در افتادگی درآئی
ورنه به شوخ چشمی با عشق کی برآئی.
(از مرصاد العباد).
این درآید سر نهند آنرا بتان
وآن درآید سر نهد چون امتان.
مولوی.
تا چنان شد کآن عوانان خلق را
منع می کردند کآتش درمیا.
مولوی.
شنید از درون عارف آواز پای
هلا گفت بر در چه پایی درآی.
سعدی.
یکی که گردن زورآوران بقهر بزن
دوم که از در بیچارگان به لطف درآی.
سعدی.
درویشی به مقامی درآمد که صاحب آن بقعه مردی کریم النفس و نیک محضر بود. (گلستان سعدی). سالی محمد خوارزمشاه با ختا برای مصلحتی صلح اختیار کرد، به جامع کاشغر درآمدم. (گلستان سعدی). با طایفۀ دانشمندان در جامع دمشق بحثی همی کردم که جوانی درآمد. (گلستان سعدی). قاضی در این حالت که یکی از متعلقان درآمد. (گلستان سعدی).
درآ که در دل خسته توان درآید باز
بیا که درتن مرده روان درآید باز.
حافظ.
ز در درآ و شبستان ما معطر کن
چراغ مجلس روحانیان منور کن.
حافظ.
می باید در این خانه درآمدن و آن جوال را بیرون آوردن، زود درویشان درآمدند و آن جوال پر از رخت را بیرون آوردند. (انیس الطالبین ص 78).
می رود منفعل از مجلس مستان خورشید
هرکه ناخوانده درآید خجل آید بیرون.
صائب.
شبی از در درآ، ای شمع، من هم خانه ای دارم.
قدسی.
اتهام،به تهامه درآمدن. احلال، درآمدن شیر در پستان گوسپندپیش از زاییدن. اختیاض، درآمدن به آب. ادخال، درآمدن در نقب. ادهاس، درآمدن در جای نرم. أرز و اروز، درآمدن در چیزی. استدخال، درآمدن خواستن. استعکاد، درآمدن به چیزی. اسداف، در سپیدی صبح درآمدن. اسراء، در سراه درآمدن. اسناء، درآمدن روشنی برق در خانه. اشراق، در طلوع آفتاب درآمدن. (از منتهی الارب). اشتمال، بر چیزی درآمدن. (دهار). اعتراض، بر کسی درآمدن. (دهار) (از منتهی الارب). اقصار، درآمدن به شبانگاه. اقلاع، درآمدن شتر از شش سالگی به هفت سالگی. اکاه، اکاءه، درآمدن ناگاه کسی را. اکتهاف، درآمدن به کهف. اکذاذ، به سنگستان نرم سنگ درآمدن. التکاک، درآمدن لشکر. امتناء، درآمدن ناقه در ایام منیه. انخراط، درآمدن بر کسی. انخشاف و اندماج، درآمدن در چیزی. (از منتهی الارب). انسلاک، درآمدن چیزی در چیزی. (تاج المصادر بیهقی) (دهار). انقماع، درآمدن پنهان در خانه. اهجار، به گرمای روز درآمدن. اهزاء، درآمدن در شدت سرما. تجبل، به کوه درآمدن. تجزف، درآمدن در چیزی. تخلل، درآمدن در حوالی قوم. تخویض، درآمدن به آب. (از منتهی الارب). تدخل، درآمدن اندک اندک. (دهار). تدهلم، درآمدن در چیزی. تذرّی ّ، درآمدن بر بالای ذروه. تسرب، در سوراخ درآمدن. تسغسغ، درآمدن در خاک. تشاجر، درآمدن چیزی در چیزی. تطوید، درآمدن در کوهها. (از منتهی الارب). تعاقب، از پی یکدیگر درآمدن. تعقب، از پی درآمدن. (دهار). تقبقم، درآمدن در آب و فرورفتن در آن. تکرسف، و تکرفس، درآمدن بعض چیزی در بعضی. تکلیه، درآمدن به جایی که دروی جای پنهان شدن باشد. تکنس، درآمدن به خیمه و درآمدن زن در هوده. تکهف، درآمدن به سمج. تمضمض، درآمدن آب در دهان به وقت وضو. درآمدن خواب در چشم. تهامش، در یکدیگر درآمدن. تهتﱡم. به تهامه درآمدن. جحس، درآمدن در چیزی. جخجخه، درآمدن در میانۀ چیزی. ختع و خرّ، درآمدن برکسی بناگاه. (از منتهی الارب). خلف، از پی کسی درآمدن. (دهار) (تاج المصادر بیهقی). خور، آنجا که آبهای روان به دریا درآید. (دهار). خوض، درآمدن به آب. دره، ناگاه درآمدن. دشوه، درآمدن در جنگ. دعش، بناگاه درآمدن. دغور، درآمدن بر کسی. (از منتهی الارب). رهق، درآمدن به چیزی. (دهار). سرایه، درآمدن رگهای درخت در زمین. (از منتهی الارب). شروع، در آب درآمدن. (دهار). طغر، درآمدن بر کسی. (از منتهی الارب). عاقبه و عقوب، از پی درآمدن. عقاب، از پی کسی درآمدن. (دهار). قفس، درآمدن تننده به سوراخ. قمع، درآمدن در چیزی. قنوب، درآمدن در قنابه. کبس، درآمدن در چیزی و درآمدن بناگاه در سرای و درآمدن به زیر کوه. کثب، درآمدن به چیزی. کربله، درآمدن به آب. کرع، درآمدن به زمین سنگلاخ سوخته. کروز، درآمدن درچیزی و پنهان گردیدن. کف ء، درآمدن گوسپندان در درۀ کوه. کلب، درآمدن رسن میان بکرۀ چاه و چوب آن. کمع، درآمدن در آب. لحم، درآمدن در جای درآویختن به آن. متاهمه، به تهامه درآمدن. (از منتهی الارب). مخاض و مشرعه، جای آب درآمدن. مدخل، جای درآمدن. (دهار). معاقبه، از پی کسی درآمدن. مندمق، جای درآمدن. موارده، درآمدن با یکدیگر. هبوط، درآمدن به شهری. هدف، درآمدن در هدفه. همش، در یکدیگر درآمدن. (از منتهی الارب).
