معنی بازدار در فرهنگ فارسی عمید

کسی که بازهای شکاری را رام و تربیت می کرد، بازبان، بازیار

معنی بازدار در لغت نامه دهخدا

نگاهدارندۀ باز، (برهان) (انجمن آرا)، دارندۀ باز و معرب آن بازیار است، (سروری از شرح السامی فی الاسامی) (آنندراج)، بازبان، و قوشچی، (ناظم الاطباء)، بازیار، (مهذب الاسماء)، کسی که باز دارد، دارندۀ باز، صاحب صقر، قوشچی، معرب آن بیزار است، دارندۀ مرغ باز و عقاب، (شعوری ج 1 ورق 161) :، بپرید برسان تیر از کمان، یکی بازدار از پس او دمان،، فردوسی،، ابا بازداران صد و شصت باز، دو صد چرغ و شاهین گردنفراز،، فردوسی،، پس اندر دوان هفتصد بازدار، ابا باشه و چرغ و شاهین کار،، فردوسی،، افریقیه صطبل ستوران بارگیر، عموریه گریزگه باز و بازدار،، منوچهری،، چو باز را بکند بازدار مخلب و پر، بروز صید بر او کبک راه گیرد و چال،، شاه سار (از فرهنگ اسدی)،، شاگردانش چون حسن و نخیلان پنج برادر به یک روز امیر یرنقش بازدار بر دست عمیدبن المعانی بتهمت الحاد هلاک فرمود، (از النقض ص 92)، اتابک سنقر گفت که محمد بازدار که بدین کبیره حامل بوده است بمن فرستد تا باز شهر آیم، (المضاف الی بدایع الازمان ص 29)، گردیدن، درآمدن: فرمان داد تاشهپر خویش بر وی مالید و بصورت اصلی بازرفت، (سندبادنامه ص 254)، حکم او در ولایت جرجانیه و خوارزم نفاذ یافت و بقرار معهود بازرفت، (ترجمه تاریخ یمینی ص 148)، نمو زرع و برکت ریع بقرار معهود بازرفت، (ترجمه تاریخ یمینی ص 331)، تجدید مطلع کردن، از سر گفتن، به کاری پرداختن، پرداختن، مشغول شدن: اینک به قرار تاریخ بازرفتم، (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 393)، چون از خطبۀ این فصول فارغ شدم به سوی راندن تاریخ بازرفتم، (تاریخ بیهقی)،، - پیش بازرفتن، استقبال رفتن، پیش پیش رفتن:، شدن سوی جنگ کسی کز تو بیش، بود مرگ را باز رفتن ز پیش،، اسدی (از گرشاسبنامه)، حبیب خجل زده و غمگین روی به خانه نهاد، چون به در خانه رسید بوی نان و دیگ می آمد زن حبیب پیش باز رفت و رویش پاک کرد و لطف کرد، (تذکرهالاولیاء عطار)، از ری لشکر تمام پیش وی باز رفت، (ترجمه تاریخ یمینی ص 231)،،، دوباره رفتن، و ’باز’ قید فعل است:، سعدیا با تو نگفتم که مرواز پس دل، نروم باز گر این بار که رفتم جستم،، سعدی (طیبات)،،، رفتن مطلق:، یکایک در نشاط و ناز رفتند، به استقبال شیرین بازرفتند،، نظامی،، - چادر از روی زشت بازرفتن، کنایه از، بر کنار رفتن، بیکسو شدن:، نشاید بدستان شدن در بهشت، که بازت رود چادر از روی زشت،، سعدی (بوستان)،، و رجوع به رفتن شود