معنی بجاد در لغت نامه دهخدا

مردی از بنی سعد بن بکر بن هوازن که در جنگ رسول با بنی هوازن دفاع کرد. (از امتاع الاسماع ص 413)، باقی گذاردن. رها کردن: چگونگی آن و بدرگاه رسیدن را بجای ماندم که نخست فریضه بود راندن تاریخ مدت ملک امیر محمد. (تاریخ بیهقی)، ابن عثمان. یکی از بناکنندگان مسجد ضرار است. (از امتاع الاسماع ص 482)

معنی بجاد - جستجوی لغت در جدول جو

بجاد

لغت نامه دهخدا

بجاد

فرهنگ لغت هوشیار

سجاد

(پسرانه)

بسیار سجد کننده، لقب امام چهارم شیعیان

فرهنگ نامهای ایرانی

بلاد

بلدها، شهرها، سرزمین ها، جمع واژۀ بلد

فرهنگ فارسی عمید

بیجاد

بیجاده، نوعی یاقوت سرخ، عقیق، کهربا

فرهنگ فارسی عمید

بواد

باشد، باد، بواد مثلاً زنده بواد، پاینده بواد، مرده بواد

فرهنگ فارسی عمید

سجاد

کسی که سجده بسیار کند، بسیار سجده کننده

فرهنگ فارسی عمید

بلاد

فاسق، نابکار، بدکار، تبهکار، بلاده

فرهنگ فارسی عمید

بجید

(بُ جَ)

نام شخصی است. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) ، برگزیدن. (آنندراج) :
غم تو در دل من همچو دزد خانگی است
که هرچه روز بچشم آورد به شب دزدد.
افضلی جرپاذقانی.
و رجوع به چشم شود

لغت نامه دهخدا

بجاء

(بَجْ جا)

گشاد. واسعه. (اقرب الموارد).

لغت نامه دهخدا

بجار

(بِ)

پسوند مکانی مانند: اسطلخ بجار. نقره بجار. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

بجال

(بَ)

مردی که او را تعظیم کنند یا مهتر بزرگ با عظمت و جمال. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). مهتر بزرگ اندام و نیکوروی. بجیل. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

بجال

(بُ)

زغال. انگشت. اخگر کشته و اخگر افروخته. (برهان) (ناظم الاطباء) (انجمن آرا) (آنندراج). زغال که آتش کشته باشد. (فرهنگ نظام). زکال. ژکال. سگار. (شرفنامۀ منیری). اخگر. (فرهنگ جهانگیری)

لغت نامه دهخدا

بجان

(بَجْ جا)

محلی بین فارس و اصفهان و تلفظ جیم در زبان فارسیان بین جیم وشین بوده است. (از معجم البلدان). موضعی است میان فارس و اصفهان و عجم بشان میگویند. (مرآت البلدان)

لغت نامه دهخدا

بجاه

(بِ)

نام قبائلی از بنی حام که بین نیل ودریای احمر و قاهره و حدود سودان زندگی میکنند. (ازاعلام المنجد). و رجوع به بجه و بجاو و بجاوی شود

لغت نامه دهخدا

بجای

(بِ)

بجا. درمحل. درمکان. به مکان:
ببالا و دیدار و فرهنگ و رای
زریر دلیر است گوئی بجای.
فردوسی.

لغت نامه دهخدا

بجود

(اِ)

مقیم گردیدن. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (آنندراج). اقامت کردن بجایی. (از اقرب الموارد). مقیم شدن بجایی. (تاج المصادر بیهقی).

لغت نامه دهخدا

بجادی

(بِ)

منسوب است به بجاد که از اولاد سعد بن ابی وقاص است. (از انساب سمعانی) ، احمق بسیارگوی. (آنندراج) (منتهی الارب) ، رمل بجباج، ریگ تودۀ سطبر. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

بجادی

(بَجْ جا)

طفیل. شاعری است. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، احمق بسیارگوی. (آنندراج) (منتهی الارب). و رجوع به بجباج شود

لغت نامه دهخدا

بجاده

(بِ دَ)

آبی منسوب به ابوبکر بن کلاب. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

سجاد

بسیار سجده کننده

فرهنگ لغت هوشیار

بجاء

چشم فراخ

فرهنگ لغت هوشیار

بعاد

فریه (لعنت) نفرین دور

فرهنگ لغت هوشیار

بلاد

جمع بلد، زیستگاه ها: شهر ها بخش ها سرزمین ها جمع بلده. شهرها: (در جمیع بلاد گردش کرد)، ناحیه ها نواحی. توضیح این کلمه در ترکیب اسمای امکنه برای افاده مفهوم مملکت و کشور بکار رود مثلا بلاد العرب بعربستان بلاد الروم بمملکت رومیان اطلاق شود. یا تخطیط بلاد. جغرافی (علم)، بدکار، فاسق نابکار، فاحشه روسپی، مفسد مفتن، گمراه. شهرها، ج بلد

فرهنگ لغت هوشیار