- خودخور
ویژگی کسی که بسیار غصه می خورد و رنج خود را آشکار نمی کند
معنی خودخور - جستجوی لغت در جدول جو
- خودخور(خوَدْ / خُدْ خوَرْ / خُرْ)
آنکه غم خویش بکس نگوید تا تسکین یابد، آنکه تنها خورد. (یادداشت بخط مؤلف)
- خودخور((~. خُ))
کسی که غصه بسیار می خورد
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
ویژگی دستگاهی که بدون نیاز به انسان کار خود را انجام می دهد، اتوماتیک، کنایه از کسی که بدون دستور دیگران کارهای مربوط به خود را خوب انجام می دهد، نوعی قلم استوانه ای شکل حاوی جوهر غلیظ
(خوَدْ/ خُدْ خوا / خا)
لغت نامه دهخدا
غم خور. آنکه با غم خود را نابود میکند. خودخور. آنکه غم خویش بکسی نگوید
(گُ سِ)
لغت نامه دهخدا
رباخور. (ناظم الاطباء) : دید یکی سودخور نامش لاوی نشسته. (دیاتسارون ص 52). با سودخوران وبا گنهکاران میخورد و می آشامد. (دیاتسارون ص 52)
سریعالاکل. که سریع و با شتاب خورد:
مراد آن به که دیر آید فرا دست
که هر کس زودخور شد زود شد مست.
نظامی
مراد آن به که دیر آید فرا دست
که هر کس زودخور شد زود شد مست.
نظامی
(خُ دَ /دِ)
لغت نامه دهخدا
خورندۀ خون:
این چو مگس خونخور و دستاردار
و آن چو خره سرزن و با طیلسان.
خاقانی.
، کنایه از سفاک و خونریز:
ای اژدهادم ار نه چو ضحاک خونخوری
از طفل پادشاه جم آسا چه خواستی.
خاقانی
این چو مگس خونخور و دستاردار
و آن چو خره سرزن و با طیلسان.
خاقانی.
، کنایه از سفاک و خونریز:
ای اژدهادم ار نه چو ضحاک خونخوری
از طفل پادشاه جم آسا چه خواستی.
خاقانی
(خوَدْ / خُدْ خوَشْ / خُشْ)
لغت نامه دهخدا
شاخ خود خشک شدۀ از درخت. (یادداشت بخط مؤلف) : صریف، شاخ خودخشک شدۀ از درخت بفارسی خودخوش است. (منتهی الارب)
(چَ / چِ گَ تَ / تِ)
لغت نامه دهخدا
در اصطلاح زنان، آنکه در حمام بعلت فقر دلاک نگیرد و خود تن خویش شوید. خودشو. خودشوی. (یادداشت مؤلف)
(خُرْ خُرْ)
لغت نامه دهخدا
دهی است از دهستان خسروشاه بخش اسکو شهرستان تبریز، واقع در 28هزارگزی باختر اسکو و 13هزارگزی شوسۀ تبریز بدهخوارقان. این دهکده در جلگه قرار دارد با آب و هوای معتدل و 165 تن سکنه. آب آن از چشمه و چاه ومحصول آن غلات و پنبه و شغل اهالی زراعت و گله داری وراه ارابه رو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
آنکه خوب و بمقدار زیاد غذا خورد، کسی که زندگانیش خوش و توام با عیش و عشرت باشد
رباخوار، سودخوار، نزول خور
متضاد: سودده، نزول ده
متضاد: سودده، نزول ده