معنی کله در فرهنگ فارسی عمید

پرده، سراپرده، روپوش، پشه بند، کله بستن: پرده کشیدن، خیمه بستن، خیمه زدن، درون خرگه از بوی خجسته / بخور عود و عنبر کله بسته (نظامی ۲ - ۱۵۶)، می دمد صبح و کله بست سحاب / الصبوح الصبوح یا اصحاب (حافظ - ۴۲) ، کلۀ خضرا: کنایه از آسمان، کلۀ نیلوفری: کنایه از آسمان

معنی کله در فرهنگ فارسی عمید

سر انسان یا حیوان، سر، نوک، کنایه از عقل، ذهن، ضمیر، صفت،، کنایه از باهوش، با استعداد مثلاً عجب آدم کله ای بود!،، در علم زیست شناسی قسمتی از سبزی که به ساقه یا ریشه متصل است مثلاً کلۀ بادنجان،، واحد شمارش بعضی اشیا به ویژه اشیای خوراکی مثلاً دو کله سیر،، در علم زیست شناسی استخوان سر، جمجمه، کله پا شدن: به سر درآمدن، از پا درآمدن، سرنگون شدن

معنی کله در فرهنگ فارسی عمید

کلاه، پوششی برای سر از جنس پارچه، پوست یا نمد، پوشش سر

معنی کله در لغت نامه دهخدا

موی سر و موی کاکل را گویند که یک جا جمع کرده باشند. (برهان) (ناظم الاطباء). موی کالک. گله. (فرهنگ فارسی معین). موی گیسو. (از فهرست ولف) :، همان گیل مردم چو شیر یله، ابا طوق زرین ومشکین کله.، فردوسی.، هر چکاوک را رسته ز بر سر کله ای، ماغ با زاغ گرفته به یکی کنج پناه.، منوچهری.، دویده به خوبان مشکین کله، به بلبل دو گوش و به کف بلبله.، اسدی.، نوش کن بادۀ تلخ از کف زیبا صنمی، از بناگوش چو گل از کلۀ مرزنگوش.، سوزنی.، مشکین کله برگل نهی ای ماه دل افروز، تا در مه دی باز نمایی گل نوروز.، سوزنی (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).، مشکین کله را بر گل نوروز مینداز، رنگ گل نوروز به رخسار میندوز.، سوزنی (یادداشت ایضاً).،، بند پا را نیز گویند و به عربی کعب خوانند. (برهان). کعب و بند پا. (ناظم الاطباء)، پابند. بند پا. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :، جنبش آسمان به نفس خود است، پای بند طویله و کله نیست.، انوری (یادداشت ایضاً)