- از در درآمدن، وارد شدن. به اندرون درآمدن. (از آنندراج). از در داخل شدن. طروّ. (از منتهی الارب) :
چو بهر سازسفر تاختم به عزم تمام
درآمد از درم آن ماهروی سیم اندام.
فرخی.
افشین را دیدم که از در درآمد با کمر و کلاه من بفسردم و سخن را ببریدم. (تاریخ بیهقی).
زین در چو درآیی بدان برون شو
در سر چنین گفت نوح با سام.
ناصرخسرو.
همی هر یکی گوید آن دیگران را
که زین در درآیید کاین راه بهتر.
ناصرخسرو.
وگرت رغبت باشد که درآیی زین در
بشنو از من سخنی کاین سخن مختصر است.
ناصرخسرو.
با غم رفیق طبعم از آن سان گرفت انس
کز در چو غم درآید گویدش مرحبا.
مسعودسعد.
چو روز بینوایی بر سر آید
مرادت خود بزور از در درآید.
نظامی.
به فتح الباب دولت بامدادان
ز در پیکی درآمد سخت شادان.
نظامی.
مخسب ای سر که پیری در سر آمد
سپاه صبحگاه از در درآمد.
نظامی.
راست روشن درآمد از در کاخ
رفت بر صدرگاه خود گستاخ.
نظامی.
انگشت گزان درآمدم از در تو
انگشت زنان برون شدم از بر تو.
مولوی.
از در درآمدی و من از خود بدرشدم
گویی کزین جهان به جهان دگر شدم.
سعدی.
دلم به عشق گرفتار و جان به مهر گرو
درآمد از درم آن دلفروز جان آرام.
سعدی.
تو اگر چنین لطیف از در بوستان درآیی
گل سرخ شرم دارد که چرا همی شکفتم.
سعدی.
تا یکی از دوستان که در کجاوه انیس من بود و در حجره جلیس، برسم قدیم از در درآمد. (گلستان سعدی). که سواری از در درآمد و بشارت داد که فلان قلعه را به دولت خداوند گشادیم. (گلستان). وصیت کردکه بامدادان نخستین کسی که از در این شهر درآید تاج شاهی بر سر وی نهند... اتفاقاً اول کسی که درآمد گدایی بود. (گلستان). شبی یاد دارم که یاری عزیز از دردرآمد، چنان بیخود از جای برجستم. (گلستان سعدی).
تعبیر رفت یارسفرکرده می رسد
ای کاج هرچه زودتر از در درآمدی.
حافظ.
چنان کز در درآمد اهل ماتم را سیه بختی
فغان از بلبلان برخاست چون سوی چمن رفتم.
خواجه شعیب (از آنندراج).
واعظ سحری از در میخانه درآمد
سر کرد سخنها که کند هرزه درائی.
واعظ (از آنندراج).
به بر خوردن دوستان در سفر
به یاری که غافل درآیدزدر.
باقر کاشی (از آنندراج).
- از در دیگر درآمدن، از راه دیگر داخل شدن:
چون مشتری از افق برآمد
با او ز در دگر درآمد.
نظامی.
- به خشم درآمدن، خشمگین شدن:
برون کند چو درآمد بخشم گشت زمان
ز قصر قیصر و از خان خویشتن خان را.
ناصرخسرو.
- به درآمدن، بیرون آمدن:
دزدی بدرآمد از کمینگاه
ریحان بشکست و ریخت بر راه.
نظامی.
وعده تأخیر بسر نامده
لعبتی از پرده بدرنامده.
نظامی.
چون سخن از خود بدرآمد تمام
تا سخنش یافت قبول سلام.
نظامی.
پیکان از جراحت بدرآید و آزار در دل بماند. (گلستان سعدی).
- به موج درآمدن، موجناک شدن. دارای موج گشتن: حکما چنین گفته اند...با سه چیز امان نبود، با دریا که به موج درآید و آتش که ارتفاع گیرد و پادشاه که غضب بر وی مستولی شود. (سندبادنامه ص 73).
- درآمدن از راه، رسیدن از سفر و جز آن. (یادداشت مرحوم دهخدا) :
تازه مسافر چو درآید ز راه
پیش برم تا در دروازه...
سوزنی.
- درآمدن به چشم کسی، مورد توجه وی واقع شدن. در نظر وی جلوه کردن: به چشم او درآمد و در دل او جای گرفت. (سندبادنامه ص 317). پادشاه چون هیکل او [پیل] بدید به چشم او درآمد و در دل او موقعی بزرگ یافت. (سندبادنامه ص 57).
ز تنگی کس به چشمم درنیاید
کسی با تنگ چشمان برنیاید.
نظامی.
می رود و ز خویشتن بینی که هست
درنمی آید به چشمش دیگری.
سعدی.
- درآمدن به دین کسی، به او گرویدن:
اکنون محمد بیرون آمده است و نامه نوشته است که به دین من درآیید، شما چه می گوئید. (قصص الانبیاء ص 225).
