معنی گلابزن در لغت نامه دهخدا

گلاب پاش. گلابدان:، گل را چه گرد خیزد از ده گلابزن، مه را چه ورغ بندد از صد چراغدان.، ؟ (ازکلیله و دمنه).، در قهقهه ز گریۀ دل چون گلابزن، وز خرمی ز سوز جگر همچو مجمرم.، سیدحسن غزنوی.، هین ! که گذشت وقت گل سوی چمن نگاه کن، راح نسیم صبح بین ابر گلابزن نگر.، عطار (دیوان ص 306).، و رجوع به گلابدان و گلاب پاش شود

معنی گلابزن - جستجوی لغت در جدول جو

گلابزن

لغت نامه دهخدا

گلابزن

فرهنگ لغت هوشیار

گلبان

(دخترانه)

نگهدارنده گل، نگهدارنده، محافظ، نام مادر ابرانواس شاعر ایرانی قرن دوم

فرهنگ نامهای ایرانی

لابان

(پسرانه)

عبری از عربی، لین، سفید، نام پدر همسر یعقوب (ع)

فرهنگ نامهای ایرانی

گلالان

(دخترانه و پسرانه)

نام روستایی در آذربایجان غربی

فرهنگ نامهای ایرانی

گلابتون

(دخترانه)

رشته های نازک طلا و نقره که همراه تارهای ابریشم در زری بافی به کار می رود

فرهنگ نامهای ایرانی

گلاندن

افشاندن، تکانیدن، تکان دادن درخت که میوه های آن بریزد، لاندن

فرهنگ فارسی عمید

گلابدان

جای گلاب، گلاب پاش، برای مثال مهر از سر نامه برگرفتم / گفتی که سر گلابدان است (سعدی۲ - ۳۴۸)

فرهنگ فارسی عمید

گلوبین

پروتئینی نامحلول در آب و محلول در اسید و قلیا که با هماتین ترکیب می شود و هموگلوبین را می سازد

فرهنگ فارسی عمید

گلابتون

گل های برجسته که با رشته های نقره یا طلا در روی پارچه می دوزند، نخ های زرین یا سیمین که در گلابتون دوزی به کار می رود

فرهنگ فارسی عمید

گل بدن

آنکه بدنی لطیف و زیبا مانند گل دارد

فرهنگ فارسی عمید

گلابتون

(گُ)

ابریشم غاژکرده و به صورت پنبۀ محلوج درآمده. (یادداشت به خط مؤلف). رشتۀ زر و سیم. (ناظم الاطباء) : و کیف جیب به ریسمان زر رشته که آنرا گلابتون نیز خوانند. (دیوان نظام قاری ص 155). طلایی باشدکه از حدیده کشیده به هیأت ریسمانهای باریک ساخته باشند و آنرا اکنون در ایران گلابتون گویند. (حاشیۀ چهارمقاله چ معین ص 35 از یادداشتهای محمد قزوینی).
- امثال:
یک پسر کاکل زری و یک دختر گیس گلابتونی

لغت نامه دهخدا

طلابون

(طَلْ لا)

جمع واژۀ طلاّب. (منتهی الارب). رجوع به طلاب شود

لغت نامه دهخدا

گلابگر

(گُ گَ)

گلاب گیرنده. گلاب کش:
گل گفت به از لقای من رویی نیست
چندین ستم گلابگر باری چیست
بلبل به زبان حال با او گفتا
یک روز که خندید که سالی نگریست.
خیام.
و رجوع به گلابگیر شود

لغت نامه دهخدا

گلابوند

(گُ بَ / بِ)

ده کوچکی است از دهستان باغ ملک بخش جانکی گرمسیر شهرستان اهواز، واقع در 3هزارگزی شمال باختری باغ ملک، کنار راه اتومبیل رو هفتگل به ایذه. دارای 40 تن سکنه است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

گلالان

(گَ)

دهی است از دهستان گورگ بخش حومه شهرستان مهاباد واقع در 60هزارگزی جنوب خاوری مهاباد و 34هزارگزی خاور راه شوسۀ مهاباد به سردشت. منطقه ای است کوهستانی، هوای آن سرد و دارای 310 تن سکنه است. آب آن از رود خانه خورخوره و محصول آن غلات، توتون و حبوبات میباشد. شغل اهالی زراعت، گله داری و صنایع دستی آنان جاجیم بافی است. راه مالرو دارد. در دو محل بفاصله 5000هزار گز به نام گلالان بالا و پائین مشهور است. سکنۀ گلالان بالا 215 تن است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

گله زن

(گَ لَ / لِ زَ)

دهی است از دهستان ابرج بخش اردکان شهرستان شیراز که در 96000گزی خاوراردکان و 2000گزی راه فرعی مایین به تخت جمشید واقع شده است. هوای آن معتدل و سکنۀ آن 297 تن است. آب آنجا از چشمه و قنات تأمین میشود. محصول آن غلات و برنج و شغل اهالی زراعت و صنایع دستی آنان گلیم بافی و راه آن مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

گلاندن

(تَ)

پاشیدن و افشاندن. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

گلجبین

(گُ جَ)

آنکه صورت او چون گل باشد. آنکه جبینی چون گل دارد:
با خسان آن گلجبین گر سیر گلشن میکند
زود گلهای پشیمانی به دامن میکند.
ظهوری (از آنندراج).
، از اسمای محبوب است. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

گوابین

(گَ تِ)

دهی است از دهستان رودحلۀ بخش گناوۀ شهرستان بوشهر که در 51000 گزی جنوب خاور گناوه، کناررود حله واقع شده است. هوای آن گرم مرطوب مالاریایی و سکنۀ آن 242 تن است. آب آن از رود خانه حله تأمین می شود. محصول آن غلات، سبزیجات و شغل اهالی زراعت وراه آن فرعی است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

گلابزنه

(گُ زَ نَ / نِ)

رشاشه. رجوع به گلابزن و گلاب پاش و گلابدان شود

لغت نامه دهخدا

گلابدان

(گُ)

ظرف گلاب. (ناظم الاطباء). آوندی که در آن گلاب ریزند:
نوز گل اندر گلابدان نرسیده
قطره بر آن چیست چون گلاب مصعّد.
منوچهری.
یکی بر جای ساغر دف گرفته
یکی گلابدان بر کف گرفته.
نظامی.
مهر از سر نامه برگرفتم
گویی که سر گلابدان است.
سعدی.
کسی که بوسه گرفتش به وقت خنده زدن
به بر گرفتن مهر گلابدان ماند.
سعدی.
رجوع به گلاب پاش شود، آبی که به ماه خرداد به کشت دهند و گویند نمو دانه و حب بدین آب بود. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

گل بدن

آنکه بدنش همچون گل لطیف و نازک است محبوب، نوعی قماش ابریشمی معمول هندوستان مانند تافته که قماش دو رنگ است (مثلا سرخی که بسیاهی زند) : هوایش کار پوشش مختصر کرد چو گلبن گل بدن باید ببر کرد. (میر یحیی شیرازی)

فرهنگ لغت هوشیار