معنی قمی در لغت نامه دهخدا

محمد (آیت الله حاج میرزا محمد فیض). از علماء و مراجع بزرگ امامیۀ عصر اخیر. رجوع به فیض در همین لغت نامه و رجوع به انجم فروزان در تاریخ قم تألیف عباس فیض و رجال قم شود، محمد بن حسین مکنی به ابوجعفر نویسنده و شاعری است که در نیشابور اقامت گزید. اشعاری به عربی دارد. رجوع به نخبهالدهر ج 4 ص 293 شود

معنی قمی در لغت نامه دهخدا

منسوب به قم. اهل قم، از مردم قم

معنی قمی در لغت نامه دهخدا

حسن رضوی. از علما بود. وی شرحی بر کفایه الاصول آخوند خراسانی بنام نهایت المأمول دارد. جلد دوم آن فقط شرح مبحث قطعو ظن در تهران به چاپ رسیده است. از نوشتن این کتاب به سال 1339 فراغت یافته است. (ریحانه الادب ج 3)، ابراهیم رضوی ملقب به صدرالدین بن سید محمدباقر. از علمائی بود که در اغلب علوم متداوله دست داشت. شرح المفاتیح و شرح الوافی از تألیفات اوست. سال وفات اومعلوم نیست. (روضات الجنات) (ریحانهالادب ج 1 ص 468)، اسماعیل بن محمد از علمای نحو و لغت است. او راست: 1-کتاب الهمز. 2- کتاب العلل. (الفهرست ابن الندیم)

معنی قمی در لغت نامه دهخدا

محمد طاهر (ملا...) ابن محمد حسین، اصلاً شیرازی است و چون در قم اقامت کرد به قمی مشهور شد. وی از مشاهیر علمای امامیۀ دورۀ شاه سلیمان صفوی واز مشایخ اجازۀ شیخ حر عاملی و ملا محمدباقر مجلسی و فقیه و متکلم و محدث و واعظ و شیخ الاسلام قم بود. نماز جمعه بپا میداشت و با فلسفه و صوفیه دشمن بود. با ملا خلیل قزوینی که نماز جمعه را در غیبت امام حرام میدانست و با ملامحسن فیض که مشرب عرفانی داشت مکاتبات و معارضاتی دارد. از تألیفات اوست: 1- الاربعون حدیثاً و دلیلا فی امامه الائمه الطاهرین. 2- بهجه الدارین در حکمت. 3- تحفه الاخبار در شرح قصیدۀ رائیه. 4- حجه الاسلام فی شرح تهذیب الاحکام. 5- حکمهالعارفین فی رد شبه المخالفین من المتصوفین و المتفلسفین. 6- الفوائد الدینیه فی الرد علی الحکماء و الصوفیه. 7- موعظه النفس. 8- هدیۀ سلیمانی. وی به سال 1098 هجری قمری در قم در گذشت و در قبرستان معروف به شیخان پشت مرقد زکریا بن آدم دفن شد. (روضات الجنات و الذریعه) (ریحانه الادب). و رجوع به انجم فروزان عباس فیض شود

معنی قمی در لغت نامه دهخدا

خوار و حقیر. ج، قماء (ق ِ / ق ُ) . (منتهی الارب)

معنی قمی در فرهنگ لغت هوشیار

اهل قم، از مردم قم

معنی قمی - جستجوی لغت در جدول جو

Q: معنی قمی در فرهنگ لغت هوشیار

اهل قم، از مردم قم

قمی

لغت نامه دهخدا

قمی

لغت نامه دهخدا

قمی

لغت نامه دهخدا

قمی

لغت نامه دهخدا

قمی

لغت نامه دهخدا

قمی

فرهنگ لغت هوشیار

قمیص

پیراهن، جامۀ نازک و کوتاه که مردان زیر لباس بر تن می کنند، جامۀ نازک و بلند زنانه

فرهنگ فارسی عمید

قمیع

(قَ)

سر کوهان. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، تندی که بالای مهرۀ پشت است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قمینه

(قَ نَ)

مؤنث قمین بمعنی سزاوار. (اقرب الموارد). ج، قمینات و قمائن. (اقرب الموارد). و رجوع به انجم فروزان عباس فیض شود

لغت نامه دهخدا

قمینات

(قَ)

جمع واژۀ قمینه بمعنی سزاوار. (اقرب الموارد). رجوع به قمینه و قمین شود

لغت نامه دهخدا

قمیم

(قَ)

ترۀ خشک. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

قمیله

(قُ مَ لَ)

مصغر قمله بمعنی شپشه. رشک. شپش خرد. رجوع به قمل و قمله شود، به لغت اهل شام دوقس است و حشیشه البراغیث را نیز نامند. (فهرست مخزن الادویه)

لغت نامه دهخدا

قمیک کوچک

(قُن ن)

دهی است از دهستان دشتابی بخش بوئین شهرستان قزوین، واقع در 46هزارگزی شمال غربی بوئین و 12هزارگزی راه عمومی. موقع جغرافیایی آن جلگه و هوای آن معتدل است. سکنۀ آن 160 تن است. آب آن از قنات و محصول آن غلات، چغندر قند، انگور و شغل اهالی زراعت و صنایع دستی زنان گلیم و جاجیم بافی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)

لغت نامه دهخدا

قمیک بزرگ

دهی جزء دهستان دشتابی بخش بوئین شهرستان قزوین، واقع در 60هزارگزی شمال غرب بوئین و9 هزارگزی راه عمومی. این ده دارای 3 رشته قنات است و محصول آن غلات، چغندر، باغات. موقع جغرافیائی آن جلگه و هوای آن معتدل است. سکنۀ آن 668 تن است. شغل اهالی زراعت و صنایع دستی زنان گلیم و جاجیم بافی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)

لغت نامه دهخدا

عقمی

(عَ ما)

جمع واژۀ عقیم. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). نازایندگان و عقیمان:
وانچه گرفته است پیش ازین پسرانش
عقمی آیند و دخترانش سترون.
فرخی

لغت نامه دهخدا

عقمی

(عُ / عِ / عَ)

مرد بزرگ قدر به شرف آبائی و جوانمرد. (از منتهی الارب). مرد قدیم و اصیل در شرف و کرم. (از اقرب الموارد) ، سخن پوشیده و غریب و مشتبه. (منتهی الارب). سخن غریب و غامض. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فقمی

(فُ قَ)

منسوب به فقیم که حیی است از کنانه. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

بقمی

(بَ قَ)

منسوب به بقم. برنگ بقم. رنگ شده به بقم

لغت نامه دهخدا

قمیعه

(قَ عَ)

تندی میان دو گوش ستور، طرف دم و آن از اسب جای انقطاع بن دم است. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)