معنی گبری در لغت نامه دهخدا

گبر بودن. دین گبر داشتن. مجوس بودن: و مبتدعان آنجا (پارس) ثبات نیابند و تعصب مذهب گبری ندانند. (فارسنامۀ ابن بلخی ص 117). از پادشاهی گشتاسب سی سال بگذشت زردشت بیرون آمد و دین گبری آورد. (نوروزنامه). قتیبه مسجدها برآورد و رسم گبری برداشت و کوشش بسیار کرد و هر که در آئین اسلام کوتاهی کرد کیفر میدید. (تاریخ بخارا ص 46).، اگر آتش پرستی را ز عشق او بترساند، ز بیم آتش عشقش شود بیزار از گبری.، سنایی (از مزدیسنا دکترمعین ص 509).، مسلمانیم ما او گبرنام است، گرین گبری، مسلمانی کدام است ؟، نظامی (از مزدیسنا دکتر معین ص 460).، ای که مسلمانی و گبریت نیست، چشمه ای و قطرۀ ابریت نیست.، نظامی.، مؤمنی اندیشۀ گبری مکن، درتنکی کوش و سطبری مکن.، نظامی.، در دیرشو و بنشین با خوش پسری شیرین، شکر ز لبش می چین تا چند ز کفر و دین ؟، در زلف و رخ او بین گبری و مسلمانی.، عراقی (از مزدیسنا دکترمعین ص 527)

معنی گبری در لغت نامه دهخدا

لهجۀ زرتشتیان ایران (مخصوصاً یزد و کرمان). رجوع به گبر و مقدمۀفرهنگ بهدینان بقلم پورداود صفحۀ 5 ببعد شود. در فرهنگ مزبور لغات متعلق بدین لهجه بترتیب آمده است

معنی گبری در لغت نامه دهخدا

ملامحمد قاسم. از شعرای ایران از مردم کاشان. او راست:، گلخن نشین آتش سودا کسی مباد، سرگرم شعله های تمنا کسی مباد، آن را که رد کنیم شود رد کائنات، مردود بارگاه دل ما کسی مباد، بوی تو ز گلزار وفا میشنوم، آشفتگی تو از صبا میشنوم، میگریم و در اشک رخت میبینم، مینالم آواز تو را میشنوم.، (صبح گلشن ص 346)

معنی گبری در لغت نامه دهخدا

نام دهی از بلوکات گله دار، هفده فرسخ میانۀ شمال و مغرب گله دار است. (فارسنامۀ ناصری ص 260)

معنی گبری - جستجوی لغت در جدول جو

گبری

لغت نامه دهخدا

گبری

لغت نامه دهخدا

گبری

لغت نامه دهخدا

گبری

لغت نامه دهخدا

کبری

(دخترانه)

کبرا، بزرگ، کبیر

فرهنگ نامهای ایرانی

گبرکی

زردشتی گری، کنایه از کافری، (اسم، صفت نسبی منسوب به گبرک) ظرف شراب، برای مثال دارم طمع ز جود تو یک گبرکی شراب / بفرست و بنده را مکن از خویش مشتکی (ابن یمین - ۵۴۶)

فرهنگ فارسی عمید

طبری

از مردم طبرستان، طبرستانی، مازندرانی

فرهنگ فارسی عمید

جبری

اجباری، مربوط به علم جبر مثلاً معادلات جبری، مقابل قدری، در فلسفه کسی که معتقد به نظریۀ جبر باشد، برای مثال سنّی از تسبیح جبری بی خبر / جبری از تسبیح سنّی بی اثر (مولوی - ۳۹۲)

فرهنگ فارسی عمید