معنی کله در لغت نامه دهخدا

مخفف کلاه است. (برهان). مخفف کلاه و بمعنی آن. (ناظم الاطباء). کلاه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :، قبا جوشن و اسب تخت من است، کله، خود و نیزه درخت من است.، فردوسی.، زره بود بر تنش پیراهنش، کله، ترگ بود و قبا جوشنش.، فردوسی.، کله، خود و شمشیر جام من است، به بازو خم خام دام من است.، فردوسی.، چو سرو بود و چو ماه و نه ماه بود و نه سرو، قبا نپوشد سرو و کله ندارد ماه.، فرخی.، آن سر که به زیر کله آز به رنج است، در مرتبه دور است از آن سر که به دار است.، ناصرخسرو.، چون کله گم کرد نادان، مر ترا، کی تواند دید هرگز با کله.، ناصرخسرو.، خود کلاه و سرت حجاب تواند، تو میفزای بر کله دستار.، سنائی.، کله آنگه نهی که برفتدت، سنگ در کفش و کیک در شلوار.، سنایی.، از پی غیب مرده ره جوید، از پی عیب کل کله جوید.، سنایی.، از چو من هندوک حلقه بگوش، گر کله نیست کمر بازمگیر.، خاقانی.، یک سر سفله نیست کز فلکش، بر کله صد گهر ندوخته اند.، خاقانی.، تو ترک سیه چشمی، هندوی سپیدت من، خواهی کلهم سازی خواهی کمرم بخشی.، خاقانی.، کله چون نارون پیشش نهادم، به استغفار چون سرو ایستادم.، نظامی.، کله لعل و قبا لعل و کمر لعل، رخش هم لعل بینی لعل در لعل.، نظامی.، هر کلهی جای سرافکندگی ست، هر کمر آلودۀ صد بندگی ست.، نظامی.، مال و زر سر را بود همچون کلاه، کل بود آن کز کله سازد پناه.، مولوی.، کله دلو کرد آن پسندیده کیش، چو حبل اندرو بست دستار خویش.، سعدی (بوستان).، نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست، کلاه داری و آیین سروری داند.، حافظ.، و رجوع به کلاه شود.، - در کله کسی پشم نبودن، کلاهش پشم نداشتن. کاری از دستش ساخته نبودن. (فرهنگ فارسی معین ذیل کلاه). درخور بیم و هراس نبودن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :، تو مرا یافته ای بی همه شغل، نیست اندر کلهت پشم مگر.، فرخی.، و رجوع به پشم و کلاه شود.، - طرف کله کج نهادن. رجوع به کلاه شکستن شود.، - کله را بر زمین زدن، بر زمین زدن کلاه را از شدت غم و اندوه. از شدت خشم و غیظ کلاه خود را از سر برداشتن و بر زمین زدن:، خواجه دیدش چون فتاده همچنین، برجهید و زد کله را بر زمین.، مولوی.، - گوشۀ کله اندرشکستن. رجوع به کلاه شکستن شود.، - امثال:، کله بر فرق زیبد کفش بر پای (امیرخسرو بنقل امثال و حکم ص 1231). نظیر: کفش زان پا کلاه آن سر است. مولوی (بنقل امثال و حکم ص 1231).،، تاج شاهی. (فرهنگ فارسی معین ذیل کلاه). تاج. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :، به ایران ترا زندگانی بس است، که مهر و کله بهر دیگر کس است.، فردوسی.، این سر و تاج غزان و آن کت مهراج هند، این کله خان چین و آن کمر قیصری.، عمعق.، نیاید از کمر میری که موری هم کمر دارد، نیاید از کله شاهی که شاهین هم کله دارد.، (از تاریخ گزیده).، نه میر و شه بود هر کو کله دارد قبا بندد، که میر و شه کسی باشد که عالم را نگه دارد.، (از تاریخ گزیده).، شاه بیداربخت را هر شب، ما نگهبان افسر و کلهیم.، حافظ.، و رجوع به کلاه شود، به معنی حرکات در جماع مشهور است. (برهان) .جنبش و حرکت در حین جماع. (ناظم الاطباء). و رجوع به کله (ک َ ل َ / ل ِ) معنی نهم شود، نره و ذکر. (ناظم الاطباء). آلت تناسل. (غیاث). از اشعار هجویۀ عصر صفوی معلوم می شود ’کله’ (بضم اول) بمعنی ذَکَر هم استعمال می شد. (حاشیۀ برهان چ معین)

معنی کله در لغت نامه دهخدا

رخساره و روی را گویند. (برهان). رخساره و روی. (ناظم الاطباء). رخساره. روی. چهره. (فرهنگ فارسی معین) :، چون خنده در آن لعبت دلخواه افتد، چَه در کله افتد و مرا آه افتد.، امیرخسرو دهلوی.،، گوی را نیز گفته اند که در وقت خندیدن بر دو طرف روی پیدا شود. (برهان). گوی را گویند که گاه خنده بر چهره و رخسار جوانان خوبروی افتد. (آنندراج). گوی که در وقت خندیدن بر دو طرف رخسار پدید آید. (ناظم الاطباء) :، خنده که بتم در نظر بنده نمود، صد دل به دو چاه کله افکنده نمود.، امیرخسرو (از آنندراج).،، اطراف دهان را نیز گویند از جانب درون. (برهان). گرداگرد دهان از سوی درون. (ناظم الاطباء)، کمان را نیز گفته اند که به عربی قوس خوانند. (برهان). کمان و قوس. (ناظم الاطباء)، هر مرتبه ای که سوزن را بر جامه فروبرند و برآرند کله گویند. (برهان) (فرهنگ فارسی معین)، عمل بخیه کردن. (ناظم الاطباء). بخیه کردن خیاطان جامه را. (برهان) (فرهنگ فارسی معین)، بخیه و دوخت خیاطی. (ناظم الاطباء)، در قالی بافی، یک جزو از ’رگ’. (فرهنگ فارسی معین)، فروبردن و برآوردن در جماع را هم می گویند. (برهان). جنبش در هنگام جماع و فروبردن و درآوردن در جماع. (ناظم الاطباء)، به معنی دیگدان هم آمده است. (برهان). دیگدان. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین)، کلک. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). اجاق. (فرهنگ فارسی معین)، گرز آهنین را نیز گفته اند. (برهان). گرز آهنین. (ناظم الاطباء)، محل. جای. زار. سار، کنوس کله، ازگیل زار (در دیلمان). (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