- درآمدن سر چیزی زیر، قرار گرفتن و واقع شدن آن:
سرانجام هم بخت شه بود چیر
درآمد سر بخت بدخواه زیر.
اسدی.
- درآمدن شکن به کسی، وارد شدن شکست بدو. رسیدن شکست به وی. مغلوب شدن وی:
چو پیروز شد قارن رزم زن
به جهن دلاور درآمد شکن.
فردوسی.
- درآمدن شوی بر زن، دخول. مباشرت: ملکی از ایشان غلبه گرفت و عروسان را دوشیزگی بردی پیش از درآمدن شوی. (التفهیم).
- دردل درآمدن، در خاطر گذشتن. (ناظم الاطباء).
- گرم درآمدن، مجدانه و سخت پرداختن به کاری: آن ملاعین گرم درآمدند و نیک نبرد کردند. (تاریخ بیهقی).
، بیرون آمدن.برآمدن و با حرف اضافۀ ’از’ بکار می رود. بیرون شدن. (از اضداد است) بیرون آمدن. خارج شدن. برون رفتن: از خانه درآمد، برون شد. (تداول مردم قزوین). خبر به مکه رسید که رسول (ص) به مدینه رسید، به جنگ درآمدند. (قصص الانبیاء ص 222).
دیگر آن مرغ کی از بیضه درآید که چنین
بلبل خوش نفس و طوطی شکرخا شد.
سعدی.
کژدم را گفتند: چرا به زمستان درنیایی ؟ گفت: در تابستانم چه حرمت است که به زمستان نیز بدرآیم. (گلستان سعدی).
- از جای درآمدن، جستن. ناگهان خارج شدن:
پس از جای مانند تند اژدها
درآمد بدو کرده خشتی رها.
اسدی.
، تاختن. حمله بردن:
به بیژن درآمد چو شیر دژم
نبود آگه از بخشش چرخ خم.
فردوسی.
درآیی تو در جنگ در پیش روی
نمانی که آید مرا بد ازوی.
فردوسی.
درآمد به کردار پیل ژیان
به بازو کمان و کمر بر میان.
فردوسی.
خوارزمشاه نیزه بستد و پیش رفت، چون علامتش لشکر بدیدند چون کوه آهن درآمدند. (تاریخ بیهقی).
- بجنگ درآمدن، آغاز جنگ کردن. نبرد آغاز کردن. به پیکار برخاستن:
یکی داستان زد بر این بر پلنگ
چوبا شیر جنگی درآمد به جنگ.
فردوسی.
- بر کسی درآمدن، بر او خروج کردن: بدربن حسنویه بر مجدالدوله درآمد و ملک ری بر او بگرفت. (ترجمه تاریخ یمینی ص 383).
- درآمدن به نیزه یا سلاحی دیگر، با آن به جنگ پرداختن. (یادداشت مرحوم دهخدا). با آن حمله و کارزار کردن:
عنان را به پور سرافراز داد
به نیزه درآمد کمان بازداد.
فردوسی.
به نیزه درآییددر کارزار
مگر کاندرآرید زیشان دمار.
فردوسی.
سپر بر سر آورد گیو سترگ
به نیزه درآمدبه کردار گرگ.
فردوسی.
، رسیدن. متوجه شدن:
چون بدان قهرمان درآمد قهر
شه منادی روانه کرد به شهر.
نظامی.
هر کس که خلل به مال او درمی آید بسبب عجزارتفاع او از ضمان او عجز ضمان او بر سایر ارباب خراج قسمت می نمودند. (تاریخ قم ص 143). ، حلول کردن. آغاز شدن. آغازیدن. فرارسیدن. رسیدن: درآمدن شب. درآمدن زمستان. (یادداشت مرحوم دهخدا) :
ما و سر کوی ناوک و سفج و عصیر
اکنون که درآمد ای نگارین مه تیر.
بخاری.
خزان درآمد و آن برگها بکند و بریخت
درخت ازین غم چون من نژند گشت و نزار.
فرخی.
نوروز درآمد ای منوچهری
با لالۀ لعل و با گل حمری.
منوچهری.
با خود گفت بباید... خدایی باشد پاک از همه عیبها... شب درآمد، گفتند... (قصص الانبیاء ص 199). چون برادران یوسف پیش گوسفندان خویش آمدند و شب درآمد... (قصص الانبیاء ص 64). شب درآمد و قوم شهر بازآمدند. (تاریخ بیهقی). چون شب درآمد، بگریختند. (تاریخ بیهقی). ماه روزه درآمد و روزه بگرفتند. (تاریخ بیهقی). چون مهرجان درآمد فرمود تا بر شط دجله خوانی عظیم نهادند. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 90). چون شب درآمد، مرغی سفید... بیامد و بر آن درخت نشست. (مجمل التواریخ و القصص). چون شب درآمد مسجدی بود بر طرف بازار... آتش درزدند. (مجمل التواریخ و القصص). دانه های غوره بکمال رسید هم دست بدو نیارستند کرد تا خریف درآمد و میوه ها چون سیب و امرود و شفتالو... دررسید. (نوروزنامه). چون سرمای زمستان درآید، هرچه اندر دماغ بماند از آن رطوبتها دردسر آرد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). چون شب درآمد از آن پیرزن پرسید که در این شهر صندل به چه نرخ است. (سندبادنامه ص 303).
حکایت چون به شیرینی درآمد
حدیث خسرو و شیرین برآمد.
نظامی.
کنونم نوبت رفتن درآمد
به نیک و بد جهانم بر سر آمد.
نظامی (الحاقی).
