معنی لبید در لغت نامه دهخدا

جوال ِ خرد، توبره. علف دان، مرغی است و آن را لُبَید نیز خوانند. (منتهی الارب)

معنی لبید در لغت نامه دهخدا

سخن و گفتگوی، لاف و گزاف، اشاره به شاعر و قصه خوان و سخن گزار هم هست، چه لبیدی به معنی شاعری و قصه خوانی و سخن گزاری باشد. (برهان)

معنی لبید در لغت نامه دهخدا

ابن ربیعه بن عامر بن مالک بن جعفر بن کلاب بن ربیعه بن عامر بن صعصعه. یکی از شعراء مخضرمین، از قبیلۀ قیس و از اشراف شاعران. او صاحب چهارمین معلقه از معلقات سبع است که بدین بیت آغاز میشود:، عفت الدیار محلها و مقامها، بمنی تأبد غولها و فرجامها.، حمدالله مستوفی در تاریخ گزیده آرد: لبیدبن ربیعه بن عامر بن مالک از بنی کلاب. صدوپنجاه وهفت سال عمر یافت و پیش از اسلام شاعر بود چون مسلمان شد دیگر شعر نگفت. وفاتش در سنۀ احدی و اربعین بود. لبید شعرهای نیکو دارد، جزالت الفاظ و فخامت عبارات و رقت معانی و اشتمال بر حکم شعر وی را ممتاز کرده است. ابن ندیم گوید دیوان وی را ابوعمرو شیبانی و ابوسعید سکری و اصمعی و طوسی و ابن السکیت هر یک جداجدا گرد آورده اند. گویند لبید 145 سال بزیسته است ودرک صحبت پیغمبراکرم کرده و بنابرآنچه نوشته اند به سال 41 هجری قمری وفات کرده است. از لبید در اشعار گویندگان فارسی زبان بسیار یاد شده است:، صلصل خواند همی شعر لبید و زهیر، نارو راند همی مدح جریر و خثم.، منوچهری.، آنگاه که شعر تازی آغازی، همتای لبید و اوس بن حجری.، منوچهری.، نتوانند هم ارزنده شوند، اندر ایام تو حسان و لبید...، سوزنی.، زاهدم امابرهمن دین نه، یحیی سیرتم، شاعرم اما لبیدآئین نه، حسان مخبرم.، خاقانی.، بدین قصیده که یکسر غرائب و غرر است، سزد که خوانی صد چون لبید و بشارم.، خاقانی.، گرچه بد است پیش ازین در عرب و عجم روان، شعر شهید و رودکی نظم لبید و بحتری.، خاقانی.، رجوع به فهرست الموشح و مجمل التواریخ ص 155 و محاسن اصفهان ص 107 و عیون الانباء ج 2 ص 249 و ج 1 ص 146 و 185 و 218 وفهرست الجماهر و فهرست عقدالفرید و فهرست عیون الاخبار و فهرست البیان و التبیین و الاعلام زرکلی شود. صاحب الاصابه آرد: لبیدبن ربیعه بن عامر بن مالک بن جعفر بن کلاب بن ربیعه بن عامر بن صعصعه الکلابی الجعفری ابوعقیل الشاعر المشهور. قال المرزبانی فی معجمه کان فارساً شجاعاً شاعراً سخیاً قال الشعر فی الجاهلیه دهرا ثم اسلم و لماکتب عمر الی عامله بالکوفه: سل لبیدا والأغلب العجلی ما احدثا من الشعر فی الاسلام. فقال لبید ابدلنی الله بالشعر سوره البقره و آل عمران فزاد عمر فی عطائه قال و یقال انه ما قال فی الاسلام الابیتاً واحداً:، ما عاتب المرءاللبیب کنفسه، والمرء یصلحه الجلیس الصالح.، و یقال بل قوله:، الحمد ﷲ اذلم یأتنی اجلی، حتی لبست من الاسلام سربالا.، و لما اسلم رجع الی بلاد قومه ثم نزل الکوفه حتی مات فی سنه احدی و اربعین، لما دخل معاویه الکوفه اذ صالح الحسن بن علی و نحوه. قال العسکری و دخل بنوه البادیه قال و کان عمره مأئه و خمسا و اربعین سنه منها خمس و خمسون فی الاسلام و تسعون فی الجاهلیه. قلت المده التی ذکرها فی الاسلام وهم، والصواب ثلاثون و زیاده سنه او سنتین الاان یکون ذلک مبنیاً علی ان سنه وفاته کانت سنه نیف و ستین و هو احد الاقوال... (الاصابه ج 6 ص 4 و 5). از اشعار اوست:، ذهب الذین یعاش فی اکنافهم، و بقیت فی خلق کجلد الاجرب.، الی الحول ثم اسم السلام علیکما، و من یبک حولا کاملا فقد اعتذر.، (معجم الادباء چ اروپا ج 1 ص 117 و 309)،