معنی کله در لغت نامه دهخدا

نام شهری و مدینه ای در میان جزیره ای. (از برهان). بندرگاهی است در هند و در نیمه راه عمان و چین واقع است. (از معجم البلدان). کله از شهرهای هند است در شرق دریا. (از اخبار الصین و الهند ص 10). بندری است در اقیانوس هند. (نخبهالدهر ص 152) :، نهانیهای اسکندر به ایران آری از یونان، خزینۀ شاه زنگستان به غزنین آری از کله.، فرخی.، چنین هر یکی همچو شیر یله، گزین کرد و شد تا به شهر کله.، اسدی.، پادشاه قنوج را هر کسی باشد رای خوانند... پس اندر شهرها به سراندیب... و زمین کله تا هندوستان اندرونی سولاهط. (مجمل التواریخ و القصص ص 422). خلق را از راه وعظ، کن و مکن می فرماید و گاه به زبان اهل حله ثنا می سراید گاهی به لغت اهل کله. (مقامات حمیدی از آنندراج)

معنی کله در لغت نامه دهخدا

جزیره ای است در اقیانوس هند. (نخبه الدهر ص 152) : و آنگه جزیره های زنگیستان، وز جزیره های بزرگوار و نامدار که اندر اوست، سراندیب... و جزیرۀکله، و از وی ارزیز و قلعی خیزد. (التفهیم ص 168)

معنی کله در لغت نامه دهخدا

شعبه ای از طایفۀ بابادی هفت لنگ بختیاری است

معنی کله در لغت نامه دهخدا

کارد کند. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

معنی کله در لغت نامه دهخدا

بمعنی سر باشد مطلقاً اعم ازسر انسان و حیوان دیگر. (برهان). رأس و سر. سر انسان و دیگر حیوانات. (ناظم الاطباء). سر. رأس. (اعم از انسان یا حیوان). (فرهنگ فارسی معین) :، عصیان کنی و جای مطیعان طلب کنی، بسیار کله رفت به سودای این کلاه.، سوزنی.، ز بس کلۀ سر که برکنده بود، یکی کوه از آن کله آکنده بود.، نظامی.، - به سر و کلۀ هم زدن، نزاعی سخت با یکدیگر کردن. با یکدیگر کتک کاری کردن.، - به کلۀ کسی زدن، در تداول عامه، ابله شدن. دیوانه گشتن. (فرهنگ فارسی معین).، - بی کله، بی خرد. زود خشم. آنکه زود خشمگین شودو مقاومت با غضب خود نتواند. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).، - کله بادنجان، قسمت درشت بادنجان که به دم پیوسته باشد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).، - کله بر کله زدن، جنگیدن. مبارزه کردن. کلنجار رفتن. مقابله کردن. دست و پنجه نرم کردن: امیر ارسلان ده سال است که کله به کلۀ نره دیوان قاف می زند. (فرهنگ عامیانۀ جمال زاده).، - کله بر کلۀ کسی زدن، کنایه از دعوی برابری داشتن. (غیاث) (آنندراج).، - کله به کلۀ کسی گذاشتن، با او برابری یا دعوی برابری کردن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).، - کله زدن با کسی، با او کوشیدن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). سرو کله زدن با او:، همی چینم همی کوشم به دندان با زنخدانش، همی پیچد غلام از رنج و من با او زنم کله.، عسجدی (یادداشت ایضاً).، - کله شدن با کسی، سخت از او خشمگین شدن و به جدال برخاستن با او. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).، - کله کاهو، قسمت درشت و گندۀ کاهو که به ریشه پیوندد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).، - گرم بودن کلۀ کسی، در تداول عامه، مست بودن. (فرهنگ فارسی معین).، - یک کله آب انداختن یا آب باز کردن به جایی، عمده یا تمام آب را به مدتی کوتاه بدان جا روان داشتن. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).، - یک کله افتادن بیمار، بی افاقه ای در میان مدتی در تب و بیهوش بودن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).، - امثال:، کلۀ گنجشک خورده است، پر می گوید. (امثال و حکم ص 1232).، یک کله و یک گله، نظیر: یک مویز و چهل قلندر. یک انگور و صد زنبور. یک انار و ده (یا) صد (یا) هزار بیمار. (امثال و حکم ج 4 ص 2049).،، جمجمه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا از نصاب) :، مرغی دیدم نشسته بر بارۀ طوس، در پیش نهاده کلۀ کیکاوس، با کله همی گفت که افسوس افسوس، کو بانگ جرسها و کجا نالۀ کوس ؟، (منسوب به خیام).، خیز و در این گورها درنگر و پندگیر، ریخته بین زیر خاک ساعد و ساق و کله.، سنائی.، آنکه گستاخ آمدند اندر زمین، استخوان و کله هاشان را ببین.، مولوی.، شنیدم که یک بار در حله ای، سخن گفت با عابدی کله ای.، (بوستان).، - کلۀ پوسیده، جمجمه ای که در گور و زیر خاک پوسیده شده باشد:، اگر دو کلۀ پوسیده برکشی ز دو گور، سر امیر که داند ز کلۀگرای.، (از لباب الالباب).، - کلۀ خشک، جمجمۀ پوسیده و خشکیده در دل و درون گور:، نهادندی آن کلۀ خشک پیش، وزو باز جستندی احوال خویش.، نظامی.،، دماغ. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :، از کلۀ عدوی تو سودای مهتری، بیرون شود چو نخوت گیسو ز فرق کل.، سوزنی.، که سودای لبش در کله افکند، که مغز او نشد در استخوان لعل.، حکیم جنتی (از لباب الالباب ج 2).،، هر چیز گرد و گندله. (فرهنگ فارسی معین)، یک عدد قند مخروط و صنوبری شکل که به اوزان مختلف ریزند. یک قند تمام ریخته به شکل مخروطی. یک دانه قند تمام. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)، سر هر چیزی. (ناظم الاطباء) : کلۀ درخت، بالای آن. سر آن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)، فرق سر را هم گفته اند. (برهان). فرق و تارک سر. (ناظم الاطباء).، - کلۀ سر، فرق سر. (فرهنگ عامیانۀ جمالزاده) :، کله پوست نهم کلۀ سر مشدی وار، پیش مشدیها خود را پر و پادار کنم.، ایرج میرزا (از فرهنگ لغات عامیانۀ جمال زاده).،، فوق و بالا. (ناظم الاطباء)، اول هر وقت: کلۀ صبح، اول صبح. کلۀ سحر، اول سحر. (فرهنگ لغات عامیانۀ جمالزاده)

معنی کله در لغت نامه دهخدا

مؤنث کُل ّ. (منتهی الارب). تأنیث کل است و گویند: کله امراءه، همانگونه که گویند: کل امری ٔ. (از اقرب الموارد)، تأخیر و درنگ. (منتهی الارب). تأخیر. (اقرب الموارد)

معنی کله در لغت نامه دهخدا

بمعنی بی وفاو بی حقیقت و هرجایی هم آمده است. (برهان). بی وفا و بی حقیقت و ناراست و مکار و هرجایی. (ناظم الاطباء).، - بی کله، راست و باحقیقت و باوفا. (ناظم الاطباء).،، مستبد، آنکه هرجایی نباشد. (ناظم الاطباء)

معنی کله در لغت نامه دهخدا

بخیه زدن جامه را گفته اند. (برهان). بخیه و بخیه زدگی. (ناظم الاطباء). و رجوع به کله (ک َ ل َ / ل ِ) معانی پنجم و ششم و هفتم شود

معنی کله در لغت نامه دهخدا

پشه خان. ج، کِلَل. (منتهی الارب). پردۀ نازک و رقیق که چون خانه دوزند تا خود رااز پشه نگاه دارند و عامه بدان ناموسیه گویند. (از اقرب الموارد). و رجوع به کِلَّه شود، پردۀ تنک و نازک. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). ورجوع به کِلَّه شود، طرۀ پشم سرخ که بر هودج گذارند جهت آرایش. (منتهی الارب). پشمی است سرخ در سر هودج. ج، کِلَل، کِلاّ ت. (از اقرب الموارد)، حالت. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