بجستندش چنین تا شب درآمد
روان روز پاک از در درآمد.
نظامی (الحاقی).
بیاض روز درآید چواز دواج سیاه
برهنه بازنشیند یکی سپیداندام.
سعدی.
یکی از ملوک با تنی چند از خاصان در شکارگاهی به زمستان از عمارت دور افتاد تا شب درآمد. (گلستان سعدی). اجنان، جنان و جنون، درآمدن شب. (تاج المصادر بیهقی) (دهار). اکتناح، درآمدن و نزدیک رسیدن شب. (از منتهی الارب). وقوب، درآمدن تاریکی شب. (دهار) (تاج المصادر بیهقی).
- درآمدن وقت، حلول اجل. رسیدن زمان:
گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد
گفتا مگوی با کس تا وقت آن درآید.
حافظ.
، ظاهر شدن. (ناظم الاطباء). ظهور گرفتن. جلوه گر شدن. (آنندراج) :
ز آسمان هنر درآمد جم
باز شد لوک و لنگ دیو رجیم.
ابوحنیفۀ اسکافی (از تاریخ بیهقی).
همان آب و رنگش درآمد که بود
تماشا طلب کرد و شادی نمود.
نظامی.
ناطح، صید که از پیش درآید. (دهار). ، شکلی دیگر گرفتن.
- به دو درآمدن، دو تا شدن. غوج. (تاج المصادر بیهقی).
، طلوع آفتاب و ماه یا ستارۀ دیگر. شارق شدن. (یادداشت مرحوم دهخدا). ، روییدن. سبز شدن. دمیدن. رستن:
چون درآید خط مشکین و برآراید رخ
زلف یک لحظه خلاف خط مشکین نکند.
سوزنی.
، آغاز کردن. شروع کردن. مداخله کردن. درشدن. مشغول شدن. پرداختن. (یادداشت مرحوم دهخدا) : جمله به گریه درآمدند وزاری می کردند. (قصص الانبیاء ص 8). آواز زنان و فرزندان بلند شد و حاضران بگریه درآمدند. (قصص الانبیاء ص 238).
گستاخ سخن گفتم و پرسیدم و انصاف
با من به سخن گفتن گستاخ درآمد.
سوزنی.
درآمد به غریدن ابر بلند
فروریخت گوهر به گوهرپسند.
نظامی.
به شیرین خنده های شکرین ساز
درآمد شکر شیرین به آواز.
نظامی.
چو فرخ شد بدو هم تخت و هم تاج
درآمد غمزۀ شیرین به تاراج.
نظامی.
به بخشیدن درآمد دست دریا
زمین گشت از جواهر چون ثریا.
نظامی.
درآمد کار اندامش به سستی
به بیماری کشید از تندرستی.
نظامی.
سر اول به گل چیدن درآمد
چو گل زان رخ بخندیدن درآمد.
نظامی.
در چمن باغ چو گلبن شگفت
بلبل با باز درآمد به گفت.
نظامی.
به فیروزی بخت فرخنده فال
درآمد به بخشیدن ملک و مال.
نظامی.
لبش بادر به غواصی درآمد
سر زلفش بر قاصی درآمد.
نظامی.
به گستاخی درآمد کی دلارام
گواژه چند خواهی زد بیارام.
نظامی.
خواجه با بندۀ پری رخسار
چون درآمد به بازی و خنده.
سعدی.
چو تلخ عیشی من بشنوی بخنده درآی
که گر بخنده درآیی جهان شکر گیرد.
سعدی.
هرچه دردنیا و عقبی راحت و آسایش است
گر تو با ما خوش درآیی ما از آن آسوده ایم.
سعدی.
اگر به رقص درآیی تو سرو سیم اندام
نظاره کن که چه مستی کنند و جان بازی.
سعدی.
چون درآید به از توئی به سخن
گرچه به دانی اعتراض مکن.
سعدی.
نگار من چو درآید به خندۀ نمکین
نمک زیاده کند بر جراحت ریشان.
سعدی (گلستان).
بلبلان را دیدم که با نالش درآمده بودند از درخت... چون در آواز آمد آن بربطسرای. سعدی (گلستان).
سرو بالای من آنگه که درآید به سماع
چه محل، جامۀ جان را که قبا نتوان کرد.
حافظ.
پس همه بگریه درآمدند و فریاد و افغان از میان ایشان برخاست. (تاریخ قم ص 250). افاضه، درآمدن در سخن. (دهار).
- بکار درآمدن، پرداختن به کار. آغاز کردن به انجام دادن آن:
دل شه در آن مجلس تنگبار
به ابرو فراخی درآمد بکار.
نظامی.
، واقع شدن. (ناظم الاطباء). محیط شدن. احاطه کردن. قرار گرفتن: بحکم آنکه فیروزآباد در میان اخره ّ نهاده است که پیرامن آن کوهی گرد بر گرد درآمده است. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 137). اًخدار، درآمدن در زیر باران و ابر و باد. (از منتهی الارب). الاستکفاف، الحف و الحفوف، گرد چیزی درآمدن. (دهار) (از تاج المصادر بیهقی). ، جمع شدن. گرد آمدن: این گروهی مردم که گرد وی [مسعود] درآمده اند، هر یکی چون وزیری ایستاده و وی نیز سخن می شنود. (تاریخ بیهقی). اصحاب رای به مدارا... گرد خصم درآیند. (کلیله و دمنه).
عقل باعشق درنمی آید
جور مزدور می کشد استاد.
سعدی.
