معنی خلوء در لغت نامه دهخدا

لازم گرفتن جایی را. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). منه: خلا الرجل خلوء، لازم گرفت مرد جا را، گذشتن قوم چیزی را و اختیار کردن چیز دیگر را. منه: خلا القوم، گذاشتند قوم چیزی و اختیار کردند غیر آن را، خفتن ناقه بی علتی، حرونی کردن ناقه یا جمل یا فقط ناقه و نگذاشتن جا را. (از منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). منه: خلات الناقه خلا و خلاء و خلوء

معنی خلوء در لغت نامه دهخدا

ناقۀ حرونی کرده که جا را نگذارد. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). منه: ناقه خلوء

معنی خلوء - جستجوی لغت در جدول جو

خلوء

لغت نامه دهخدا

خلوء

لغت نامه دهخدا

خلود

همیشه بودن، همیشه ماندن، جاودان بودن، همیشه زیستن، دوام، پایداری، ماندگاری

فرهنگ فارسی عمید

خلوص

خالص بودن، ساده و بی آلایش بودن، پاکی و سادگی

فرهنگ فارسی عمید

خلاء

جای خالی، جایی که در آن کسی نباشد، خلوت، در علم فیزیک فضایی که ماده ای در آن نباشد، جای خالی از هوا

فرهنگ فارسی عمید

خلوت

فاقد ازدحام و شلوغی مثلاً شهر خلوت، تنهایی، تنها ماندن با معشوق، جای فاقد ازدحام و شلوغی، در تصوف دوری گزیدن سالک از مردم برای تزکیۀ نفس

فرهنگ فارسی عمید

خلوق

ماده ای خوش بو که قسمت عمدۀ آن زعفران بود

فرهنگ فارسی عمید

خلوه

(تَ)

گرد آمدن با وی در خلوت، تبری کردن از کاری، فرستادن چیز، ریشخند کردن کسی را. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). منه: خلایه

لغت نامه دهخدا

خلوه

(خَلْ وَ)

جای خالی از غیر. (منتهی الارب) (از لسان العرب) (از تاج العروس). ج، خلوات، تنهایی. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

خلوه

(خِلْ وَ)

مؤنث خلو. زن فارغ و بری. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خلاء

(تَ)

تهی گردیدن آن منزل از اهل خود. منه: خلا المنزل من اهله خلواً و خلاء، خلوت کردن کسی با مرد خود. (از منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). منه: خلا الرجل بنفسه خلوه و خلاء، افتادن مرد بجایی تهی که کسی بوی مزاحمت نمیکند. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد). منه: خلا الرجل خلاء.
- امثال:
خلأک عاقنی لحیأک، در منزل خود هرگاه که تنها ماندی ملازم حیاء خود باش، گذشتن. رجوع به خلوه در این لغت نامه شود، رفتن. رجوع به خلوه در این لغت نامه شود، فرستاده شدن. (منتهی الارب). رجوع به خلوه در این لغت نامه شود، اقتصار کردن بر بعض طعام. منه: خلا علی بعض الطعام خلاء، مردن. منه: خلا مکانه خلاء و خلواً، گرد آمدن با کسی در خلوت. منه: خلابه (الیه، معه) خلواً، خلاء خلوه، تبری کردن از کار. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). منه: خلا (عن، من) الامر.
- امثال:
انامنک خلاء، من از تو بری هستم و در این معنی مثنی و جمع نمیشود.
، فرستادن. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد). منه: خلا عن الشی ٔ، تهی بودن شکم از غذا و کیلوس. (یادداشت بخط مؤلف) ، ریشخند کردن. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). منه: خلابه، ریشخند کرد بوی

لغت نامه دهخدا

خلاء

(تَ عَزْ زی)

خل ء. خلوء. رجوع به خلوء در این لغت نامه شود

لغت نامه دهخدا

خلاء

(خَ)

آب دست جای. متوضاء. کنیف. مبرز. مستراح. (یادداشت بخط مؤلف)

لغت نامه دهخدا

خسوء

(تَ)

راندن سگ، دور شدن سگ و رفتن. (از منتهی الارب) (از تاج العروس) (از اقرب الموارد) (از لسان العرب) ، دور شدن. (ترجمه علامۀ جرجانی) ، خیره شدن چشم. (از تاج العروس) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خروء

(خُ)

جمع واژۀ خرء. (از منتهی الارب). رجوع به ’خرء’ شود

لغت نامه دهخدا

خذوء

(تَطْ)

فروتنی کردن. رجوع به خذء در این لغت نامه شود، منقاد شدن. (از منتهی الارب). رجوع به خذء در این لغت نامه شود

لغت نامه دهخدا

حلوء

(حَ)

سرمه. (منتهی الارب). سنگی است که سرمۀ آن درد چشم را سود دارد