معنی ثبیت در لغت نامه دهخدا

ابن کثیر. محدث است. در تاریخ اسلام، محدثان نقش برجسته ای در حفظ و گسترش علم حدیث داشتند. آنان با استفاده از قدرت حافظه، پژوهش های میدانی و مصاحبه با راویان مختلف، احادیث صحیح را شناسایی و برای نسل های بعدی ثبت کردند. محدثان در دوران های مختلف با ایجاد قواعد علمی برای بررسی سند و متن حدیث، یکی از مهم ترین ارکان حفظ اصالت دین اسلام را تشکیل می دهند.

معنی ثبیت در لغت نامه دهخدا

نعت از ثبات و ثبوت، مرد دلاور، مرد ثابت عقل، اسب سبک و تیز رو، ایستاده. برجای مانده. قرارگیرنده

معنی ثبیت در فرهنگ لغت هوشیار

دلاور پابر جا، توسن اسپ تیز رو

معنی ثبیت - جستجوی لغت در جدول جو

ثبیت

لغت نامه دهخدا

ثبیت

لغت نامه دهخدا

ثبیت

فرهنگ لغت هوشیار

دبیت

نوعی پارچۀ نخی ساده که بیشتر آستر لباس می کنند

فرهنگ فارسی عمید

مبیت

شب را در جایی به سر بردن، جای خوابیدن، خوابگاه

فرهنگ فارسی عمید

ثبوت

استواری، محکمی، استحکام، محکم کاری، استقامت، ثبات، اطمینان

فرهنگ فارسی عمید

ثبات

ثبت کننده، کارمندی که نامه ها را در دفتر ثبت می کند، اندیکاتورنویس

فرهنگ فارسی عمید

تثبیت

ثابت کردن، پابرجا ساختن، برقرار گردانیدن، پایدار کردن

فرهنگ فارسی عمید

ثبات

پایداری، دوام، پایدار بودن چیزی، برقرار بودن، بر یک حالت بودن، تغییر نکردن، مقاومت، استقامت
ثبات قدم: کنایه از پایداری، پابرجا بودن در امری

فرهنگ فارسی عمید

تثبیت

(اِ)

بر جای بداشتن. (تاج المصادر بیهقی). بر جای داشتن. (ترجمان عادل بن علی) (مجمل اللغه). ثابت گردانیدن و برجای داشتن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). برقرار داشتن و ثابت گردیدن. (آنندراج). چیزی را ثابت قرار دادن. (از قطر المحیط) : عهدنامه نبشتم بدین تثبیت و قاعده. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 132) ، نیک شناختن چیزی را. (از قطر المحیط)

لغت نامه دهخدا

اثبیت

(اِ)

زمینی است یا آبی است بنی یربوع را یا بنی محل بن جعفر را، تیر کوتاه سطبربن. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ثبیته

(ثُ بَ تَ)

بنت حنظلۀ اسلمیه. تابعیه است. واژه تابعی در تاریخ اسلام به فردی اطلاق می شود که یکی از یاران پیامبر را دیده و از او علم آموخته است، اما خود موفق به ملاقات با پیامبر اکرم (ص) نشده است. تابعین در سده اول هجری می زیستند و نقش مهمی در توسعه معارف اسلامی، به ویژه در زمینه روایت حدیث و فقه داشتند. نام های بزرگی چون حسن بصری، سعید بن مسیب و عطاء بن ابی رباح در شمار تابعین قرار دارند و آثار آنان در منابع معتبر اسلامی ثبت شده است.

لغت نامه دهخدا

ثبیتی

(ثُ بَ)

منسوب است به ثبیت که جد ابوالحسن احمد بن محمد بن ثبیت قاضی شیراز باشد. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

دبیت

نوعی از پارچه نخی ساده که بیشتر آستر لباس کنند

فرهنگ لغت هوشیار

کبیت

به سر در آمده بر روی افتاده گوشت تباه گوشت بویناک حلوایی است که از مغز بادام و پسته و گرد کان و کنجد و امثال آن پزند: (ور همه زندگان ترینه شوند تو کبیتای کنجدین منی) (طیان) توضیح کبیتا حلوا جوزی است که مردم بشرویه آنرا حلوای مغزی میگویند و از شیره انگور و گاهی از شکر تنها و یا با شیره انگور میسازند بدین صورت که شیره انگور یا شکر در آب حل شده را در دیگ چدنی میریزند و با آتش کم بجوش میاورند و چوبک کوفته و سفیده تخم مرغ را با شاخه خرما آن قدر میزنند تا بصورت کف در آید و بتدریج آنرا در دیگ چدنی و روی شیره جوش آمده می افشانند و با چمچه چوبین آن قدر بهم میزنند و باصطح معمولی و زر میدهند که سفید شود و بقوام آید. آنگاه بسر قاشق پاره ای بر میدارند و در هوای سرد نگاه میدارند و سر انگشت بر آن میزنند. اگر ریز ریز شد عمت آنست که بقوام آمده و رسیده است و گرنه باز هم میزنند تا شکننده شود و پس از آن حلوا را در سینی میریزند و قرصهایی از آن میسازند و گاه با کنجد و مغز بادام و جوز و پسته مخلوط میکنند و مردم طبس و بشرویه آن قسم را که از شیره انگور تنهاست} حلوا مغزی {مینامند و قسمی را که با شکر آمیخته است} حلوا تق تقو {میگویند. وز محشری قبیطی را به} پر گینج سپید {و} بر گنج {تفسیر کرده است و عموم لغویین آنرا معادل} ناطف {گرفته اند و مولف بحر الجواهر طرز ساختن ناطف را بیان کرده است و گفته او موافق است با آنچه در پختن حلوا مغزی معمولست (فروزانفر) مرحوم قزوینی نیز در کبیتا و قبیطی و ناطف را همان حلوا مغزی دانسته است

فرهنگ لغت هوشیار