معنی لیج در لغت نامه دهخدا

دهی از دهستان شهردیران بخش حومه شهرستان مهاباد واقع در 16500گزی شمال خاوری مهاباد و پنج هزارگزی خاور شوسۀ مهاباد به ارومیه، جلگه، معتدل و مالاریائی، دارای 510 تن سکنه، آب آن از رود خانه مهاباد و چشمه، محصول آنجا غلات، توتون، چغندر، حبوبات و صیفی، شغل اهالی زراعت و گله داری و صنایع دستی جاجیم بافی و راه آن مالرو است، دبستانی نیز دارد، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4)

معنی لیج در فرهنگ گویش مازندرانی

از توابع اشکور تنکابن

معنی لیج - جستجوی لغت در جدول جو

لیج

لغت نامه دهخدا

لیج

فرهنگ گویش مازندرانی

لیا

(دخترانه)

خجسته، نام همسر یعقوب (ع)

فرهنگ نامهای ایرانی

لیث

(پسرانه)

شیر درنده، نام پدر یعقوب پادشاه صفاری

فرهنگ نامهای ایرانی

خلیج

قسمتی از دریا که در خشکی پیش رفته باشد، شاخابه

فرهنگ فارسی عمید

قلیج

شمشیر، ابزاری آهنی با تیغه ای دراز و تیز که در قدیم در جنگ به کار می رفته

فرهنگ فارسی عمید

حلیج

(حَ)

محلوج. (منتهی الارب) (آنندراج). پنبۀ بریده. (مهذب الاسماء). پنبۀ زده. ندیف. شیده. واخیده. مندوف. منفوش. فلخمیده. فلخیده. (یادداشت مرحوم دهخدا).
- قطن حلیج، پنبه که از تخم جدا کرده باشند. (ازمنتهی الارب) (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

دلیج

(دَ)

دالان. دالیز. دهلیز. دالیج. و آن کلمه فارسی است. (یادداشت مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

دلیج

(دُ لَ)

از اعلام است. (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

سلیج

(سَ)

طعام نیکو و خوشمزه که بگلو زود فروشود. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

سلیج

(سُ لَ)

دهی است از دهستان بهمن شیر بخش مرکزی شهرستان آبادان. دارای 650 تن سکنه است. آب آن از رود خانه بهمن شیر. محصول آنجا خرما و سبزیجات. شغل اهالی غرس نخل، ماهیگیری، کارگر شرکت نفت و حصیربافی. راه آن در تابستان اتومبیل رو است. ساکنین از طایفۀ عیدان هستند. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

غلیج

(غَ)

انگز. (از فرهنگ اسدی) (فرهنگ اوبهی). بیلی که با آن زمین را هموار کنند. رجوع به انگز شود:
چون غلیجی که بند برکند (کذا؟)
کیست چون تو فژاگن و فژغند.
؟ (فرهنگ اسدی).
، بت که تراشند. (فرهنگ اسدی) (فرهنگ اوبهی)

لغت نامه دهخدا

علیج

(عُ لَ)

نام بطنی است از قبائل عرب. (از معجم قبائل العرب عمررضا کحاله ج 2 ص 819 بنقل از القاموس فیروزآبادی ج 1 ص 200)

لغت نامه دهخدا

قلیج

(قَ)

بمعنی شمشیر. (ناظم الاطباء) ، دست آخرین در بازی نرد. در بازی سه دست یا پنجدست پیش بر که اگر هر یک از دو حریف برد همه بازی را برده است. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

زلیج

(تَ)

زلج. سبک رفتن. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

زلیج

نوعی آجر کاشی که رنگ و نقش نامطبوع دارد، درالجزایر و جز آن: و حیطانها بالقاشانی و هو شبه الزلیج عندنا. (ابن بطوطه، یادداشت بخط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

بلیج

(بَ)

تابان و روشنی دهنده. (از ذیل اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا