معنی مبتهر در لغت نامه دهخدا

دعوی دروغ کننده به زنا. (از منتهی الارب). آنکه دعوی دروغ کند گوید زنا کردم و حال آنکه نکرده. (آنندراج)، آن که افترای به دروغ میکند بر کسی و یا نسبت خیر میدهد به کسی که لایق و سزاوار آن نیست. (ناظم الاطباء)، دشنام دهنده کسی را به چیزی که در وی بود. (از منتهی الارب)، زاری کننده و الحاح نماینده در دعا. (آنندراج) (از منتهی الارب). آنکه هر ساعت دعا کند و ساکت و خاموش نمیشود. (ناظم الاطباء). و رجوع به ابتهار شود

معنی مبتهر در لغت نامه دهخدا

مشهور به عشق فلان زن. (ناظم الاطباء). مشهور شده به عشق زنی. (از منتهی الارب)

معنی مبتهر در فرهنگ لغت هوشیار

دروغپرداز، زاری کننده مویه گر

معنی مبتهر - جستجوی لغت در جدول جو

مبتهر

لغت نامه دهخدا

مبتهر

لغت نامه دهخدا

مبتهر

فرهنگ لغت هوشیار

مبتر

خراب، ناقص، ناتمام

فرهنگ فارسی عمید

مبتهج

خوش و خرم، مسرور، خشنود، خوشحال

فرهنگ فارسی عمید

مشتهر

شهرت یافته، شهرت داده شده، مشهور، معروف

فرهنگ فارسی عمید

مبتکر

کسی که چیز تازه ای به وجود بیاورد، ابتکار کننده

فرهنگ فارسی عمید

مبتر

(مُ بَتْ تَ)

دم بریده. (غیاث) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، مقطوع و ناقص. (ناظم الاطباء). بریده. ناتمام چون: کتاب مبتر، نامۀ بریده. نامۀ مبتر، نامۀ ناتمام. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
همچون صباح کاذب خیطی ولی مبتر
همچون سراب شوره خطی ولی مزور.
شرف الدین شفروه.
ملک منطق الطیر طیار داند
نه ژاژ مبتر که طیان نماید.
خاقانی.
آنجا که احمد آمد و آئین هر دو عید
زرتشت ابتر است و حدیث مبترش.
خاقانی.
و بیرون از جزوی چند مبتر که بعد از مدتی مدید بر دست بعضی از مزارعان کوهپایه ها به من رسیده بود، نداشتم. (المعجم، از فرهنگ فارسی معین). از اوراق و طوامیر مبتر متفرق... در تألیف و سمت ترتیب آورده شد. (جامعالتواریخ رشیدی). اما عهد به عهد تاریخ صحیح ایشان به عبارت و خط مغول نامدون ونامرتب فصل فصل مبتر در خزاین نگاهداشته بودند. (جامعالتواریخ رشیدی) ، خراب. (غیاث) (آنندراج) (ناظم الاطباء) :
امروز چه فرق است از این ملک بدان ملک
این مرده و آن مرده و املاک مبتر؟
ناصرخسرو (دیوان ص 172).
آن کس که طعمه سازد سی سال خون مردم
نه آخرش به طاعون صورت شود مبتر.
خاقانی (دیوان چ عبدالرسولی ص 194) ، پراکنده:
گفتند در آنجا نه شجر ماند و نه آن دست
کان دست پراکنده شد آن جمع مبتر.
ناصرخسرو (دیوان چ تهران ص 173) ، بی فرزند. (غیاث) (آنندراج) (ناظم الاطباء) :
در یکی شان در قبایل قابل فرمان نشد
آخرش چون عنصر اول مبتر ساختند.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 113) ، دشمن. (غیاث) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

منتهر

(مُ تَ هَِ)

رگی که خون آن نایستد، شکم روان. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به انتهار شود

لغت نامه دهخدا

مجتهر

(مُ تَ هَِ)

آن که پاک کند چاه را. (آنندراج). پاک کننده چاه یا کشندۀ همه آب چاه را. (از منتهی الارب). پاک کننده چاه. (ناظم الاطباء) ، بسیار شمرنده چیزی را. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). کسی که چیزی را بزرگ و محترم شمرد. (ناظم الاطباء) ، آن که بیند زن را بی پرده. (آنندراج). کسی که بیند زنی را بی پرده و حجاب. (ناظم الاطباء). آن که کسی را بدون حجاب بیند. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

متبهر

(مُ تَ بَهَْ هَِ)

