- قور
سلاح، هر آلتی که در جنگ به کار برود، آلت جنگ
معنی قور - جستجوی لغت در جدول جو
- قور(رُ بَ)
بر سر هر دو پای رفتن تا آواز آن شنیده نشود، فریب دادن شکار را. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (آنندراج) ، گرد بریدن. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). گرد بریدن چیزی را. (آنندراج) ، خسته کردن زن را. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، شکستن و کندن چشم را. قار الرجل فلاناً، قفاء عینه. (از اقرب الموارد)
- قور
کمربند، (سنگلاخ)، مخفف قوران به معنی سلاح، (سنگلاخ) (فرهنگ نظام)، اسلحه، رجوع به قوران شود،
ترکیب ها:
- قورخانه، قورچی، رجوع به مدخلهای قورخانه وقورچی شود،
، چینۀ دیوار و اساس و بنیاد، شرر و اخگرهای ریزه است که زیر خاکستر بماند، حلقه حلقه نشستن اهل سور و جشن، مثل و کفو، نشانه ای که از طلا و نقرۀ مدور ساخته بر سر چوب قاباق نصب کنند، (سنگلاخ)
ترکیب ها:
- قورخانه، قورچی، رجوع به مدخلهای قورخانه وقورچی شود،
، چینۀ دیوار و اساس و بنیاد، شرر و اخگرهای ریزه است که زیر خاکستر بماند، حلقه حلقه نشستن اهل سور و جشن، مثل و کفو، نشانه ای که از طلا و نقرۀ مدور ساخته بر سر چوب قاباق نصب کنند، (سنگلاخ)
- قور
دهی است از دهستان مؤمن آباد بخش درمیان شهرستان بیرجند، سکنۀ آن 23 تن. آب آن از قنات. محصول آن غلات، شلغم و شغل اهالی زراعت است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)
- قور
بر وزن مور، پنبه را گویند و به عربی قطن خوانند، (برهان) (ناظم الاطباء)، رجوع به قور شود، بمعنی خصیه هم آمده است، (برهان) (ناظم الاطباء)، ظاهراً محرف غور = غر (دبه خایه)، (حاشیۀ برهان چ معین)، رجوع به غر شود، گره و برآمدگی در اعضا و غیر آن را نیز گفته اند، (برهان) (ناظم الاطباء)، نشانه ای که در بلندی گذارند جهت تیر انداختن، (ناظم الاطباء)
- قور(قَ)
رسن ازپنبۀ نیکو و نو، پنبۀ نو یا پنبۀ یک ساله. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (آنندراج)
- قور
یک چشم شدن، یک چشمی هم آوای قبر ریسمان پنبه ای خایه، زگیل ترکی زینه ساز و برگ مهمات جنگی ساز و برگ جنگی جبه سلاح
- قور
سلاح
- قور
قبر گور، منجمد شدن، فتق
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
عمل فرو بردن مواد غذایی از حلق، آن مقدار مایعات که با یک بار فرو بردن نوشیده شود، جرعه، قلپ مثلاً یک قورت آب خوردم
صقرها، چرغ ها، پرندگان شکاری شبیه باز به اندازۀ کلاغ خاکستری رنگ با لکه های سیاه و سفید، جمع واژۀ صقر
وزغ، جانوری از ردۀ دوزیستان با پاهای قوی و پره دار که در آب تخم می ریزد، برخی از انواع آن از بدن خود مایعی رقیق و سمّی جدا می کند، نوزاد بی دست و پای آن دارای سر بزرگ، دم دراز و آبشش است
بزغ، غورباغه، وک، غوک، بک، پک، چغز، جغز، غنجموش، مگل، ضفدع، قاس، کلا، کلائو،
در ورزش نوعی شنا مانند حرکات قورباغه در هنگام شنا کردن
بزغ، غورباغه، وک، غوک، بک، پک، چغز، جغز، غنجموش، مگل، ضفدع، قاس، کلا، کلائو،
در ورزش نوعی شنا مانند حرکات قورباغه در هنگام شنا کردن
(تَ تَرْ رُ)
لغت نامه دهخدا
گذشتن اکثر شب. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). تهور. (اقرب الموارد). رجوع به تقور شود، پیچیدن مار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، پراکنده و متفرق شدن ابر دائره وار. (از اقرب الموارد)
(صُ)
لغت نامه دهخدا
جمع واژۀ صقر است. (منتهی الارب) : صاحب اترار چون دید و دانست که بغاث الطیور را با مخالب صقور تبانچه زدن محال است. (جهانگشای جوینی). و حریص بر صیدفهود و صقور. (جهانگشای جوینی). رجوع به صقر شود
(عَ)
لغت نامه دهخدا
سگ گزنده. (منتهی الارب). حیوانی که بگزد. (از اقرب الموارد). ضد انوس. ج، عقر:
دهر بی منفعت خری است پلید
چرخ بی عافیت سگی است عقور.
مسعودسعد.
در عمارتها سگانند و عقور
در خرابیهاست کنج عزّ و نور.
مولوی.
، گزندۀ ذی روح است و بس. (منتهی الارب). گویند عقور برای هر حیوانی بکار رود و برای غیر جان دار عقره گویند. (از اقرب الموارد)
دهر بی منفعت خری است پلید
چرخ بی عافیت سگی است عقور.
مسعودسعد.
در عمارتها سگانند و عقور
در خرابیهاست کنج عزّ و نور.
مولوی.
، گزندۀ ذی روح است و بس. (منتهی الارب). گویند عقور برای هر حیوانی بکار رود و برای غیر جان دار عقره گویند. (از اقرب الموارد)
(بُ)
لغت نامه دهخدا
جمع واژۀ بقر گاو، خواه نر خواه ماده. (آنندراج). گاوان. (مؤید الفضلاء) : از صهیل خیول و رغاء جمال و شهیق و زئیر سباع وکلاب و خوار بقور و تغاد اغنام. (جهانگشای جوینی).
این اسد غالب شدی هم بر بقور
گر نبودی نوبت آن گاو زور.
مولوی
این اسد غالب شدی هم بر بقور
گر نبودی نوبت آن گاو زور.
مولوی
جمع صقر، از ریشه پارسی چرغ ها چرغ چرخ، هر مرغ شکاری از باز شاهین و جز آن، جمع اصقر صقور صقار صقاره صقر