، فرورفتن: بزخ،برآمدن سینه و درآمدن پشت. (از منتهی الارب). قعس،درآمدن پشت. ضد حدب. (از منتهی الارب). خروج الصدر ودخول الظّهر. (از القاموس) (از اقرب الموارد). ، بزیر آمدن. (یادداشت مرحوم دهخدا) :
درآمد یکی خاد چنگال تیز
ربود از کفش گوشت برد و گریز.
خجسته.
درآمد ز زین گشت غلطان به خاک
همی گفت کای راست دادار پاک.
اسدی.
ناگاه دو مرغ دیدم بغایت خوش صورت که از هوا درآمدند. (قصص الانبیاء ص 172). دختر در گهواره بود، سیمرغ درآمد و دست فروکرد و آنرا برداشت. (قصص الانبیاء ص 170). ، برو افتادن. (ناظم الاطباء). نگون شدن. پست شدن:
بدانیم کاین خرگه گاوپشت
چگونه درآمد بخاک درشت.
نظامی.
- از پای درآمدن، افتادن. بر زمین افتادن. مغلوب شدن:
وگر کامرانی در آید زپای
غنیمت شمارند فضل خدای.
سعدی.
چه مایه بر سر این ملک سروران بودند
چو دور عمر بسر شد درآمدند از پای.
سعدی.
وقتست اگر از پای درآیم که همه عمر
باری نکشیدم که به هجران تو ماند.
سعدی.
رجوع به این ترکیب ذیل پای شود.
- بزانو درآمدن، بزانو نشستن. روی دو زانو قرار گرفتن. نیم خیز شدن نشسته: امیر بزانو درآمد و یک شمشیر زد، چنانکه هر دو دست شیر را قلم کرد. (تاریخ بیهقی). و رجوع به زانو و بزانو درآمدن در ردیفهای خود شود.
- ، خماندن دو زانو. روی دو زانو قرار گرفتن ایستاده.
- ، عاجز و مضطر شدن از ظلم و قهر و فشار کسی.
، خاستن. بلند شدن.
- درآمدن از خواب، از خواب بیدار شدن. (ناظم الاطباء). از خواب بلند شدن: در این میان حجام از خواب درآمد. (کلیله و دمنه).
شاهد سرمست من صبح درآمد ز خواب
کرد صراحی طلب دید صبوحی صواب.
خاقانی.
ز بس خون کز تن شه رفت چون آب
درآمد نرگس شیرین ز خوش خواب.
نظامی.
ز خواب خوش درآمد ناگهان شاه
جبین افروخته چون بر فلک ماه.
نظامی.
بیننده ز خواب چون درآمد
صبح از افق فلک برآمد.
نظامی.
گفت [پیامبر علیه السلام برؤیا] دوستی از دوستان ما عصیده ای از تو درخواست کرد تو بخیلی کردی و بوی ندادی، درحال از خواب درآمدم و گریان شدم. (تذکره الاولیاء). چون از خواب درآمد و این خواب بر خربنداد عرضه کرد، خربنداد تعبیر کرد. (تاریخ قم ص 252).
، درآمدن از جلو کسی، در اصطلاح عامه، مقابلۀ به مثل کردن. پاداش کار بد یا نیک کسی را به وجه احسن و بطور کامل دادن. (فرهنگ لغات عامیانه). جواب گفتن بنحو مستوفی اعتراض کسی را
- درآمدن((دَ مَ دَ))
داخل شدن، بیرون آمدن، نزدیک شدن
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
سود و بهره ای که از کار و تجارت یا ملک داری و زراعت به دست آید، سود، دخل، برای مثال درآمد مرد را بخشنده دارد / زمین تا درنیارد برنیارد (نظامی۲ - ۳۰۲)
(مُ طَ مَ)
لغت نامه دهخدا
بالا رفتن. (ناظم الاطباء). بالا آمدن. (فرهنگ فارسی معین). رسیدن. بلند شدن. بالا گرفتن. بالا کشیدن. بر شدن. بربلندی رفتن. به هوا رفتن. علاء. تعلیه. معالاه. تعلی. تعالی. استعلاء. اعلیلاء. بر بلندی برآمدن. (منتهی الارب).
بگذرد سالیان که برناید
روزی از مطبخش یکی خنجیر.
خسروی.
ببالا برآئی یکی مرغزار
ببینی بکردار خرم بهار.
فردوسی.
سر تخت پستش برآمد بماه
دگرباره شد شاه و بگرفت گاه.
عنصری.
ابر آزاری برآمد از کنار کوهسار
باد فروردین بجنبید از میان مرغزار.
منوچهری.
بروز پاک ناگه شب درآمد.
(از تاریخ سیستان).
ببالا برآمدند و طبل زدند و بانگ محمود کردند. (تاریخ سیستان).
گر جهد کنی بعلم ازین چاه
یک روز به مشتری برآیی.
ناصرخسرو.
میر تو رسول است طاعتش دار
تا سرت برآید بچرخ خضرا.
ناصرخسرو.
ز دریا دودرنگ ابری برآمد
ای نظامی جهان پرستی چند
به بلندی برای پستی چند.
نظامی.
سرخجالتم از پیش برنمی آید
که در چگونه بدریا برند ولعل بکان.
سعدی.
چون بر پشته ای برآمد که بر ضیعت های همدان و مواضع آن مشرف بود هیچ عمارتی ظاهر ندید. (تاریخ قم). لاوکی داشت پر از طعام و دود از سر او برمی آمد. (تاریخ قم).
درختی که عمری برآمد بلند
توان در یکی لحظه از بیخ کند.
امیرخسرو.
سراغ یوسف خود گیرم و قرار نگیرم
اگر بماه برآیم و گر بچاه درافتم.
