معنی گویم - جستجوی لغت در جدول جو

گویم(گِ)

لغت نامه دهخدا

آرایش سر و صورت و تغییر ترکیب ظاهری هنرپیشه که به منظور آماده سازی آن ها برای ایفای نقش انجام می گیرد، چهره و ظاهر تغییر داده شدۀ بازیگر

فرهنگ فارسی عمید

گویی

پنداری مانند اینکه، برای مثال سیب گویی وداع یاران کرد / روی از این نیمه سرخ و ز آن سو زرد (سعدی - ۱۴۲)

فرهنگ فارسی عمید

گویک

گوی کوچک، تکمه

فرهنگ فارسی عمید

گلیم

نوعی فرش که با نخ پنبه ای یا پشمی، بر روی دار و معمولاً طرح آن اشکال هندسی دارد

فرهنگ فارسی عمید

گویا

گوینده، سخنگو، واضح، رسا، مثل اینکه، گوییبرای مثال گویا طلوع می کند از مغرب آفتاب / کآشوب در تمامی ذرات عالم است (محتشم - ۵۳۳)

فرهنگ فارسی عمید

قویم

راست و درست، معتدل، استوار، خوش قامت

فرهنگ فارسی عمید

گویش

لهجۀ خاصی از یک زبان، گفتن، گفتار، کلام، سخن

فرهنگ فارسی عمید

زویم

(زَ)

فراهم آمده از هر چیزی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

قویم

(قُ وَ)

مصغر قوم و ها در تصغیر به آن ملحق نمیشود، ولی در جائی که برای غیر آدمیان استعمال شود ها در مصغر آن درمی آید زیرا در این صورت مؤنث است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قویم

گربزه دار استخواندار، بلندبالا خوش اندام، راست واستوار: مادینه راست و درست، استوار

فرهنگ لغت هوشیار

گویش

کلام، سخن

فرهنگ لغت هوشیار

عویم

کاهیده عام سال

فرهنگ لغت هوشیار

گایم

(کشتی رانی) چوب محکم بلندی است که یک ذرع از سطح کشتی بلندتر است و جلو عرشه کشتی محاذات یکدیگر نصب نمایند هر موقع کشتی بخواهد کشتی دیگر را بخود قلص نماید بند آن کشتی را به گایم بندند و گایم در ثلث اخیر کشتی منصوب است (سواحل خلیج فارس)

فرهنگ لغت هوشیار

گویا

گوینده، ناطق، دارای قوه نطق

فرهنگ لغت هوشیار

گویس

ظروف شیر و ماست و دوغ، چوبی که بدان دوغ را جهت بر آوردن مسکه زنند شیرزنه

فرهنگ لغت هوشیار

گویک

گوی کوچک گویچه: بر جیب و کله نهند پس تر آن قوقه لعل و گویک زر. (تحفه العراقین)، تکمه گوی گریبان، گویی که بر سر فرج باشد: سیلی خورد از گویک زهدانی خاتون هر نطفه افسرده که جست از کمر تو. (سنائی)، زهدان رحم، سرگین چهار پایان که جعل آن را میگرداند

فرهنگ لغت هوشیار

گویه

گفتن

فرهنگ لغت هوشیار

گویی

مدور، مانند گوی، گرد، کروی گویا، مثل اینکه

فرهنگ لغت هوشیار

گودم

آنچه بشکل دم گاو باشد: سیه چشم و بور ابرش و گاودم سیه خایه و تند و پولاد سم. (فردوسی در وصف رخش رستم)، نای رویین که بهیئت دم گاو بود و در جنگ آنرا بصدا در میاوردند کرنای کوچک نفیر: بدرید کوه از دم گاو دم زمین آمد از سم اسبان بخم، دم گاو ختایی (کژ گاو) پرچم. یا جقه گاو دم. جقه ای که از دم گاو ختایی میساختند: یکی از رومیان نیزه با او (به قنبراوغلی) میرساند جقه گاو دم که دو سر داشته با دستارش افتاده بود

فرهنگ لغت هوشیار