معنی مضرط در لغت نامه دهخدا

آنکه کسی را بگوزاند و کاری کند که وی تیز دهد. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)، آنکه برای مضحکه از دهان بانگ تیز برآورد. (ناظم الاطباء) (ازمنتهی الارب) (از اقرب الموارد). آنکه به دهان حکایت صوت ضراط کند و بدان فسوس نماید به کسی. (آنندراج)، خواردارنده و سبک شمرنده. (ناظم الاطباء). سبک شمارنده و خواردارنده. (آنندراج)، فسوس کننده. استهزأنماینده. (ناظم الاطباء). و رجوع به تضریط و اضراط شود

معنی مضرط در لغت نامه دهخدا

اِست. کون. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :، فمضرط الموسر عرنینه، و معطس المفلس مفساه.، ؟ (از مرزبان نامه ص 181)

معنی مضرط - جستجوی لغت در جدول جو

مضرط

لغت نامه دهخدا

مضرط

لغت نامه دهخدا

مضطر

بیچاره، ناچار، گرفتار، تنگدست

فرهنگ فارسی عمید

مضرب

عددی که از ضرب کردن یک عدد در عدد دیگر به دست می آید، استخوان مغزدار

فرهنگ فارسی عمید

مضرب

برپا کنندۀ فتنه و غوغا، فتنه انگیز، سخن چین

فرهنگ فارسی عمید

مضرب

محلی که چیزی را برپا می کنند، محل برپا کردن خیمه

فرهنگ فارسی عمید

مضرس

چیزی که در آن نقش و نگار به شکل دندان باشد، دندانه دار

فرهنگ فارسی عمید

مفرط

ویژگی چیزی که از حد و اندازه تجاوز کند، افراط کننده، از حد گذشته
بسیار، زیاد، فراوان، به طور فراوان، بی اندازه، عدیده، موفّر، وافر، جزیل، متوافر، اورت، موفور، معتدٌ به، خیلی، غزیر، کثیر، درغیش، به غایت

ویژگی چیزی که از حد و اندازه تجاوز کند، افراط کننده، از حد گذشته
بِسیار، زیاد، فراوان، به طور فراوان، بی اَندازِه، عَدیدِه، مُوَفَّر، وافِر، جَزیل، مُتَوافِر، اُوِرت، مَوفور، مُعتَدٌ بِه، خِیلی، غَزیر، کَثیر، دَرغیش، بِه غایَت

فرهنگ فارسی عمید

مضرت

ضرر، زیان، گزند

فرهنگ فارسی عمید

مقرط

گوشواره دار

فرهنگ فارسی عمید

عضرط

(عَ رَ / عِ رِ)

میان دو خصیه و دبر، حلقۀ دبر، سرین، یا استخوان برآمدۀ بالای دبر، خط که از ذکر تا دبر است. فلان أهلب العضرط، بر عضرط او موی بسیار است. (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

عضرط

(عُ رُ)

نوکر که فقط با طعام شکم خدمت کند. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، مزدور. (منتهی الارب). اجیر. (اقرب الموارد) ، ناکس. (منتهی الارب). لئیم. (اقرب الموارد). عضارط و رجوع به عضارط شود. ج، عضارط. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، عضاریط، عضارطه. (منتهی الارب) ، خادم و به دنبال کسی دونده. ج، عضاریط. (منتهی الارب)

نوکر که فقط با طعام شکم خدمت کند. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، مزدور. (منتهی الارب). اجیر. (اقرب الموارد) ، ناکس. (منتهی الارب). لئیم. (اقرب الموارد). عُضارط و رجوع به عضارط شود. ج، عَضارط. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، عَضاریط، عَضارِطَه. (منتهی الارب) ، خادم و به دنبال کسی دونده. ج، عَضاریط. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

اضرط

(اَ رَ)

مرد سبک ریش باریک ابرو. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). آنکه دارای ریش سبک و ابروی باریک باشد. مؤنث: ضرطاء. (از اقرب الموارد). ج، ضرط. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). و رجوع به ضرطاء و ضرط شود.

لغت نامه دهخدا

مسرط

(مِ / مَ رَ)

راه گذر طعام. حلق. (منتهی الارب). بلعوم. مصرط. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مضرت

گزند، زیان

فرهنگ لغت هوشیار

مضرب

استخوان، مغز استخوان، شمشیر، دم شمشیر خر گاه کلان، زننده بسیار زننده، زد ابزار ابزار زدن زنشگاه جای زدن، تاژ گاه (تاژ خیمه) این واژه را فارسی گویان مضرب گویند ز نشمان در اندوزه (حاصل ضرب) : درانگارش جامه رنگین دو به هم زن سخن چین شمشیر، تیزی شمشیر، جمع مضارب. مکان زدن، جایی که در خیمه بر پا کنند: در آن مدت که اراضی بیلقان مرکز اعلام فرقد فرسای و مضرب خیام عساکر گیتی گشای بود، حاصل ضرب هر عددی است در عدد دیگر نسبت بان دو عدد مثلا حاصل ضرب 6 در 8 چهل و هشت سات پس 48 مضرب 6 یا 8 میباشد. یا مضرب مشترک. هر گاه عددی بر چند عدد بخش پذیر باشد آنرا مضرب مشترک همه آن اعداد گویند مانند 20 که بر 4 2 10 5 قابل قسمت است. یا کوچکترین مضرب مشترک. ممکن است چند عدد مضربهای مشترک متعدد داشته باشند در این صورت مضرب مشترکی را که از همه کوچکتر است کوچکترین مضرب مشترک گویند، جمع مضارب. توضیح مضرب که اسم مکان ضرب باشد بکسر راء است مانندمنزل ولی معمولا آنرا بفتح راء خوانند چنانکه در مضرب مشترک و امثال آن. جامه دوخته شده با نقش و خطوط الوان. دو بهم زن سخن چین: ... بلکه از متسوقان و مضربان وعاقبت نانگران و جوانان کار نادیدگان نیز کارها رفته است نارفتنی

فرهنگ لغت هوشیار

عضرط

کرد و خورد کردی خوردی مزدوری که برابر خوراک کار کند پیرو بندم، فرومایه

فرهنگ لغت هوشیار