سنجرکاشی (از آنندراج).
اگر نزد آن شاه پردل شوی
صد ایوان بکیوان برآیدترا.
(از لغت نامۀ اوبهی).
- برآمدن آواز و بانگ و تراک و تبیره و خروش و فریاد و غریو غوغا و نعره و نوا و... برخاستن آن. بلند شدن صدای آن:
برآمد ’بدار’ و ’بگیر’ و ’ببند’
به تیغ و کمان و بگرز و کمند.
فردوسی.
چو شب روز شد بامداد پگاه
تبیره برآمد ز درگاه شاه.
فردوسی.
بدانگه که لشکر بجنبد ز جای
تبیره برآید ز پرده سرای.
فردوسی.
فکندند گویی بمیدان شاه
برآمدخروش دلیران بماه.
فردوسی.
از دل و پشت مبارز می برآید صد تراک
کز زه عالی کمان خسرو آید یک ترنگ.
عسجدی.
و غریو از خانگیان وی و اهل حرم برآمد. (تاریخ بیهقی). و غوغا از شهر برآمد که در پای وی رسن کرده بودند. (تاریخ بیهقی). چون روز شد کوس فروکوفتند و بوق بدمیدند و نعره برآمد. (تاریخ بیهقی).
نهاده گوش به آواز تعزیت شب و روز
که تا که میرد یااز کجا برآید وای.
سوزنی.
از خانه بدرمیای تا برناید
آواز منادیان که خر گم گشته.
سوزنی.
پیاپی شد غزلهای فراقی
برآمد بانگ نوشانوش ساقی.
نظامی.
سخن چون زآن بهار نو برآمد
خروشی بیخود از خسرو برآمد.
نظامی.
برآید از جهان از خلق فریاد
اگر باشد بدین شکل آدمیزاد.
نظامی.
- برآمدن از خواب، برخاستن و بیدار شدن:
سپیده چو سرزد ز دریای آب
سر شاه ایران برآمد ز خواب.
فردوسی.
در این میان حجام از خواب برآمد. (کلیله و دمنه).
همانا بخت از خوابم برآمد
که ماه نازنینم بر سرآمد.
نظامی.
- برآمدن باد، وزیدن آغاز کردن:
برآمد بادی از اقصای بابل
هبوبش خاره در و باره افکن.
منوچهری.
فی الحال بادی عظیم برآید. (ترجمه محاسن اصفهان).
- برآمدن بخار یا دود، متصاعد شدن آن. به هوا رفتن آن:
تیره بخاری برآمد از لب دریا
جمله بپوشیده روی گنبد اخضر.
مسعودسعد.
از آن آتش برآمد دودت اکنون
پشیمانی ندارد سودت اکنون.
نظامی.
نا گهی پای وجودش بگل اجل فرورفت و دود فراق از دودمانش برآمد. (گلستان سعدی).
- برآمدن گرد، بپاخاستن آن. بهوا بلند شدن آن:
همی ساختند آن دو لشکر نبرد
همی تا برآمدبخورشید گرد.
فردوسی.
برآمد گردی از ره توتیارنگ
که روشن چشم ازو شد چشم در سنگ.
نظامی.
بگذرد سالیان که برناید
روزی از مطبخش یکی خنجیر.
خسروی.
ببالا برآئی یکی مرغزار
ببینی بکردار خرم بهار.
فردوسی.
سر تخت پستش برآمد بماه
دگرباره شد شاه و بگرفت گاه.
عنصری.
ابر آزاری برآمد از کنار کوهسار
باد فروردین بجنبید از میان مرغزار.
منوچهری.
بروز پاک ناگه شب درآمد.
(از تاریخ سیستان).
ببالا برآمدند و طبل زدند و بانگ محمود کردند. (تاریخ سیستان).
گر جهد کنی بعلم ازین چاه
یک روز به مشتری برآیی.
ناصرخسرو.
میر تو رسول است طاعتش دار
تا سرت برآید بچرخ خضرا.
ناصرخسرو.
ز دریا دودرنگ ابری برآمد
ای نظامی جهان پرستی چند
به بلندی برای پستی چند.
نظامی.
سرخجالتم از پیش برنمی آید
که در چگونه بدریا برند ولعل بکان.
سعدی.
چون بر پشته ای برآمد که بر ضیعت های همدان و مواضع آن مشرف بود هیچ عمارتی ظاهر ندید. (تاریخ قم). لاوکی داشت پر از طعام و دود از سر او برمی آمد. (تاریخ قم).
درختی که عمری برآمد بلند
توان در یکی لحظه از بیخ کند.
امیرخسرو.
سراغ یوسف خود گیرم و قرار نگیرم
اگر بماه برآیم و گر بچاه درافتم.
سنجرکاشی (از آنندراج).
اگر نزد آن شاه پردل شوی
صد ایوان بکیوان برآیدترا.
(از لغت نامۀ اوبهی).
- برآمدن آواز و بانگ و تراک و تبیره و خروش و فریاد و غریو غوغا و نعره و نوا و... برخاستن آن. بلند شدن صدای آن:
برآمد ’بدار’ و ’بگیر’ و ’ببند’
به تیغ و کمان و بگرز و کمند.
فردوسی.
چو شب روز شد بامداد پگاه
تبیره برآمد ز درگاه شاه.
فردوسی.
بدانگه که لشکر بجنبد ز جای
تبیره برآید ز پرده سرای.
فردوسی.
فکندند گویی بمیدان شاه
برآمدخروش دلیران بماه.
فردوسی.
از دل و پشت مبارز می برآید صد تراک
کز زه عالی کمان خسرو آید یک ترنگ.
