معنی تئیندن - جستجوی لغت در جدول جو

تئیندن

فرهنگ گویش مازندرانی

تویدن

تفتن، گرم شدن، گداختن، برای مثال منکر شو ار توانی نار سعیر را / تا اندر او به حشر بسوزی و برتوی (سوزنی - ۹۲)

فرهنگ فارسی عمید

تپاندن

چیزی را با زور و فشار در چیز دیگر داخل کردن، چپاندن
چیزی را به قیمت زیاد فروختن
پر کردن

فرهنگ فارسی عمید

تکاندن

حرکت دادن چیزی در جای خود مانند جنباندن درخت، تکان دادن، جنباندن، به حرکت درآوردن چیزی به طور ناگهانی

فرهنگ فارسی عمید

ترینان

ترنیان، سبد بزرگی که از ترکه های درخت می بافند، تریان

فرهنگ فارسی عمید

ترینان

(تَ)

طبق پهن چوبین باشد. (برهان) (آنندراج). طبقی است. (شرفنامۀ منیری). طبق چوبین. (ناظم الاطباء) ، و طبق و سبد پهنی را نیز گویندکه از شاخهای باریک چوب بید ببافند. (برهان) (آنندراج). سبدی است که از بید ببافند. (شرفنامۀ منیری). سبدی که از شاخه های باریک بید سازند. (ناظم الاطباء). و بکسر تحتانی هم آمده است که بر وزن سختیان باشد. (برهان) (آنندراج). و رجوع به تریان و ترنیان شود

لغت نامه دهخدا

تسینان

(تْ)

شهری در چین و مرکز ولایت شان تونگ است و 862000 تن سکنه و کار خانه بافندگی دارد

لغت نامه دهخدا

تپاندن

(گُ / گِ / گَ گُ تَ)

طپاندن. چیزی رابزور در ظرفی جادادن. (فرهنگ نظام). مصدر منحوت از تپمک ترکی. بفشار جای دادن. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا) ، بسیار خوردن. (یادداشت ایضاً)

لغت نامه دهخدا

تکاندن

(گُ یِ تَ)

تکان دادن. تکانیدن:
آمدی لب بام قالیچه تکاندی
قالیچه گرد نداشت خودت نماندی.
(یادداشت بخط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

تگاندن

(گُ خوا / خا شُ دَ)

تگانیدن. (ناظم الاطباء). افشاندن. (آنندراج). دور کردن چیزی بواسطۀ جنباندن و حرکت دادن و جنبش دادن و بشدت حرکت دادن و افشاندن. (ناظم الاطباء). رجوع به تگانیدن و تکاندن شود

لغت نامه دهخدا

تاییدن

(گِرْ یَ / یِ گِ رِ تَ)

تائیدن. گذاردن. صبر کردن: بتا، بگذار. رجوع به تائیدن در همین لغت نامه شود

لغت نامه دهخدا

تاییدن

(گِرْ یَ / یِ وُ کَ دَ)

شباهت داشتن و مشابه بودن. (ناظم الاطباء) (از لسان العجم شعوری ج 1 ورق 286)

لغت نامه دهخدا

تانیدن

(گِرْ یَ / یِ دُ دی دَ)

غالب آمدن. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

تائیدن

(گَزْ زَ دَ)

صبر کردن و از این مصدر جز بتا صیغۀ مفرد امر حاضر دیده نشده است. رجوع به بتائیدن شود:
تکاپوی مردم بسود و زیان
بتاء و مگر (د) هرسویی تازیان.
ابوشکور (فرهنگ اسدی)

لغت نامه دهخدا