معنی باشگوگ - جستجوی لغت در جدول جو

باشگوگ

لغت نامه دهخدا

باژگونگی، واژگونگی، واژگون بودن

واژگون، سرنگون، وارون، برای مثال مجوی عیش خوش از دور باژگون سپهر / که صاف این سر خم جمله دردی آمیز است (حافظ - ۱۰۰ حاشیه)

فرهنگ فارسی عمید

باشگون

باژگون، برای مثال خاک پایت را زحل از دیده بر سر می نهد / آری آری هست دایم کار هندو باشگون (رکن الدین بکرانی - لغتنامه - باشگون)

فرهنگ فارسی عمید

باشکوه

شکوهمند، باجلال

فرهنگ فارسی عمید

بدشگون

شوم، کسی که هر کجا پا بگذارد بدبختی و مصیبت پیدا شود، خشک پی، نامیمون، بدیمن، بداغر، تخجّم، سبز پا، نافرّخ، سبز قدم، بدقدم، پاسبز، نحس، نامبارک، سیاه دست، منحوس، میشوم، مرخشه، مشوم، شنار، شمال

شوم، کسی که هر کجا پا بگذارد بدبختی و مصیبت پیدا شود، خُشک پِی، نامِیمون، بَدیُمن، بَداُغُر، تَخَجُّم، سَبز پا، نافَرُّخ، سَبز قَدَم، بَدقَدَم، پاسَبز، نَحس، نامُبارَک، سیاه دَست، مَنحوس، مَیشوم، مَرَخشِه، مَشوم، شَنار، شِمال

فرهنگ فارسی عمید

باشگاه

حیاط یا تالار بزرگ که در آنجا عده ای برای ورزش، بازی، تفریح یا دید و بازدید جمع می شوند، کلوب

فرهنگ فارسی عمید

بازگون

باژگون، واژگون، سرنگون، وارون

فرهنگ فارسی عمید

باشگو

(باشگو)

در مقام تسلیم و رضا گفته شود. و بمعنای بگیر (؟) و بگو (؟) آید. (شعوری ج 1 ص 188) :
چون بدیدی جان و دل را غمزه را برهمزدی
قصد کشتن کرده ای با تیغ و خنجر باشگو (؟).
لطیفی (از شعوری).
(ظاهراً مستنبط از شعر ’باش’ گو است. یعنی گوی که بماند؟) و رجوع به باشکو شود، ساکنین (ناظم الاطباء). سکان [س ک کا] . اهل.: سکنۀ آن و همه باشندگان زمین را از آب بهره میباشد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). و هوای او [زمین] درست تر و صافی تر و باشندگان او قوی و تندرست تر باشند. (ذخیرۀخوارزمشاهی). علم او [ایزد تعالی] از پیش رفته بود که باشندگان زمین را از آب چاره نباشد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). آذوقۀ هر روزه را معین نمود که بقدر ضرورت باشندگان آن سرزمین به مهمانان بدون تکلیف برسانند. (مجمل التواریخ گلستانه). و رجوع به باشنده شود

در مقام تسلیم و رضا گفته شود. و بمعنای بگیر (؟) و بگو (؟) آید. (شعوری ج 1 ص 188) :
چون بدیدی جان و دل را غمزه را برهمزدی
قصد کشتن کرده ای با تیغ و خنجر باشگو (؟).
لطیفی (از شعوری).
(ظاهراً مستنبط از شعر ’باش’ گو است. یعنی گوی که بماند؟) و رجوع به باشکو شود، ساکنین (ناظم الاطباء). سکان [س ُ ک کا] . اهل.: سکنۀ آن و همه باشندگان زمین را از آب بهره میباشد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). و هوای او [زمین] درست تر و صافی تر و باشندگان او قوی و تندرست تر باشند. (ذخیرۀخوارزمشاهی). علم او [ایزد تعالی] از پیش رفته بود که باشندگان زمین را از آب چاره نباشد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). آذوقۀ هر روزه را معین نمود که بقدر ضرورت باشندگان آن سرزمین به مهمانان بدون تکلیف برسانند. (مجمل التواریخ گلستانه). و رجوع به باشنده شود

لغت نامه دهخدا

باشگون

باژگون، معکوس، مقلوب، (شعوری ورق 180)، واژگون، واژگونه، معکوس، وارونه، (ناظم الاطباء) :
خاک پایت را زحل از دیده بر سر مینهد
آری آری هست دایم کار هندو باشگون،
رکن الدین بکرانی (از شعوری)،
و رجوع به باشگونه و باژگونه و وارونه و وارون شود، خیاری که جهت تخم نگاهدارند، (ناظم الاطباء)، و رجوع به باشنگ شود

لغت نامه دهخدا