عسجدی.
و غریو از خانگیان وی و اهل حرم برآمد. (تاریخ بیهقی). و غوغا از شهر برآمد که در پای وی رسن کرده بودند. (تاریخ بیهقی). چون روز شد کوس فروکوفتند و بوق بدمیدند و نعره برآمد. (تاریخ بیهقی).
نهاده گوش به آواز تعزیت شب و روز
که تا که میرد یااز کجا برآید وای.
سوزنی.
از خانه بدرمیای تا برناید
آواز منادیان که خر گم گشته.
سوزنی.
پیاپی شد غزلهای فراقی
برآمد بانگ نوشانوش ساقی.
نظامی.
سخن چون زآن بهار نو برآمد
خروشی بیخود از خسرو برآمد.
نظامی.
برآید از جهان از خلق فریاد
اگر باشد بدین شکل آدمیزاد.
نظامی.
- برآمدن از خواب، برخاستن و بیدار شدن:
سپیده چو سرزد ز دریای آب
سر شاه ایران برآمد ز خواب.
فردوسی.
در این میان حجام از خواب برآمد. (کلیله و دمنه).
همانا بخت از خوابم برآمد
که ماه نازنینم بر سرآمد.
نظامی.
- برآمدن باد، وزیدن آغاز کردن:
برآمد بادی از اقصای بابل
هبوبش خاره در و باره افکن.
منوچهری.
فی الحال بادی عظیم برآید. (ترجمه محاسن اصفهان).
- برآمدن بخار یا دود، متصاعد شدن آن. به هوا رفتن آن:
تیره بخاری برآمد از لب دریا
جمله بپوشیده روی گنبد اخضر.
مسعودسعد.
از آن آتش برآمد دودت اکنون
پشیمانی ندارد سودت اکنون.
نظامی.
نا گهی پای وجودش بگل اجل فرورفت و دود فراق از دودمانش برآمد. (گلستان سعدی).
- برآمدن گرد، بپاخاستن آن. بهوا بلند شدن آن:
همی ساختند آن دو لشکر نبرد
همی تا برآمدبخورشید گرد.
فردوسی.
برآمد گردی از ره توتیارنگ
که روشن چشم ازو شد چشم در سنگ.
نظامی.
(دَ مَ)
لغت نامه دهخدا
دهی است از دهستان گرکن بخش فلاورجان شهرستان اصفهان، واقع در 17هزارگزی جنوب خاوری فلاورجان و 37هزارگزی جنوب راه شوسۀ مبارکه به اصفهان. با 165 تن سکنه. آب آن از زاینده رود و راه آن مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 10)
(فَ مَ دَ)
لغت نامه دهخدا
کنده شدن و جدا شدن چسبیده و دوسیده ای چنانکه کاغذ از دیوار و مشمع از تن. (یادداشت مؤلف) ، رسیدن خمیر. مخمر شدن. آماده شدن خمیر برای پختن نان. (یادداشت مرحوم دهخدا) ، برآمدن. مقابله کردن. (فرهنگ فارسی معین).
- ورآمدن پس کسی، از عهدۀ مقابلۀ او برآمدن، چاق شدن. (فرهنگ فارسی معین)
- ورآمدن پس کسی، از عهدۀ مقابلۀ او برآمدن، چاق شدن. (فرهنگ فارسی معین)
(دَ مَ دَ/ دِ)
لغت نامه دهخدا
داخل شده. (ناظم الاطباء). واردشده. دخیل: بازل، شتر هشت ساله به نهم درآمده. (دهار).
- درآمده خلقت، عربک. متداخل. (یادداشت مرحوم دهخدا).
، فرورفته: قعس، درآمده پشت. (منتهی الارب). هضم، درآمده شکم گردیدن. (از منتهی الارب) ، برون شده، صادرگشته، آشکارشده. پدیدگشته. (ناظم الاطباء). و رجوع به درآمدن شود
- درآمده خلقت، عربک. متداخل. (یادداشت مرحوم دهخدا).
، فرورفته: قعس، درآمده پشت. (منتهی الارب). هضم، درآمده شکم گردیدن. (از منتهی الارب) ، برون شده، صادرگشته، آشکارشده. پدیدگشته. (ناظم الاطباء). و رجوع به درآمدن شود
(پَ کَ / کِ دَ)
لغت نامه دهخدا
آمودن. ترصیع. جواهر نشاندن:
حاصلی نیست زین درآمودن
جز به پیمانه باد پیمودن.
نظامی
حاصلی نیست زین درآمودن
جز به پیمانه باد پیمودن.
نظامی
(تَحْ شُ دَ)
لغت نامه دهخدا
نه به وقت فرارسیدن. نه در وقت معتاد آمدن: هجوم، دیرآمدن زمستان. (تاج المصادر بیهقی). تأخیر کردن:
همانا مرا چشم دارد همی
ز دیر آمدن خشم دارد همی.
فردوسی.
بدین چاره جستن ترا خواستم
چو دیر آمدی تندی آراستم.
فردوسی.
آنکس که نباید برما زودتر آید
تو دیرتر آیی ببر ما که ببایی.
منوچهری.
از باغ بزندان برم و دیر بیایم
چون آمدمی نزد شما دیر نپایم.
منوچهری.
با وجودش ازل پریر آمد
بگه آمد اگرچه دیر آمد.
سنایی.
هرچند دیر مانده بدیم از امید او
دیر آمدن بخیر و سعادت بود بگاه.
سوزنی.
مثل زد سکندر بر آن کوهسار
که دیر و درست آی و انده مدار.