معنی کله در لغت نامه دهخدا

مأخوذ از کله عربی. خیمه ای که از پارچۀ تنک و رقیق مثال کتان و امثال آن به جهت دفع و منع مگس و پشه بسازند. و به پشه خانه معروف است. (آنندراج). خیمه ای از پارچۀ تنک و لطیف که همچون خانه دوزند. پشه بند. پشه خانه. (فرهنگ فارسی معین)، به عربی پردۀ تنک. (آنندراج). در عربی به معنی پرده باشد. (برهان). پرده. (ناظم الاطباء)، سقف خانه و هر چیز که به منزلۀ سقف باشد. (برهان) (ناظم الاطباء)، هر پرده ای که همچون خانه دوزند. (رشیدی). پرده ای را نیز گویند که همچو خانه دوخته باشند و عروس را در میان آن آرایش کنند. (برهان) (ناظم الاطباء). حجلۀ عروس. (فرهنگ فارسی معین). سرشکوان. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :، همه باغ کله است اندرکشیده، به هر کله ای پرنیانی معصفر.، فرخی.، برابر سربت کله ای فرو هشتند، نگارکار به یاقوت و بافته به درر.، فرخی.، تا گل در کله چون عروس نهان شد، ابر مشاطه شده ست و باد دلاله.، ناصرخسرو.، درخت ترنج از بر و برگ رنگین، حکایت کند کلۀ قیصری را.، ناصرخسرو.، به در و گوهر آراسته پدید آید، چو نوعروسی در کله از میان حجاب.، مسعودسعد.، زیور آسمان چو بگشایند، کله های هوا بیارایند.، مسعودسعد.، گردبرگرد خرگاه طواف کردن و با سرپوشیدگان درگاه در کله مصاف دادن کار لنگان و لوکان و بی فرهنگان است. (مقامات حمیدی).، نثار باغ را گردون به دامن در همی پیچد، گل اندر کلۀ زُمْرُد ز حجله رخ همی پوشد.، خاقانی.، - کلۀ خضرا، کنایه از آسمان. (برهان) (آنندراج) (فرهنگ فارسی معین). آسمان. (ناظم الاطباء). کلۀ کبود. و رجوع به همین مدخل شود.، - کلۀ دخانی، بمعنی کلۀ خضراست که آسمان باشد. (برهان). کنایه از آسمان. (فرهنگ فارسی معین). آسمان. (ناظم الاطباء).، -، ابر سیاه. (برهان) (ناظم الاطباء). کنایه از ابر سیاه. (فرهنگ فارسی معین).، -، شب تاریک را هم می گویند. (برهان) (ناظم الاطباء). کنایه از شب تاریک است. (فرهنگ فارسی معین).، - کلۀ زده، تخت و اورنگ با متکا و سایبان را گویند. (برهان) (آنندراج). کنایه از اورنگ با متکا و سایبان. (فرهنگ فارسی معین).، - کلۀ ظلمانی، پشه بند تاریک و تیره. (فرهنگ فارسی معین).، -، کنایه از آسمان در شب تار. (فرهنگ فارسی معین) : چون صبح جهان افروز مشاطه وارکلۀ ظلمانی را از پیش برداشت و جمال روز روشن را بر اهل عالم جلوه کرد. (کلیله و دمنه چ مینوی ص 78).، - کلۀ غبرا، کنایه از کرۀ زمین. کرۀ خاکی. (فرهنگ فارسی معین) :، که برافراخت قبۀ خضرا؟، که در او ساخت کلۀ غبرا؟، (از راحهالصدور ص 5).، - کلۀ کبود، کنایه از آسمان است. کلۀ خضرا:، شعاع خورشید از کلۀ کبود بتافت، چو نور روی نگار من انتشار گرفت.، مسعودسعد.، و رجوع به ترکیب کلۀ خضرا شود.، - کلۀ نیلوفری، کنایه از آسمان است. (برهان) (فرهنگ فارسی معین). آسمان. (ناظم الاطباء).،، اطاقکی چوبین که آن را تزئین کنند و در ایام جشن یا سوگواری (مانند عاشورا) بکار برند. (فرهنگ فارسی معین)

