معنی هبوب در لغت نامه دهخدا

وزیدن باد. (منتهی الارب). برپاشدن باد. برانگیخته شدن باد. هب. وزیدن باد. (معجم متن اللغه) (اقرب الموارد) (تاج العروس) :، برآمد بادی از اقصای بابل، هبوبش خاره در و باره افکن.، منوچهری.،، بیدار شدن. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). بیدار شدن از خواب. (اقرب الموارد) (معجم متن اللغه) (تاج العروس)، طلوع کردن. برآمدن. (معجم متن اللغه) : هب النجم، ستاره برآمد. (اقرب الموارد)، به نشاط رفتن و تیز و به شتاب رفتن انسان و جز آن. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (معجم متن اللغه) : هب السائر من الانسان و الدواب هبوباً، به نشاط رفت و تیز رفت. (اقرب الموارد)، کنایه از آمدن: من این هببت، از کجا آمدی. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (معجم متن اللغه)، به نشاط رفتن شتر و جز آن. (منتهی الارب) (تاج العروس)، بلند شدن شتر برای حرکت: هبت الناقه، برخاست برای حرکت. (معجم متن اللغه)، شکست خوردن در جنگ. (اقرب الموارد) (معجم متن اللغه)، جنبیدن و روان شدن شمشیر. (اقرب الموارد) (معجم متن اللغه)، مدتی غایب بودن کسی. (اقرب الموارد)، بیدار کردن. رجوع به هب شود، شروع کردن کاری را. (معجم متن اللغه) (اقرب الموارد)

معنی هبوب در لغت نامه دهخدا

باد گردانگیز. (منتهی الارب). بادی که گرد و خاک برانگیزد. (ناظم الاطباء). بادی که گرد و غبار پراکند. (معجم متن اللغه) (اقرب الموارد)

معنی هبوب در فرهنگ لغت هوشیار

گرد باد گرد انگیز وزیدن باد، بیدار شدن شکست خوردن، سر خوش رفتن -1 وزیدن باد، طلوع کردن ستاره، وزش باد: (برآمدبادی ازاقصای بابل هبوبش خاره دروباره افکن) (منوچهری)، طلوع ستاره

معنی هبوب - جستجوی لغت در جدول جو

هبوب

فرهنگ فارسی عمید

هبوب(قَ قَ سَ)

لغت نامه دهخدا

هبوب(هََ)

لغت نامه دهخدا

هبوب

فرهنگ لغت هوشیار

هبوب((هُ))

فرهنگ فارسی معین

حبوب

حبّ ها، دانه های گیاهان، بذرها، قرص ها، جمع واژۀ حبّ

فرهنگ فارسی عمید

هبوط

فرود آمدن، به زمین نشستن مثلاً هواپیما فرود آمد، پایین آمدن

فرهنگ فارسی عمید

هباب

به نشاط آمدن، تند و تیز رفتن

فرهنگ فارسی عمید

قبوب

(ذِلْ لَ / ذُلْ لَ)

بانگ و فریاد نمودن در خصومت. گویند: قب القوم قبوباً، بانگ و فریاد کردند در خصومت. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، پژمرده گردیدن گوشت و پوست خرما، خشک شدن ریش و جراحت و بی آب گشتن آن. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

تبوب

(اِعْ وِ)

مرکّب از: ’ب وب’، دروان گرفتن. (تاج المصادر بیهقی)، دربان گرفتن. (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

حبوب

(حُ)

جمع واژۀ حب و جمع واژۀ حب، ج حبّه. (دستور اللغۀ ادیب نطنزی). دانه های نبات. دانه ها، مثل گندم و نخود و غیره. (غیاث) :
حبوب او هوا و بر حبوب او
کسی فشانده گرد آسیای او.
منوچهری.
حبوب و لبوب نضج و نما نیافت و انواع ارتفاعات در مراتع ومزارع بخس و نقصان پذیرفت. (سندبادنامه ص 122). آدمی با شرف نفس و عزت ذات هیچ نوع از انواع حبوب نمی یافت. (ترجمه تاریخ یمینی ص 327).
مور داند کان حبوب مرتهن
مستحیل وجنس من خواهد شدن.
مولوی.
چون چنان شاهی نداند سر چوب
تو چه دانی سر این دام و حبوب.
مولوی.
بستۀ شیر زمینی چون حبوب
جو فطام خویش از قوت القلوب.
مولوی.
روبه افتد پهن اندر زیر خاک
بر سر خاکش حبوب گردناک.
مولوی.
نروید نبات از حبوب درست
مگر حال بر وی بگردد نخست.
سعدی (بوستان چ یوسفی ص 96)

جَمعِ واژۀ حَب و جَمعِ واژۀ حِب، ج ِحَبَّه. (دستور اللغۀ ادیب نطنزی). دانه های نبات. دانه ها، مثل گندم و نخود و غیره. (غیاث) :
حبوب او هوا و بر حبوب او
کسی فشانده گرد آسیای او.
منوچهری.
حبوب و لبوب نضج و نما نیافت و انواع ارتفاعات در مراتع ومزارع بخس و نقصان پذیرفت. (سندبادنامه ص 122). آدمی با شرف نفس و عزت ذات هیچ نوع از انواع حبوب نمی یافت. (ترجمه تاریخ یمینی ص 327).
مور داند کان حبوب مرتهن
مستحیل وجنس من خواهد شدن.
مولوی.
چون چنان شاهی نداند سر چوب
تو چه دانی سر این دام و حبوب.
مولوی.
بستۀ شیر زمینی چون حبوب
جو فطام خویش از قوت القلوب.
مولوی.
روبه افتد پهن اندر زیر خاک
بر سر خاکش حبوب گردناک.
مولوی.
نروید نبات از حبوب درست
مگر حال بر وی بگردد نخست.
سعدی (بوستان چ یوسفی ص 96)

لغت نامه دهخدا

ابوب

(سُ خَ چِ)

وزیدن باد. هبوب. وزش

لغت نامه دهخدا

تبوب

(تَ بْ بو)

مهلکه. (قطر المحیط) (منتهی الارب). مهلکه وبیابان خطرناک. (ناظم الاطباء) ، آنچه که منطوی بود بر آن دنده ها مانند سینه، قلب. (از قطر المحیط) آنچه که منطوی باشد بر آن اضلاع. (منتهی الارب). آنچه که اضلاع بر آن محتوی باشد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

سبوب

(سُ)

جمع واژۀ سب ّ. رجوع به سب ّ شود

لغت نامه دهخدا

خبوب

(خُ)

این کلمه جمع واژۀ خب ّ است. رجوع به خب شود

لغت نامه دهخدا

صبوب

(صَ)

ریخته از آب و مانند آن. (منتهی الارب). آنچه ریخته شود بر عضو انسان ریختنی فراخ، از آب و جز آن. (بحر الجواهر)

لغت نامه دهخدا

ذبوب

(ذَ)

حصنی است به یمن از عمل علی ّبن امین

لغت نامه دهخدا

ذبوب

(تَ فَیْ یُ)

ذبب. (در همه معانی). خوشیدن و هواسیدن لب از تشنگی و جز آن، لاغر گردیدن تن، پژمریدن گیاه، گردیدن و متغیر شدن گونۀ کسی، دیوانه شدن، اندک باقی ماندن از روز

لغت نامه دهخدا

هبوبه

(هََ بَ)

بادگردانگیز. (منتهی الارب) (معجم متن اللغه). بادی که گرد و خاک برانگیزد. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

خبوب

(خَ)

مرد فریبنده. مرد فریبکار. این کلمه وزن فعول است از خب ّ

لغت نامه دهخدا