- مذی
مایعی که هنگام تحریک از مجرای تناسلی مرد بیرون می آید و موجب غسل نیست، آبی که از دهانه حوض یا کاریز جاری شود
معنی مذی - جستجوی لغت در جدول جو
- مذی (مَ ذی ی)
آبی که از مرد وقت ملاعبت برآید. مذی . (از ناظم الاطباء) (از منتهی الارب). رجوع به مذی شود، مسیل آب از حوض. (از متن اللغه). رجوع به مذی شود
- مذی (مَ ذا)
آبی که از دهانۀ حوض و کاریز بدر رود. (ناظم الاطباء). رجوع به مذی و مذی ّ شود
- مذی (مَ)
آب نشاط. رجوع به مذی ّ و مذی شود
- مذی
آب مرد شوش شسر، راه آب راه آب تالابه آبی که از آلت مرد در ملاعبه بازن یا نظر و یا یاد وی بیرون آید آب عشق، آبی که از زیر آب حوض بیرون رود. آبی که از آلت مرد در ملاعبه بازن یا نظر و یا یاد وی بیرون آید آب عشق، آبی که از زیر آب حوض بیرون رود
- مذی
اگر مذی در خواب بیند، دلیل شادی بود به قدر آن. محمد بن سیرین
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
غذا، آنچه خورده شود و به نمو جسم کمک کند و انرژی لازم برای بدن به وجود بیاورد، خوراک، خوردنی، خورش، برای مثال تا غذی گردی بیامیزی به جان / بهر خواری نیست این امتحان (مولوی - ۴۹۷)
(مُ ذَیْ یِ)
لغت نامه دهخدا
کسی که سر پستان ناقه را به ذیار (سرگین آمیخته به خاک) بیالاید. (از آنندراج). نعت فاعلی است از تذییر. رجوع به تذییر شود
(مُ)
لغت نامه دهخدا
گدازنده. (ناظم الاطباء). آب کننده. نعت فاعلی است از اذابه. (یادداشت مؤلف). رجوع به اذابه شود
(مُ ذَیْ یِ)
لغت نامه دهخدا
رام گرداننده. (آنندراج). نعت فاعلی است از تذییخ به معنی رام گردانیدن. رجوع به تذییخ شود، نخلی که قبول نکند گشن را. (آنندراج) : ذیخت النخله، لم تقبل الابار و لم تعقد شیئاً. (متن اللغه). رجوع به تذییخ شود، خوار و حقیر کننده. غالب. (ناظم الاطباء) : ذیخه، ذلله، والصواب بالدال. (متن اللغه). رجوع به تذییخ و تدییخ شود
(مُ)
لغت نامه دهخدا
شخصی که اعانت کند دیگری را در راندن شتران. (آنندراج). معین. (یادداشت مؤلف). آنکه کمک در راندن می کند. (ناظم الاطباء). نعت فاعلی است از اذاده. رجوع به اذاده شود
(مُ)
لغت نامه دهخدا
برندۀ مال. (آنندراج) (ناظم الاطباء) : اذاع فلان بمتاعه، ذهب به. (اقرب الموارد) (از متن اللغه). نعت فاعلی است از اذاعه. رجوع به اذاعه شود، دزد. رجوع به معنی قبلی شود، فاش کننده. شایعکننده. آشکارنماینده. (ناظم الاطباء) : اذاع الخبر او السر، افشاه و اظهره. (از متن اللغه). رجوع به اذاعه شود، شتران یا مردمان که همه آب حوض را خورند. (آنندراج). رجوع به اذاعه شود
(مُ ذَیْ یَ)
لغت نامه دهخدا
درازدامن: رداء مذیل، چادر درازدامان. (از منتهی الارب). با دامن بلند. (یادداشت مؤلف). طویل الذیل. (اقرب الموارد) (از متن اللغه) ، کتاب ذیل و تذییل نوشته. (یادداشت مؤلف). کتابی که اضافی بر آنچه در متن دارد مطالبی در ذیلش نوشته شده باشد. (از اقرب الموارد). ذیل نبشته، آنکه در بادروزه دارد خود را. (منتهی الارب). بادروزه پوش. بذاله پوش. (یادداشت مؤلف) ، آنکه کار نفس خود، خود کند. (از منتهی الارب). آنکه خود کار خود کند نه خادمی و خادمه ای. (یادداشت مؤلف). متبذل. (اقرب الموارد) (متن اللغه). مذیل. متذیل. (متن اللغه)
(مَ)
لغت نامه دهخدا
معیب. (آنندراج). معیوب. دارای عیب. (ناظم الاطباء). نکوهیده. مذموم. مذیوم. (از اقرب الموارد) (از متن اللغه)
(مَ یَ / مَ ذی یَ)
لغت نامه دهخدا
مرآت. آئینه. (از اقرب الموارد). آئینۀ صیقلی یافته. (از متن اللغه). گویند: نظر فی المذیه، ای المرآه. (از اقرب الموارد). ج، مذیات، مذیّات، مذاء، مذی ً، مذی
(مَ)
لغت نامه دهخدا
شیر با آب آمیخته. (دستورالاخوان) (بحر الجواهر). شیر آب آمیخته. (آنندراج). مذوق. (بحر الجواهر)