معنی لبید در فرهنگ لغت هوشیار

سخن و گفتگوی، لاف و گزاف، اشاره بشاعر و قصه خوان و سخن گزار هم هست

معنی لبید - جستجوی لغت در جدول جو

لبید

لغت نامه دهخدا

لبید

لغت نامه دهخدا

لبید

لغت نامه دهخدا

لبید

فرهنگ لغت هوشیار

لبیب

(پسرانه)

عاقل، خردمند

فرهنگ نامهای ایرانی

لباد

چوبی که هنگام شخم زدن بر گردن گاو می بندند

فرهنگ فارسی عمید

لوید

دیگ مسی بزرگ، پاتیل، برای مثال دهانی فراخ و سیه چون لوید / کز او چشم بیننده گشتی سپید (نظامی۵ - ۷۹۴)

فرهنگ فارسی عمید

بلید

کندذهن، کودن، کم هوش

فرهنگ فارسی عمید

لبیس

مانند، همتا، جامه ای که از بسیار پوشیدن کهنه شده باشد

فرهنگ فارسی عمید

عبید

عبدها، فرمان بردار، آنکه فرمان کسی را می پذیرد یا اجرا می کند، جمع واژۀ عبد، فرمان بر، فرمان پذیر، فرمان شنو، فرمان نیوش، سر به راه، سر بر خط، سر سپرده، نرم گردن، طاعت پیشه، طاعت ور، مطیع، طایع، مطاوع، مطواع، منقاد

عَبدها، فَرمان بُردار، آنکه فرمان کسی را می پذیرد یا اجرا می کند، جمعِ واژۀ عَبد، فَرمان بَر، فَرمان پَذیر، فَرمان شِنو، فَرمان نیوش، سَر به راه، سَر بر خَط، سَر سِپرده، نَرم گَردن، طاعَت پیشه، طاعَت وَر، مُطیع، طایِع، مُطاوِع، مِطواع، مُنقاد

فرهنگ فارسی عمید

لباد

نمد مال، نمد فروش

فرهنگ فارسی عمید

لبیدن

سخن لاف و گزاف گفتن، هرزه گویی کردن

فرهنگ فارسی عمید

لبیک

ذکری که حاجیان در مراسم حج در صحرای عرفات تکرار می کنند، کلمه ای که در پاسخ آوازدهنده و در مقام تلبیه و اجابت می گویند

فرهنگ فارسی عمید

لبیدن

(کَ بَ رَ / رِ بَ تَ)

سخنان لاف و گزاف گفتن. هرزه گویی کردن. (برهان)

لغت نامه دهخدا

تلبید

(تَ)

سریشم کردن بر موی و آن اندک از صمغ بر سر نهادن محرمان حج تا موی بسته گردد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، پشم زدن و تر کرده بر نیام دوختن جهت حفاظت شمشیر. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، در پی کردن جامه. (منتهی الارب) (آنندراج). پاره دوختن بر خرقه. (ناظم الاطباء). ترقیع کساء. (اقرب الموارد) ، درشت گردانیدن نم زمین را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

لبیدی

(لَ)

شاعری وقصه خوانی و سخن گزاری. (برهان). رجوع به لبید شود

لغت نامه دهخدا

لبیش

لباشن: تو نبینی که اسب توسن را بگه نعل بر نهند لبیش. (عنصری لغ)

معنی لبید - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما