معنی گویس در لغت نامه دهخدا

ظرف و انای شیر و ماست و دوغ را گویند. (برهان قاطع) (آنندراج) (فرهنگ نظام) (جهانگیری). جای ماست و شیر. کویش. کویشه. گویشه. گویسه. گاویس. گاودوش. تغار. کیفر. (برهان قاطع)، شیرزنه و چوبی که بدان دوغ را جهت برآوردن مسکه میزنند. (ناظم الاطباء). چوبی که بدان دوغ را زنند تا از حرکت بسیار، کرۀ آن جدا شود

معنی گویس - جستجوی لغت در جدول جو

Q: معنی گویس در فرهنگ فارسی معین

ظروف شیر و ماست و دوغ، چوبی که بدان دوغ را جهت برآوردن مسکه زنند، شیرزنه

گویس

لغت نامه دهخدا

گویس

فرهنگ لغت هوشیار

گویس

فرهنگ فارسی معین

اویس

(پسرانه)

گرگ کوچک، شخصی پارسا که از تابعین بوده است

فرهنگ نامهای ایرانی

گویی

پنداری مانند اینکه، برای مثال سیب گویی وداع یاران کرد / روی از این نیمه سرخ و ز آن سو زرد (سعدی - ۱۴۲)

فرهنگ فارسی عمید

گویک

گوی کوچک، تکمه

فرهنگ فارسی عمید

گریس

مادۀ جامد یا نیمه جامد که از چربی های گوناگون و استئارین ها به دست می آید و به منظور روان کردن قطعات صنعتی و جلوگیری از زنگ زدن آن ها به کار می رود

فرهنگ فارسی عمید

گویا

گوینده، سخنگو، واضح، رسا، مثل اینکه، گوییبرای مثال گویا طلوع می کند از مغرب آفتاب / کآشوب در تمامی ذرات عالم است (محتشم - ۵۳۳)

فرهنگ فارسی عمید

گویش

لهجۀ خاصی از یک زبان، گفتن، گفتار، کلام، سخن

فرهنگ فارسی عمید

نویس

پسوند متصل به واژه به معنای نویسنده مثلاً دعانویس، روزنامه نویس، نامه نویس، پسوند متصل به واژه به معنای نوشته شده مثلاً پاک نویس، چرک نویس

فرهنگ فارسی عمید

طویس

(طُ وَ)

مصغر طاووس. (منتهی الارب). طاووس خرد

لغت نامه دهخدا

اویس

(اُ)

شیخ اویس، ابن شیخ حسن دومین ازآل جلایر 757 هجری قمری تا 777 هجری قمری) :
من از جان چاکر سلطان اویسم
اگر چه یادش ازچاکر نباشد.
حافظ.
در هر یک از دو خانوادۀ آل مظفر، ملوک فارس وجلایریان، ملوک بغداد سلطان اویس نامی بوده است که هردو معاصر خواجه و هر دو ممکن است ممدوح خواجه در این غزل باشند و قرینه ای بر تعیین هیچکدام در این غزل موجود نیست. (قزوینی). و رجوع به ترجمه طبقات سلاطین اسلام لین پول شود
از خاندان بادوسپان (973- 975 هجری قمری) که در نور مازندران حکومت داشت. (التدوین)

لغت نامه دهخدا

گویست

(گَ یا گُ)

کوفتگی باشد که از ضرب چوب و سنگ و امثال آن به کسی رسیده باشد. (برهان) (انجمن آرا) (فرهنگ جهانگیری) (آنندراج) ، کوفته شد و کوفته گردید. (برهان قاطع). مؤلف انجمن آرا در معنی این کلمه نویسد: به خاطرمیرسد که صاحبان فرهنگ در نگارش این لغت تصحیف خوانی کرده باشند و باء را یاء خوانده باشند و ضم را فتح دانسته باشند و کاف عربی را عجمی. و اصل لغت کوبست یعنی کوفته شده بوده باشد و کوبسته نیز به معنی کوفته و کوبیده به همین معنی است. آن را نیز در برهان کوبسته نوشته در جهانگیری گفته کویسته به اول مفتوح و ثانی مکسور و یای مجهول به معنی غلۀ کوفته است و این نیز کوبسته بوده یعنی کوبیده. والله اعلم. ظاهراً مصحف کویست است. رجوع به کویست و گویستن و کوستن. شود

لغت نامه دهخدا

خویس

قریه ای است پنج فرسنگی مشرقی ده روم به فارس. (فارس نامۀ ناصری)

لغت نامه دهخدا

گویک

گوی کوچک گویچه: بر جیب و کله نهند پس تر آن قوقه لعل و گویک زر. (تحفه العراقین)، تکمه گوی گریبان، گویی که بر سر فرج باشد: سیلی خورد از گویک زهدانی خاتون هر نطفه افسرده که جست از کمر تو. (سنائی)، زهدان رحم، سرگین چهار پایان که جعل آن را میگرداند

فرهنگ لغت هوشیار