پر. (آنندراج). پر و آگنده. (ناظم الاطباء) ، ابر روشن. (آنندراج) (ناظم الاطباء). و رجوع به تبهر شود، دم فروبسته از تعب و ماندگی. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جانسون)

لغت نامه دهخدا

مبتدر

(مُ تَ دِ)

پیشی گیرنده و شتابنده به سوی سلاح تا برگیرد آن را و غلبه کند. (ناظم الاطباء). کسی که به سوی چیزی شتابد برای گرفتن آن. (آنندراج). و رجوع به ابتدا شود

لغت نامه دهخدا

مبتسر

(مُ تَ سِ)

گشن دهنده خرمابن پیش از وقت آن. (از منتهی الارب) ، آن که بگیرد چیز تازه را. (آنندراج). آن که بگیرد چیز را مادام که تازه است. (ناظم الاطباء) ، آن که کاری را پیش از وقت آن کند. (آنندراج). آن که کاری را در غیر وقت کند. آن که شایق باشد به این که کاری را در غیر موقع اجرا نماید، آغاز کننده. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مبتشر

(مُ تَ شِ)

حاصل کننده خبرهای خوش. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مبتکر

(مُ تَ کَ)

ابتکارشده. ابداع شده. نوآورده

لغت نامه دهخدا

مبتکر

(مُ تَ کِ)

آن که بامداد برخیزد. (آنندراج). برخیزندۀ بامداد، آن که پگاه می آید. (ناظم الاطباء) ، آن که میوۀ اول رسیده خورد. (آنندراج). خورندۀ نوبر میوه ها. (ناظم الاطباء) ، کسی که دررسد آغاز خطبه را. (آنندراج). دررسنده آغاز خطبه را، ربایندۀ بکارت دختر. (ناظم الاطباء) ، ابتکارکننده. نوآورنده. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). آنکه چیز تازه پدید آرد

لغت نامه دهخدا

مبتهج

(مُ تَ هَِ)

شادان. (غیاث) (آنندراج). شاد کننده و شاد و خرم و مسرور. (ناظم الاطباء). شاد. شادان. خوشحال. شادمان. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : ملوک آفاق به مخالّت دولت او مفتخر، و سلاطین جهان به مراسلت حضرت او مبتهج. (المعجم چ 1 دانشگاه ص 19).
- مبتهج شدن، شاد گشتن. مسرور شدن: به اخلاق و شمائل و افعال یکدیگر مبتهج شوند. (اوصاف الاشراف).
- مبتهج گردیدن، شاد شدن. مسرور گشتن:
و بر هیچ مقصود و مطلوب مظفر و منصور و مبتهج و مسرور نگردد. (سندبادنامه ص 224)

لغت نامه دهخدا

مبتهل

(مُ تَ هََ)

ملعون. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مبتهل

(مُ تَ هَِ)

تضرع کننده و زاری کننده و التماس کننده در دعا، مباهله کننده و نفرین کننده. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مشتهر

(مُ تَ هَِ)

شهرت دهنده. (آنندراج) (غیاث). آن که مشهور میکند و شهرت میدهد، آن که اعلان می کند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مبتشر

حاصل کننده خبرهای خوش

فرهنگ لغت هوشیار

مبتر

دم بریده، بی فرزند، دشمن، ویران، نارسا بنگرید به مبتر دم بریده، بی فرزند، ناقص: و بیرون از جزوی چند مبترکه بعد از مدتی مدید بر دست بعضی از مزارعان کوهپایه ها بمن رسیده بود نداشتم. دم بریده، بی فرزند، ناقص: و بیرون از جزوی چند مبترکه بعد از مدتی مدید بر دست بعضی از مزارعان کوهپایه ها بمن رسیده بود نداشتم

فرهنگ لغت هوشیار

مبتکر

ابتکار کننده، نو آور ابتکار شده، نوآورده

فرهنگ لغت هوشیار

مبتهج

مسرور، خشنود

فرهنگ لغت هوشیار

مجتهر

آنکه پاک کند چاه را، پاک کننده چاه، آنکه کسی را بدون حجاب ببیند

فرهنگ لغت هوشیار

مشتهر

نام آور نامور بلند آوازه سر شناس نامی خنیده نامی کننده شهرت یافته، محل شهرت: ای گوهر بحر بقا چون حق تو بس پنهان لقا محدوم شمس الدین را تبریز شهر و مشتهر. (دیوان کبیر)، مشهور معروف. شهرت دهنده

فرهنگ لغت هوشیار