- قمیر (قُ مَ)
مصغر قمر. (منتهی الارب). رجوع به قمر شود
معنی قمیر - جستجوی لغت در جدول جو
- قمیر (قَ)
بطنی است از عرب. (اللباب فی تهذیب الانساب)
- قمیر (قَ)
قمار است که آن شهری است در هندوستان که عمود قماری از آنجا آورند. (برهان) :
چون یاد بر آن دو زلف چیری گیرد
آفاق دم عود قمیری گیرد.
عنصری.
رجوع به قمار شود
چون یاد بر آن دو زلف چیری گیرد
آفاق دم عود قمیری گیرد.
عنصری.
رجوع به قمار شود
- قمیر (قَ)
بکر. (منتهی الارب) (آنندراج) ، بازنده. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (آنندراج). مقامر. (تاج المصادر بیهقی). ج، اقمار چون نصیر و انصار. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (تاج العروس)
- قمیر (قُ مَ)
ابن مالک بن سواد از انصار است و فرزندان وی به بنوقمیر و قمیری نامیده میشوند. (از اللباب)
ابن حبشه بن سلول از خزاعه از ازداز قحطان جد جاهلی است. (الاعلام زرکلی ج 2 ص 798)
ابن حبشه بن سلول از خزاعه از ازداز قحطان جد جاهلی است. (الاعلام زرکلی ج 2 ص 798)
- قمیر (قُ مَ)
بنو قمیر، بطنی است. (منتهی الارب). بنوقمیر از دودۀ هواره از قبیلۀ بربر است. رجوع به صبح الاعشی ج 1 ص 364 شود
- قمیر
مصغر قمر ماهک شهری در هند که یلنجوج (عودهندی عودقماری) ازآنجاآورند
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(پسرانه)
فرهنگ نامهای ایرانی
شاه، پادشاه، حاکم، به صورت پیشوند در ابتدای بعضی نامها می آید و نام جدید می سازد مانند امیربانو، امیرپویا، و امیرحسین
حمار، خر، جانوری چهارپا و کوچک تر از اسب با گوش های دراز و یال کوتاه، الاغ، درازگوش
باطن انسان، اندرون دل، اندیشه و راز نهفته در دل، در دستور زبان علوم ادبی کلمه یا حرفی که به جای اسم قرار می گیرد و دلالت بر شخص یا شیء می کند
ضمیر منفصل: در دستور زبان علوم ادبی ضمیری که به تنهایی ذکر می شود مانند من، تو، او و آن
ضمیر متصل: در دستور زبان علوم ادبی ضمیری که به تنهایی استعمال نمی شود و به آخر اسم یا فعل می چسبد مانند «م»، «ت» و «ش» در «کتابم»، «کتابت» و «کتابش»
ضمیر غایب: در دستور زبان علوم ادبی ضمیری که دربارۀ شخصی که حضور ندارد به کار برود مانند او، وی و ایشان
ضمیر منفصل: در دستور زبان علوم ادبی ضمیری که به تنهایی ذکر می شود مانند من، تو، او و آن
ضمیر متصل: در دستور زبان علوم ادبی ضمیری که به تنهایی استعمال نمی شود و به آخر اسم یا فعل می چسبد مانند «م»، «ت» و «ش» در «کتابم»، «کتابت» و «کتابش»
ضمیر غایب: در دستور زبان علوم ادبی ضمیری که دربارۀ شخصی که حضور ندارد به کار برود مانند او، وی و ایشان
پرنده ای خاکی رنگ و کوچک تر از کبوتر با سر کوچک، گردن کشیده و نوک باریک، یاکریم، موسی کوتقی
پوست نازکی که بین خرما و هستۀ آن قرار دارد، کنایه از چیز کم، اندک و بی قدر
آرد آمیخته با آب و ورزدادۀ دانه هایی مانند گندم یا جو، هر مادۀ نرم و شکل پذیر مثلاً خمیر بازی، خاک رس و گچ که با آب مخلوط کرده باشند و آبکی نباشد
هر نوع بازی ای که در آن شرط کنند شخص برنده از کسی که بازی را باخته پول یا چیز دیگر بگیرد، منگ، منگیا،
کنایه از کار خطرناک، ریسک
کنایه از کار خطرناک، ریسک
پیراهن، جامۀ نازک و کوتاه که مردان زیر لباس بر تن می کنند، جامۀ نازک و بلند زنانه
(قَ ری ی)
لغت نامه دهخدا
نسبت است به قمیر. مؤلف اللباب آرد: گمان دارم ضبط این کلمه بضم قاف و فتح میم باشد. رجوع به اللباب شود
(قُمَ)
لغت نامه دهخدا
زهیر بن محمد بن قمیر بن شعبه مروزی از راویان است وی از عبدالرزاق بن همام و جز او روایت کند و از او یحیی بن محمد بن صاعد روایت دارد. (اللباب). یکی از ویژگی های برجسته روات در تاریخ اسلام این است که آنان تنها نقل کنندگان ساده احادیث نبوده اند، بلکه مسئولیت سنگینی در ارزیابی صحت روایات و نقل دقیق آن ها بر عهده داشته اند. محدثان به بررسی دقیق اسناد و شرایط راویان پرداخته اند تا بتوانند احادیث صحیح را از آنچه ممکن است تغییر یا تحریف شده باشد، تمییز دهند.
