معنی نمازخانه در فرهنگ فارسی عمید

محلی که در آن نماز بخوانند، مسجد، محلی در کلیسا یا کاخ مسیحیان که به خواندن دعا اختصاص داده می شود

معنی نمازخانه در لغت نامه دهخدا

معبد. (یادداشت مؤلف)، اطاقی مخصوص خواندن نماز در خانه مسلمانان. (یادداشت مؤلف). جائی که در آن نماز خوانند. (فرهنگ فارسی معین)، کلیسای ترسایان. معبد مسیحیان. (یادداشت مؤلف). محلی در کلیسا یا کاخ مسیحیان که برای خواندن دعا اختصاص دهند. (فرهنگ فارسی معین)، کنشت. کنیسه

معنی نمازخانه در فرهنگ لغت هوشیار

جایی که در آن نماز خوانند، محلی که درکلیسایاکاخ (مسیحیان) که برای خواندن دعا اختصاص دهند: (نمازخانه کلیسای ارامنه)

معنی نمازخانه در فرهنگ فارسی معین

جایی که در آن نماز خوانند، محلی در کلیسا یا کاخ مسیحیان که برای خواندن دعا اختصاص دهند

معنی نمازخانه - جستجوی لغت در جدول جو

نمازخانه

فرهنگ فارسی عمید

نمازخانه

لغت نامه دهخدا

نمازخانه

فرهنگ لغت هوشیار

نمازخانه

فرهنگ فارسی معین

نازدانه

(دخترانه)

فرزند محبوب پدر و مادر، دردانه

فرهنگ نامهای ایرانی

قمارخانه

محلی که در آن قمار بازی می کنند

فرهنگ فارسی عمید

نوانخانه

جایی که مستمندان و بینوایان را نگه داری می کنند

فرهنگ فارسی عمید

نگارخانه

جایی که در آن مجسمه ها و نقش و نگارها را نصب کرده باشند، نمایشگاه نقاشی، کنایه از بتخانه، خانه ای که به نقش و نگار آراسته شده باشد

فرهنگ فارسی عمید

خبازخانه

نانوایی، محل پختن و فروختن نان مثلاً دکان نانوایی، صنف نانوا

فرهنگ فارسی عمید

نهارخانه

(نَ نَ / نِ)

سفره خانه. اطاق برای صرف طعام در مدرسه و امثال آن. (یادداشت مؤلف). نهارخوری

لغت نامه دهخدا

نقارخانه

(نَ قا / نَقْ قانَ / نِ)

جائی که در آن نوبت نوازند. (آنندراج). جائی که در آن روزی دو مرتبه نوبت می زنند. (ناظم الاطباء). نقاره خانه. رجوع به نقاره خانه شود

لغت نامه دهخدا

نشاطخانه

(نَ / نِ خا نَ / نِ)

عشرت کده. طرب کده. جای شادمانی و خوشی. جای لهو و لعب:
تا بود در نشاط خانه خاک
ز اختران فلک ندارد باک.
نظامی

لغت نامه دهخدا

نمازخوان

(گُ تَ)

نمازی. که نماز خواند. نمازگزار

لغت نامه دهخدا

نمازباره

(نَ رَ / رِ)

نمازدوست. (فرهنگ فارسی معین). که بسیار نماز کند: حکایت امیر و غلامش که نمازباره بود. (مثنوی چ نیکلسون دفتر 3 ص 174)

لغت نامه دهخدا

نوانخانه

(نَ وا خا نَ / نِ)

مرکّب از: نوان، ناتوان و لاغر و ضعیف + خانه، جایی است که از طرف شهرداری ناتوانان را در آن نگاهداری می کنند. دارالعجزه. (لغات فرهنگستان)

لغت نامه دهخدا

درازخانه

(دِ نَ / نِ)

اسب طویل القامه. (ناظم الاطباء) : فرس سهلب و شطب و شطبه و شوذب، اسب درازخانه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

خمارخانه

(خَمْ ما نَ / نِ)

میخانه. میکده. خرابات. (ناظم الاطباء) :
مرا غم تو به خمارخانه بازآورد
ز راه کعبه به کوی مغانه بازآورد.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

خبازخانه

(خَبْ با نَ / نِ)

نانواخانه. ادارۀ خبازی. (یادداشت بخط مؤلف) ، مجموع خبازان شهری. (یادداشت بخط مؤلف)

لغت نامه دهخدا

نقاشخانه

(نَقْ قانَ / نِ)

کارگاه نقاشی. محل کار نقاش

لغت نامه دهخدا

نهانخانه

(نِ / نَ خا نَ / نِ)

گنجینه و مخزنی که در میان دو دیوار یا گوشه ای از خانه سازند. (از برهان) (از انجمن آرا). جای نهان داشتن سیم و زر و مانند آن که در میان دیوار یا گوشۀ خانه سازند. (از آنندراج). نهندره. (انجمن آرا) (آنندراج). نهان دره. (جهانگیری). مخزن. زبیل دان. (ناظم الاطباء) :
شب که نهان خانه گنجینه هاست
در دل او گنج بسی سینه هاست.
نظامی.
، خانه را نیز گویند که در زیر زمین سازند بجهت نشستن در هواهای گرم و به عربی حفره خوانند. (از برهان). سردابه. (آنندراج) (از کنزاللغات). جائی که در زیر زمین می سازند جهت نشستن در هوای گرم تابستان و یا در آن غله ذخیره می کنند. (ناظم الاطباء). ته خانه. (غیاث اللغات) :
نهانخانه ای داشت در زیر خاک
نشاندش در آن خانه اندوهناک.
نظامی.
، مخباء. (زمخشری) کنیف. مطموره. (منتهی الارب). خلوتخانه. (آنندراج) (ناظم الاطباء). جای خلوت. (ناظم الاطباء). خلاجای. خلوتسرای. (یادداشت مؤلف). پستو. حرمسرا. اندرونی:
دیده ای هفت نهان خانه چرخ
که در آن خانه چه ماده چه نر است.
خاقانی.
در نهان خانه عشرت صنمی خوش دارم
که ز سودای رخش نعل در آتش دارم.
حافظ.
اشک حرم نشین نهان خانه مرا
ز آن سوی هفت پرده ببازار میکشی.
حافظ.
تا نهان خانه عرفان خداوند رسل
رفته در راه طریقت همه بر پای مجاز.
واله (از آنندراج).
ساقی بده آن آینۀ راز نهان را
از غیر بپرداز نهان خانه جان را.
فطرت (آنندراج).
، ادب خانه. (یادداشت مؤلف) ، جائی که در آن خاشاک و خاکروبه میریزند، مقبره. گور. (ناظم الاطباء)