معنی مغسس - جستجوی لغت در جدول جو

مغسس

لغت نامه دهخدا

موسس

تاسیس کننده، بنیان گذار

فرهنگ فارسی عمید

مغرس

زمینی که در آن نهال کاری کنند، جای درخت نشاندن

فرهنگ فارسی عمید

مغسوس

(مَ)

خرمای تر تباه شده. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). رطب فاسد. غسیس. (از اقرب الموارد) ، بعیر مغسوس، شتر غساس زده. (منتهی الارب). شتر گرفتار بیماری غساس. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مغس

(طُ)

گسسته روده گردیدن، لغتی است در مغص. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء). و رجوع به مغص و مدخل قبل شود

لغت نامه دهخدا

مغس

(مَ غِ)

گسسته روده. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مطسس

(مُ طَسْ سِ)

رونده در شهرها. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). و رجوع به تطسیس شود

لغت نامه دهخدا

مغرس

(مَ رَ / رِ)

جای نشاندن درخت. (غیاث) (آنندراج). زمین تخم دان و زمینی که در آن نهال درخت عمل می آورند. (ناظم الاطباء). جای غرس. ج، مغارس. (از اقرب الموارد). نهال گاه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : هرگز از منبت سیر و راسن سرو یاسمن نروید و از مغرس خیزران خیری و ضیمران برنیاید. (مرزبان نامه).
گر نه تصویر است از یک مغرسند
در پی هم سوی دل چون می رسند.
مولوی.
بر نوشته هیچ بنویسد کسی
یا نهالی کارد اندر مغرسی.
مولوی.
تا شوم من خاک پای آن کسی
که به باغ لطف تستش مغرسی.
مولوی.
، منشاء. منبع. سرچشمه. جایگاه. مرکز: این ضعیف را امسال سودای سفر خراسان که معرس دین و مغرس ملک و ملت است در دماغ افتاد. (منشآت خاقانی چ محمد روشن ص 281). کهتر را... به مغرس سیادت و مخیم توحید و موسم تأیید حظیرۀ تبریز... معاودت افتاد. (منشآت خاقانی چ محمدروشن ص 168).
عقل را هم آزمودم من بسی
زین سپس جویم جنون را مغرسی.
مولوی.
، به طور مجاز زن را نیز گویند. (ناظم الاطباء). به استعاره، زن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

مغرس

(مُ غَرْ رَ)

در زمین نشانده. (فرهنگ نوادر لغات کلیات شمس چ فروزانفر).
- مغرس کردن، نشاندن. کاشتن:
ما آن نهاله را که بر و میوه اش جفاست
در تیره خاک حرص مغرس نمی کنیم.
مولوی (از فرهنگ نوادر لغات کلیات شمس چ فروزانفر)

لغت نامه دهخدا

مغسل

(مَ سِ / سَ)

جای مرده شستن. ج، مغاسل. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). مرده شوی خانه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، مکان شستشو. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مغسل

(مُ سَ)

غسل داده شده. (غیاث)

لغت نامه دهخدا

مغسل

(مُ سِ)

غسل دهنده. (غیاث)

لغت نامه دهخدا

مغسل

(مُ غَسْ سِ)

داروها که بیماری سپیدۀ چشم و مانند آن را زایل کند. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : صفت دارویی مغسل. (ذخیرۀ خوارزمشاهی، یادداشت ایضاً)

لغت نامه دهخدا

مغنس

(مَ نُ)

طبیب مشهوری است از اهل حمص شاگرد بقراط و او اقدم از جالینوس است. وی را تصانیفی است و ازآن جمله است: کتاب البول. (از تاریخ الحکماء قفطی ص 322). و رجوع به فهرست ابن الندیم ص 407 و ترجمه فارسی آن ص 522 و تاریخ علوم عقلی تألیف صفا ص 371 شود

لغت نامه دهخدا

مغلس

(مُ لِ)

در تاریکی آخر شب درآینده. ج، مغلسون. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به اغلاس شود

لغت نامه دهخدا

مغوس

(مُ غَوْ وَ)

اشاء مغوس، خرمابن خردخار دورکرده. (منتهی الارب) (از آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مرسس

(مُ رَسْ سَ)

شیرازه کرده. (مهذب الاسماء). کتاب به شیرازه کرده

لغت نامه دهخدا

مغس

(طَ)

نیزه زدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). نیزه زدن، لغتی است در معس. (از اقرب الموارد) ، بسودن. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء). چیزی را با دست سودن و لمس کردن و گویند: مغسه الطبیب. (از اقرب الموارد) ، گسسته روده گردیدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). التواء در بطن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). لغتی است در مغص. (اقرب الموارد). و رجوع به مغص و مدخل بعد شود، مجامعت کردن با زن. (از ذیل اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

موسس

آنکه بنیاد چیزی را بر پا مینهد و بنا میکند، پایه کذار، بنانهاده، بنیانگذار آنکه با خود حرف میزند و زمزمه میکند، وسواسی

فرهنگ لغت هوشیار

مغرس

نهالکاری نهالستان جای که در آن نهال کارند محل نشاندن درخت: (هرگز از منبت سیر وراسن سرو و یاسمن نروید و از مغرس خیزران خیری و ضمیران بر نیاید) (مرزبان نامه 1317 ص 169)، جمع مغارس

فرهنگ لغت هوشیار