- حفاث(حُفْ فا)
و در اقرب الموارد بتخفیف فاء، ماریست دمندۀ بی زهر. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء). ج، حفافیث، حفاثات. مار دمنده که نگزد. مار بی زهر. ماریست دمنده و بی زهر کلانتر از حفث. (منتهی الارب)
معنی حفاث - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
کشاورز، کشتکار، دهقان
برزگر، زارع، فلّاح، ورزگر، برزکار، بزرکار، برزیگر، برزه گر، گیاه کار، حارث، بازیار، کدیور، ورزگار، ورزکار، ورزه، ورزی، کشورز، واستریوش، کشتبان
برزگر، زارع، فلّاح، ورزگر، برزکار، بزرکار، برزیگر، برزه گر، گیاه کار، حارث، بازیار، کدیور، ورزگار، ورزکار، ورزه، ورزی، کشورز، واستریوش، کشتبان
آنچه مانع از دیدن یا بردن چیزی می شود مانند پرده و دیوار، نگهداری کردن، مواظب بودن، مراقبت، مواظبت
(حَ / حِ)
لغت نامه دهخدا
خواب. مااکتحل حثاثاً،به خواب نرفته. چشمش بهم نرفت، اندک چیزی. اندک: ماذاق حثاثاً، ای شیئاً. (منتهی الارب). هیچ نخورد، کاه گاورس. (مهذب الاسماء)
(حِ)
لغت نامه دهخدا
تیر تمام ناتراشیده، بیخ پیکان. ج، احرثه، رفتن جای چله در سوفار تیر. (منتهی الارب). جای چله یعنی زه در سوفار تیر
(حُدْ دا)
لغت نامه دهخدا
جماعتی که سخن کنند. جمع است برخلاف قیاس حملاً علی نظیره سامر و سمار: فوجدت (فاطمه) عنده (النبی) حداثاً، ای جماعه یتحدثون. (منتهی الارب)
(حُرْ را)
لغت نامه دهخدا
جمع واژۀ حارث. کشاورزان. برزگران. مزارعان. (غیاث) : طایفه ای از حرّاث مصر نزد وی شکایت کردند. (گلستان)
(حَرْ را)
لغت نامه دهخدا
برزگر. کشاورز. (منتهی الارب). ج، حراثون، حراثین:
در زمین چار عنصر هفت حراث فلک
تخم دولت تا کنون بر امتحان افشانده اند.
خاقانی.
حراث ایام بر موضع لاله زارش خردۀ زعفران ریخته. (سندبادنامه ص 189)
در زمین چار عنصر هفت حراث فلک
تخم دولت تا کنون بر امتحان افشانده اند.
خاقانی.
حراث ایام بر موضع لاله زارش خردۀ زعفران ریخته. (سندبادنامه ص 189)
(حَفْ فا)
لغت نامه دهخدا
چوزۀ شترمرغ. (منتهی الارب). بچۀ اشترمرغ. (مهذب الاسماء). جوجۀ اشترمرغ و سپس در جوجه و ریزۀ هر جنس بکار رفته است. (اقرب الموارد) ، شتران ریزه. (منتهی الارب) ، خدمتکاران. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، آوند پر. پیمانۀ لبالب. (اقرب الموارد). و الواحد حفانه. (مهذب الاسماء)
(حُ)
لغت نامه دهخدا
گروه بزرگ. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، شیر گردآمده. (منتهی الارب) (آنندراج) ، بقیهالتفاریق و الاقماع من الزبیب. حشف. (اقرب الموارد)
((حَ فّ))
فرهنگ فارسی معین
کسی که پیشه اش کندن زمین و کاوش کردن آن است، گورکن، قبرکن، باستان شناسی که برای به دست آوردن اشیا عتیقه زمین را حرف کند