معنی کله در فرهنگ لغت هوشیار

رخسار و روی را گویند، چهره، سرانسان، یا حیوان

معنی کله در فرهنگ فارسی معین

بخیه کردن خیاط جامه را، هر مرتبه ای که سوزن را بر جامه فرو برند و برآرند

معنی کله در فرهنگ فارسی معین

روپوش، پشه بند، سایبان، جمع کِلَل

معنی کله در فرهنگ فارسی معین

کوتاه، ناقص، بی دم، بی دسته، شرم مرد، ذکر

معنی کله در فرهنگ فارسی معین

سر، رأس (اعم از انسان یا حیوان)، هر چیز گرد، هوش، عقل، جمجمه (جانوری)، ویژگی آجری که از عرض چیده شده باشد، کله کسی بوی قرمه سبزی دادن: کنایه از توقعات و انتظارات فزون تر از حد خود در سر پروراندن

معنی کله در فرهنگ فارسی معین

رخساره، روی، چهره، گوی که در وقت خندیدن بر دو طرف روی پیدا شود

معنی کله در فرهنگ واژه مترادف متضاد

راس، سر، مخ، قله، فکر، مغز

معنی کله در فرهنگ گویش مازندرانی

زمینی که درختان آن را تراشیده و برای زراعت آماده کرده اند.، کوچک، توله ی حیوان، در مقام تمسخر به بچه ی آدمی نیز گویند.، جوی آب، اجاق، آتش دان، اجاقی که در کنار تنور باشد، اجاق گلی با سوخت.، بلندی، از توابع راستوپی شهرستان قائم شهر، یکان شمارش، نفری، هر نفر، جای کشت بوته های خیار و خربزه و هندوانه

معنی کله - جستجوی لغت در جدول جو

کله

فرهنگ فارسی عمید

کله

فرهنگ فارسی عمید

کله

فرهنگ فارسی عمید

کله

فرهنگ فارسی عمید

کله

لغت نامه دهخدا

کله

لغت نامه دهخدا

کله

لغت نامه دهخدا

کله

لغت نامه دهخدا

کله

لغت نامه دهخدا

کله

لغت نامه دهخدا

کله

لغت نامه دهخدا

کله

لغت نامه دهخدا

کله

لغت نامه دهخدا

کله

لغت نامه دهخدا

کله

لغت نامه دهخدا

کله

لغت نامه دهخدا

کله

لغت نامه دهخدا

کله

فرهنگ لغت هوشیار

کله

فرهنگ فارسی معین

کله

فرهنگ فارسی معین

کله

فرهنگ فارسی معین

کله

فرهنگ فارسی معین

کله

فرهنگ فارسی معین

کله

فرهنگ فارسی معین

کله

فرهنگ فارسی معین

کله

فرهنگ واژه مترادف متضاد

کله

فرهنگ گویش مازندرانی

آکله

جذام، بیماری عفونی مزمن که از علائم آن کم خونی، خستگی زیاد، سردرد، اختلال در دستگاه تنفس و دستگاه گوارش، درد مفاصل، تب، زکام و خونریزی از بینی می باشد، گاهی مادۀ متعفنی از بینی خارج می شود، موهای پلک و ابروها می ریزد، لکه هایی در پیشانی و چانه بروز می کند و لب ها و گونه ها متورم می شود، خوره، داءالاسد، لوری، کلی

جُذام، بیماری عفونی مزمن که از علائم آن کم خونی، خستگی زیاد، سردرد، اختلال در دستگاه تنفس و دستگاه گوارش، درد مفاصل، تب، زکام و خونریزی از بینی می باشد، گاهی مادۀ متعفنی از بینی خارج می شود، موهای پلک و ابروها می ریزد، لکه هایی در پیشانی و چانه بروز می کند و لب ها و گونه ها متورم می شود، خُورِه، داءُالاَسَد، لوری، کُلی

فرهنگ فارسی عمید

شکله

نازنین پر ناز زن همانندی همتاشی قطعه ای که از هندوانه و خربزه و مانند آن با کارد برند قاچ، قطعه ای از لباس و پارچه که به میخ یا جای دیگر بند شود و پاره گردد

فرهنگ لغت هوشیار