نظامی.
چه خوش گفت آن سخنگوی جهانگرد
که دیر آی و درست آی ای جوانمرد.
نظامی.
بعرض بندگی دیر آمدم دیر
اگر دیر آمدم شیر آمدم شیر.
نظامی.
گفت بدین خرده که دیر آمدم
رو به داند که چو شیر آمدم.
نظامی.
وگر دیر شد گرم رو باش و چست
ز دیر آمدن غم ندارد درست.
نظامی.
دیر آمدی ای نگار سرمست
زودت ندهیم دامن از دست.
سعدی.
دلم از جان خویش سیر آمد
دور او بیش ده که دیر آمد.
اوحدی.
جامش از راه چون درست آمد
گرچه دیر آمده ست چست آمد.
اوحدی.
- امثال:
دیر آمد و بگاه آمد.
دیر آمده است زود میخواهد برود.
دیر آی و درست آی.
دیر آی و شیرآی.
دیر بیا چست بیا.
دیر بیا درست بیا.
هرچه زود بر آید دیر نپاید
همانا مرا چشم دارد همی
ز دیر آمدن خشم دارد همی.
فردوسی.
بدین چاره جستن ترا خواستم
چو دیر آمدی تندی آراستم.
فردوسی.
آنکس که نباید برما زودتر آید
تو دیرتر آیی ببر ما که ببایی.
منوچهری.
از باغ بزندان برم و دیر بیایم
چون آمدمی نزد شما دیر نپایم.
منوچهری.
با وجودش ازل پریر آمد
بگه آمد اگرچه دیر آمد.
سنایی.
هرچند دیر مانده بدیم از امید او
دیر آمدن بخیر و سعادت بود بگاه.
سوزنی.
مثل زد سکندر بر آن کوهسار
که دیر و درست آی و انده مدار.
نظامی.
چه خوش گفت آن سخنگوی جهانگرد
که دیر آی و درست آی ای جوانمرد.
نظامی.
بعرض بندگی دیر آمدم دیر
اگر دیر آمدم شیر آمدم شیر.
نظامی.
گفت بدین خرده که دیر آمدم
رو به داند که چو شیر آمدم.
نظامی.
وگر دیر شد گرم رو باش و چست
ز دیر آمدن غم ندارد درست.
نظامی.
دیر آمدی ای نگار سرمست
زودت ندهیم دامن از دست.
سعدی.
دلم از جان خویش سیر آمد
دور او بیش ده که دیر آمد.
اوحدی.
جامش از راه چون درست آمد
گرچه دیر آمده ست چست آمد.
اوحدی.
- امثال:
دیر آمد و بگاه آمد.
دیر آمده است زود میخواهد برود.
دیر آی و درست آی.
دیر آی و شیرآی.
دیر بیا چست بیا.
دیر بیا درست بیا.
هرچه زود بر آید دیر نپاید
(مُ)
لغت نامه دهخدا
آمدن:
بماندند ناکام برجای خویش
چو شاپور شیر اندرآمد به پیش.
فردوسی.
زدشت اندرآمد بدانجا گذشت
فراوان بدان شارسان دربگشت.
فردوسی.
بگویم ترا بودنیها نخست
ز ایوان و کاخ اندرآیم نخست.
فردوسی.
فرخ زاد هرمزد با آب چشم
از اروند رود اندرآمد بخشم.
فردوسی.
بماندند ناکام برجای خویش
چو شاپور شیر اندرآمد به پیش.
فردوسی.
زدشت اندرآمد بدانجا گذشت
فراوان بدان شارسان دربگشت.
فردوسی.
بگویم ترا بودنیها نخست
ز ایوان و کاخ اندرآیم نخست.
فردوسی.
فرخ زاد هرمزد با آب چشم
از اروند رود اندرآمد بخشم.
فردوسی.
کنده شدن چیزی از جایش جدا شدن، بر آمدن مقابله کردن، یا ورآمدن پس کسی. از عهده مقابله با او برآمدن، آماده شدن خمیر برای نان: این خمیر ورآمده است ببر نانوایی بده بپزند، چاق شدن
داخل شدن درون رفتن، بیرون آمدن (از اضداد)، رسیدن، ظاهر شدن، روییدن سبز شدن، واقع شدن
بالا آمدن، ظاهر شدن پدید گشتن، طلوع کردن (خورشید و ستاره)، برجستگی یافتن ور آمدن، ورم کردن، طول کشیدن: دو هفته برنیامد که
((~. مَ دَ))
فرهنگ فارسی معین
بالا آمدن، طلوع کردن، طول کشیدن، بالغ شدن، روا شدن، حاصل شدن 7- گذشتن، توان مقابله و رویارویی داشتن
بالا آمدن
متضاد: پایین رفتن، طلوع کردن، آفتاب تابیدن
متضاد: غروب کردن، پدیدار گشتن، پدید آمدن، ظاهرشدن، نمایان گردیدن، هویدا شدن
متضاد: ناپدید شدن، ورآمدن، روییدن، رستن، سر زدن، متورم شدن، ورم کردن، به طول انجامیدن، طول کشیدن 9
متضاد: پایین رفتن، طلوع کردن، آفتاب تابیدن
متضاد: غروب کردن، پدیدار گشتن، پدید آمدن، ظاهرشدن، نمایان گردیدن، هویدا شدن
متضاد: ناپدید شدن، ورآمدن، روییدن، رستن، سر زدن، متورم شدن، ورم کردن، به طول انجامیدن، طول کشیدن 9
دخل، رزق، عایدی، مداخل، مدخل
متضاد: هزینه
متضاد: هزینه