معنی بغایت در لغت نامه دهخدا

بنهایت و بسیار و بی اندازه. (ناظم الاطباء). بسیار. کاملاً. تا آخرین درجه. بنهایت: گفت بره چون است، گفتم بغایت فربه. (تاریخ بیهقی). و بگویم که ایشان شعر را بغایت نیکو نگفتندی. (تاریخ بیهقی). فرزندان پند پدر و موعظت او هرچه نیکوتر بشنودند و منافع آن بغایت بشناختند. (کلیله و دمنه).

معنی بغایت در فرهنگ لغت هوشیار

بسیار، کاملاً، تا آخرین درجه، بنهایت و بی اندازه

معنی بغایت در فرهنگ واژه مترادف متضاد

بسیار، بشدت، بی اندازه، بی نهایت، خیلی

معنی بغایت - جستجوی لغت در جدول جو

بغایت

لغت نامه دهخدا

بغایت

فرهنگ لغت هوشیار

بغایت

فرهنگ واژه مترادف متضاد

بغیت

آرزو، خواهش

فرهنگ فارسی عمید

بغات

باغی ها، سرکش ها، نافرمان ها، گردنکش ها، ستمگرها، ظالم ها، بیدادگرها، جبّارها، ستمکارها، گرداس ها، جائرها، ستم کیش ها، ظلم پیشه ها، جفا پیشه ها، جمع واژۀ باغی

فرهنگ فارسی عمید

غایت

نهایت و پایان چیزی، آخرین درجه، مقصود، مقصد، پایان
غایت مطلوب: نهایت خواسته و آرزو
غایت مقصود: نهایت خواسته و آرزو، غایت مطلوب
به غایت: بسیار

فرهنگ فارسی عمید

بدایت

آغاز، اول چیزی، اول کار

فرهنگ فارسی عمید

برایت

التهاب کلیه، مرضی که در اثر التهاب کلیه ها بروز می کند، این اسم از نام ریچارد برایت، پزشک انگلیسی، که در سال ۱۸۲۷ میلادی مطالعاتی دربارۀ این مرض به عمل آورده گرفته شده

فرهنگ فارسی عمید

بغات

(اِ فِ)

بغاه. رجوع به بغاه شود، لقب پادشاه چین. (منتهی الارب). رجوع به بغپور شود

لغت نامه دهخدا

بدایت

(بَ / بِ یَ)

آغاز کردن. (غیاث اللغات) ، بیماری که بحکم طبیب مقید نباشد. (آنندراج). بی پروای در مصلحت طبیب. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

لغایت

(لِ یَ تِ)

مرکّب از: حرف ’ل’ + غایت، تا. تا آخر. تا انتهای . تا پایان

لغت نامه دهخدا

بغاوت

(بَ وَ)

. بغاوه. طغیان و سرکشی. (ناظم الاطباء). نافرمانی. (آنندراج). و رجوع به بغاوه شود.
- بغاوت کردن، حمله کردن و یورش آوردن. (ناظم الاطباء).

لغت نامه دهخدا

بغایا

(بَ)

جمع واژۀ بغی ّ. (منتهی الارب). جمع واژۀ بغی، بمعنی زنان فاحشه. (مؤید الفضلاء). جمع واژۀ بغی، داه و زن زناکار. (آنندراج). و رجوع به بغی شود.

لغت نامه دهخدا

بغایی

(بَ)

دهی از دهستان میان ولایت بخش حومه شهرستان مشهد. سکنه 291 تن. آب از قنات. محصول آنجا غلات چغندر، بن شن. شغل اهالی آن زراعت و مالداری است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

بغایی

(بَ)

بغا بودن. هیزی. حیزی:
نه هم آن مردمان چنین گویند
که بغایی طریق ما باشد.
مسعودسعد (دیوان چ 1 ص 109)

لغت نامه دهخدا

بغایه

(بُ یَ)

جسته و کسب، یقال: انه لذو بغایه، یعنی: او کاسب است. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). طلب و کسب. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

غایت

سرانجام، پایان کار، نهایت

فرهنگ لغت هوشیار

بدایت

آغاز اول چیزی ابتدا. یا محکمه بدایت. دادگاه شهرستان

فرهنگ لغت هوشیار

برایت

التهاب کلیه

فرهنگ لغت هوشیار

بغاوت

نافرمانی طغیان سرکشی

فرهنگ لغت هوشیار

بغات

جمع باغی سرکشان نافرمانان، اشخاصی از تبعه اسلام را گویند که ضد پیشوایان معصوم دین قیام نمایند مانند خوارج نهروان که ضد علی ع قیام کردند. جهاد و مبارزه با این طایفه بر مسلمانان واجب است

فرهنگ لغت هوشیار