آهسته بودن، درنگ، طمانینه، وقار، متانت، سنگینی، برای مثال ز بالا و دیدار و آهستگی / ز بایستگی، هم ز شایستگی (فردوسی - ۱/۱۸۵)آرامی، کندی، برای مثال یکی گفتش که بس آهسته کاری / بدین آهستگی بر خر چه داری؟ (عطار۱ - ۱۹۱)بردباری، صبر
آهسته بودن، درنگ، طمانینه، وقار، متانت، سنگینی، برای مِثال ز بالا و دیدار و آهستگی / ز بایستگی، هم ز شایستگی (فردوسی - ۱/۱۸۵)آرامی، کُندی، برای مِثال یکی گفتش که بس آهسته کاری / بدین آهستگی بر خر چه داری؟ (عطار۱ - ۱۹۱)بردباری، صبر
بطوء. آهسته کاری. دیرجنبی. کیار. کندی. سستی. اتّآد: همی دیر شد سوده آن بستگی سبک شد دل بسته زآهستگی. فردوسی. مگر میرفت استاد مهینه خری میبرد بارش آبگینه یکی گفتش که بس آهسته کاری بدین آهستگی بر خر چه داری چه دارم، گفت دل پرپیچ دارم اگر این خر بیفتد هیچ دارم. عطار. ، درنگ. تأنی. انات. اون. هون. (دهار). مقابل تیزی و شتاب و عجله: تهور و تیزی کرد و پیش آن لشکر بازشد و هرچه محمد بن هرون آهستگی فرمود تعجیل کرد. (تاریخ طبرستان)، رفق. ملایمت. مدارات. آرامی. نرمی. مساهله. مهل. مقابل خرق و خشونت: ستون بزرگیست آهستگی همان بخشش و داد و شایستگی. فردوسی. بود رسم و آئین مرد دلیر که آرد به آهستگی شیر زیر. فردوسی. جم اندیشه از دل فراموش کرد سه جام می از پیش نان نوش کرد ز دادار پس یاد کردن گرفت به آهستگی رای خوردن گرفت. فردوسی. خجسته بر و بوم پیوستگی به آهستگی هم بشایستگی. فردوسی. بیمار کجا گردد از قوت او ساقط دانی که بیک ساعت کارش نشود کاری ... آهستگیی باید آنجا و مدارائی صد گونه عمل کردن صد گونه پرستاری. منوچهری. بلکه فواید آن را به آهستگی در طبع جای دهد. (کلیله و دمنه)، رزانت. (زمخشری). سکینه. هون. (ادیب نطنزی) : پس پردۀ قیصر (بزمان لهراسب) آن روزگار سه دختر بد اندر جهان نامدار ببالا ودیدار و آهستگی به رای و بشرم و بشایستگی. فردوسی. ز هرمز همی بینم آهستگی خردمندی و شرم و شایستگی. فردوسی. دگر گفت کز ما چه نیکوتر است که بر دانش بخردان افسر است چنین داد پاسخ که آهستگی کریمی ّ و رادی ّ و شایستگی. فردوسی. بگنج و بزرگی ّ و شایستگی به آهستگی هم ببایستگی نه بینی بمانند او در زمان... فردوسی. از او جز بزرگی ّ وآهستگی خردمندی و شرم و شایستگی نگه کرد بیدار و چیزی ندید... فردوسی. ، حلم. بردباری: بیابی ز من شرم و آهستگی اگر شرمگن مرد و آهسته ای. ناصرخسرو. پیر پرآهستگی ّ و حلم بود تو همه پر مکر و زرق و پرحیلی. ناصرخسرو. بعقل ار نه آهستگی کردمی بگفتار خصمش بیازردمی. سعدی
بطوء. آهسته کاری. دیرجنبی. کیار. کندی. سستی. اِتّآد: همی دیر شد سوده آن بستگی سبک شد دل بسته زآهستگی. فردوسی. مگر میرفت استاد مهینه خری میبرد بارش آبگینه یکی گفتش که بس آهسته کاری بدین آهستگی بر خر چه داری چه دارم، گفت دل پرپیچ دارم اگر این خر بیفتد هیچ دارم. عطار. ، درنگ. تأنی. انات. اون. هون. (دهار). مقابل تیزی و شتاب و عجله: تهور و تیزی کرد و پیش آن لشکر بازشد و هرچه محمد بن هرون آهستگی فرمود تعجیل کرد. (تاریخ طبرستان)، رفق. ملایمت. مدارات. آرامی. نرمی. مساهله. مهل. مقابل خرق و خشونت: ستون بزرگیست آهستگی همان بخشش و داد و شایستگی. فردوسی. بود رسم و آئین مرد دلیر که آرد به آهستگی شیر زیر. فردوسی. جم اندیشه از دل فراموش کرد سه جام می از پیش نان نوش کرد ز دادار پس یاد کردن گرفت به آهستگی رای خوردن گرفت. فردوسی. خجسته بر و بوم پیوستگی به آهستگی هم بشایستگی. فردوسی. بیمار کجا گردد از قوت او ساقط دانی که بیک ساعت کارش نشود کاری ... آهستگیی باید آنجا و مدارائی صد گونه عمل کردن صد گونه پرستاری. منوچهری. بلکه فواید آن را به آهستگی در طبع جای دهد. (کلیله و دمنه)، رزانت. (زمخشری). سکینه. هون. (ادیب نطنزی) : پس پردۀ قیصر (بزمان لهراسب) آن روزگار سه دختر بد اندر جهان نامدار ببالا ودیدار و آهستگی به رای و بشرم و بشایستگی. فردوسی. ز هرمز همی بینم آهستگی خردمندی و شرم و شایستگی. فردوسی. دگر گفت کز ما چه نیکوتر است که بر دانش بخردان افسر است چنین داد پاسخ که آهستگی کریمی ّ و رادی ّ و شایستگی. فردوسی. بگنج و بزرگی ّ و شایستگی به آهستگی هم ببایستگی نه بینی بمانند او در زمان... فردوسی. از او جز بزرگی ّ وآهستگی خردمندی و شرم و شایستگی نگه کرد بیدار و چیزی ندید... فردوسی. ، حلم. بردباری: بیابی ز من شرم و آهستگی اگر شرمگن مرد و آهسته ای. ناصرخسرو. پیر پرآهستگی ّ و حلم بُوَد تو همه پر مکر و زرق و پرحیلی. ناصرخسرو. بعقل ار نه آهستگی کردمی بگفتار خصمش بیازردمی. سعدی
نهفته ماندن پوشیدگی. توضیح دوره ای که عوامل بیماری زا (میکربها) در بدن بدون علایم ظاهری و آشکار پیشروی میکنند و کم کم سلامت بدن مریض را مختل میسازند و بمرحله ای میرسانند که غفلتا علایم ظاهری مرض آشکار میشود: دوره کمون
نهفته ماندن پوشیدگی. توضیح دوره ای که عوامل بیماری زا (میکربها) در بدن بدون علایم ظاهری و آشکار پیشروی میکنند و کم کم سلامت بدن مریض را مختل میسازند و بمرحله ای میرسانند که غفلتا علایم ظاهری مرض آشکار میشود: دوره کمون
