- خافض
پست کننده، خوار کننده
معنی خافض - جستجوی لغت در جدول جو
- خافض (فِ)
از نامهای باری تعالی است. (مهذب الاسماء) (غیاث اللغات) (منتهی الارب) (اقرب الموارد). خداوند به این نام از این جهت مسمی شده است که پست دارنده و خوارکننده جباران و فراعنه میباشد، خوش و خرم. منه: عیش خافض. (منتهی الارب) ، صاحب وقار و سنگینی. منه: هو خافض الطیر، یعنی صاحب وقار است. (منتهی الارب) ، کسره دهنده. (غیاث اللغات). جاره، منصوب بنزع خافض: در اصطلاح نحویان منصوب بنزع خافض آن منصوبی است که علت نصب آن برداشتن حرف جر است از سر آن. شارح انموذج می گوید: ان حرف الجر قد تحذف و ینصب مدخولها و یقال انه منصوب علی نزع الخافض او علی المفعولیه کقوله تعالی ’و اختار موسی قومه’ ای ’من قومه’. (جامعالمقدمات شرح انموذج ص 287 چ طاهر خوشنویس)
- خافض
خوار کننده
- خافض ((فِ))
پست کننده، خوار کننده
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
اهل خاف، کسی که بشهرستان خاف منسوب باشد
پنهان و پوشیده، (منتهی الارب)، ج، خوافی، (منتهی الارب)،
پری، (منتهی الارب)، ج، خوافی
پری، (منتهی الارب)، ج، خوافی
(فِ)
لغت نامه دهخدا
ابر بی آب. (منتهی الارب) (آنندراج) ، کشت نادراز. (منتهی الارب) ، ضعیف آواز. ضعیف الصوت:
أآمل ان تجلی عن الحق شبهه
و شخصک مقبور و صوتک خافت.
(بواحمد در رثاء ثابت بن قره آورده است).
و به هر منزل که نزول میکرده اند همان آواز کوچ کوچ بسمع ایشان می رسیده تا بصحرائی... آن آواز از آنجا خافت شده است در آن مقام ثابت گشته اند. (تاریخ جهانگشای جوینی)
أآمل ان تجلی عن الحق شبهه
و شخصک مقبور و صوتک خافت.
(بواحمد در رثاء ثابت بن قره آورده است).
و به هر منزل که نزول میکرده اند همان آواز کوچ کوچ بسمع ایشان می رسیده تا بصحرائی... آن آواز از آنجا خافت شده است در آن مقام ثابت گشته اند. (تاریخ جهانگشای جوینی)
صورتی از املاء خواف است و آن ناحیتی است در خراسان، در تاریخ گزیده (صفحۀ 616) و نسخه بدل نزههالقلوب (ج 3 ص 154) این املاء برای خواف بکار رفته است، رجوع به خواف شود
دهی است از دهستان بهرستاق شهرستان لاریجان، (سفرنامۀ مازندران و استرآباد رابینو بخش انگلیسی ص 114)
دهی است از دهستان بهرستاق شهرستان لاریجان، (سفرنامۀ مازندران و استرآباد رابینو بخش انگلیسی ص 114)
(خافْ فَ)
لغت نامه دهخدا
وعاء حب، پوستی که دانۀ گندم و جو و امثال آن دروی است، جبۀ چرمین عسل چینان، خریطهائی که در آن عسل نهند، سفرۀ برداشته سرهاکه بخریطه ماند و در آن عسل چینند. (منتهی الارب)
رجوع به خافّه شود
رجوع به خافّه شود
(فِ)
لغت نامه دهخدا
تارک و ماننده. (منتهی الارب) (آنندراج) (از المنجد). ترک کننده چیزی. (ناظم الاطباء). ترک کننده. (فرهنگ نظام) :
من ترا اندر دو عالم حافظم
طاغیان را از حدیثت رافضم.
مولوی.
، اندازنده آنکه می اندازد: رفض الشی ٔ، انداخت آن چیز را. ج، رافضون، رفضه، و رفّاض. (از المنجد). مرد سنگ انداز. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) :
اذا بالحجاریااعلقن طنت
بمیثاء لا یألوک رافضها صخراً.
باهلی (از منتهی الارب).
، شتر بچرا شده با راعی. (ناظم الاطباء)
من ترا اندر دو عالم حافظم
طاغیان را از حدیثت رافضم.
مولوی.
، اندازنده آنکه می اندازد: رفض الشی ٔ، انداخت آن چیز را. ج، رافضون، رفضه، و رفّاض. (از المنجد). مرد سنگ انداز. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) :
اذا بالحجاریااعلقن طنت
بمیثاء لا یألوک رافضها صخراً.
باهلی (از منتهی الارب).
، شتر بچرا شده با راعی. (ناظم الاطباء)
(فِ)
لغت نامه دهخدا
تب لرزه. (آنندراج) (مهذب الاسماء) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رعدهالحمی. (معجم متن اللغه). تب سرد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). تب لرزه، مذکر آید ویقال: اخذته حمی بنافض و حمی نافض بالاضافه و الوصف. (منتهی الارب) (از معجم متن اللغه) (اقرب الموارد)
(فِ ضَ)
لغت نامه دهخدا
زمین پست و پرنشیب. منه: ارض خافضهالسقیاء، یعنی زمین که آب دادنش سهل میباشد. (منتهی الارب) ، جاره. کسره دهنده، زن ختانه. (منتهی الارب). زنی که خ تنه زنان کند، فرودآورنده، منه: خافضه رافعه (قرآن 3/56) ، یعنی برمیدارد قومی را بسوی جنت و فرود می آورد قومی را در آتش
یکی از شعرای متأخر ایران است که منظومه ای بنام چهاردرویش دارد، (قاموس الاعلام ترکی ج 3 ص 2012)
فرود فررودش، تن آسایی، فروگشیدن پست کردن فرود آوردن فرو داشتن، فراخی عیش خوشگذارانی. یا خفض جناح. بال گستری پرگستردن، فروتنی. یا خفش عیش. تن آسایی. یا خفض و رفع. پستی و بلندی
