معنی آوازه در فرهنگ فارسی عمید

صیت، شهرت، به نیکی و بدی آوازه در بسیط جهان / سه کس برند رسول و غریب و بازرگان (سعدی - ۷۵۱)، بانگ، صوت، نغمه

معنی آوازه در لغت نامه دهخدا

آوا. آواز. صوت:، دل چو خم چند برآوازه نهی، ناید آواز جز از خم ّ تهی.، جامی.، مشو غافل ز گردیدن که روزی در قدم باشد، همین آوازه می آید ز سنگ آسیا بیرون.، صائب.،، خبر. آگاهی. اطلاع:، بدین آوازه هرجائی که شاهیست، بغایت ناشکیب و بی قرار است.، مسعودسعد.، ناگه یارم بی خبر و آوازه، آمد بر من بلطف بی اندازه، گفتم که چو ناگه آمدی عیب مکن، چشم تر و نان خشک و روی تازه.، محمد بن یحیی ̍.،، صیت و شهرت مطلق. ذکر. چاو. (زمخشری). چَو:، بر اینگونه بر نام وآوازه رفت، ازیرا که او را پسر بود هفت.، فردوسی.، و نام و آوازۀ عهد همایون... بر امتداد ایام و مخلد گردانید. (کلیله و دمنه).، آوازه فراخ شد بعالم، درگاه تو را به تنگ باری.، خاقانی.، در آن سال آوازه بود. (تاریخ طبرستان). و هم در آن مدت آوازه افتاد که خوارزمشاه... فرمان یافت. (تاریخ طبرستان).، چو بهمن بزابلستان خواست شد، چپ افکند آوازه وز راست شد.، سعدی.، بنیکی و بدی آوازه در بسیط جهان، سه کس برند، غریب و رسول و بازرگان.، سعدی.،، شهرت نیک. صیت و ذکر جمیل. نام نیک. نام آوری. نام:، مر او را سزد گر گواهی دهند، که معنی ّ و آوازه اش همرهند.، سعدی.، که حاتم بدان نام و آوازه خواست، ترا سعی و جهد ازبرای خداست.، سعدی.، ور آوازه خواهی در اقلیم فاش، برون حله کن گو درون حشو باش.، سعدی.، فضل باید برای آوازه، اصل ناید برون ز دروازه.، مکتبی.،، شهرت بد. بدنامی:، زنامهربانی که در دورتست، همه عالم آوازۀ جور تست.، سعدی.، کی آنجا دگر هوشمندان روند، چو آوازۀ رسم بد بشنوند؟، سعدی.،، غناء. نوا. سرود. صوت حسن، زمزمه، نغمه. آهنگ. لحن. آواز.، - آوازه خوان، مغنی. مغنیه.، - آوازه شدن، مشهور گشتن. مایۀ عبرت گشتن: فان گفت هرگز مباد که من بر ملک برتری جویم و ترا چون بنده ام ایستاده بفرمان و اگر ملک چنین سخن گوید و فرماید خویشتن بسوزم تا در جهان آوازه شوم. (مجمل التواریخ).، - آوازه گشتن، آواز گشتن. شهرت یافتن. مشهور شدن. سَمَر گشتن.، -، مجازاً، درگذشتن. مردن.، - شش آوازه، سَلمک. شهناز. مایه. نوروز. گردانیا (؟). گردانیه. گوشت

معنی آوازه در لغت نامه دهخدا

نام دژی بترکستان که پرموده پسر ساوه شاه گنج خویش در آن نهفت و پس از شکست یافتن از بهرام چوبینه در آن تحصن جست:، دژی داشت پرموده آوازه نام، از آن دژ بدی ایمن و شادکام، چو کین پدر در دلش تازه شد، از آنجایکی سوی آوازه شد.، فردوسی

معنی آوازه در فرهنگ لغت هوشیار

صوت آوا آواز، نغمه ترانه نوا، هر یک از دستگاههای اصلی موسیقی، خبر آگاهی اطلاع، صیت شهرت

معنی آوازه در فرهنگ فارسی معین

صیت، شهرت، صوت، آوا، نغمه، ترانه، شایعه کردن

معنی آوازه در فرهنگ واژه مترادف متضاد

اشتهار، شهرت، صیت، معروفیت، نام، آواز، آوا، صوت، اطلاع، خبر، شایعه، غوغا، ترانه، نغمه، نوا

معنی آوازه - جستجوی لغت در جدول جو

آوازه

فرهنگ فارسی عمید

آوازه

لغت نامه دهخدا

آوازه

لغت نامه دهخدا

آوازه

فرهنگ لغت هوشیار

آوازه

فرهنگ فارسی معین

آوازه

فرهنگ واژه فارسی سره

آوازه

فرهنگ واژه مترادف متضاد

آواره

گم گشته، سرگشته، سرگردان، بی خانمان، در به در، دور از وطن

فرهنگ فارسی عمید

آویزه

چیزی که به چیز دیگر آویخته شده، آویخته، گوشواره، گردن بند، گوشواره، در علم زیست شناسی آپاندیس

فرهنگ فارسی عمید

خوازه

نوعی چوب بست برای چراغانی و آذین بندی، طاق نصرت، برای مثال منظر او بلند چون خوازه / هریکی زو به زینتی تازه (عنصری - ۳۶۹)

فرهنگ فارسی عمید

آغازه

دست افزاریست برای کفش دوزان، دوالی که مابین چرم ورویه کفش دوزند تا آب و خاک بدرون کفش نرود

فرهنگ لغت هوشیار

گوازه

چوبدستی باشد که گاو و خر دیگر ستوران را بدان دانند: دوستان را بیافتی بمراد سر دشمن نکوفتی بگواز. (فرخی)، واحد طول معادل ذراع: در ازای از گواز های ما، هاون چوبین جواز. تخم مرغ نیم پخته

فرهنگ لغت هوشیار

خوازه

خواهش میل، چوب بندی که برای جشن و چراغانی سازند طاق نصرت، کوشک و قبه ای از گلها و ریاحین که برای مراسم عروسی و جشن سازند

فرهنگ لغت هوشیار