معنی قشیر در لغت نامه دهخدا

ابن کعب بن ربیعه. پدر قبیله ای است از هوازن. (منتهی الارب). قشیر بن کعب بن ربیعه بن عامر بن صعصعه هوازنی عدنانی، جد جاهلی است. بعضی از افراد خاندان وی در خراسان و نیشابور حکومت داشتند و گروههائی از این خانواده در دوران فتح به اندلس مهاجرت کردند. (الاعلام زرکلی چ 2 ج 6 ص 42)، ابن خزیمه بن مالک بن سلامان بن اسلم بن افصی. یکی از مشهوران طائفۀ اسلم است، و از این دوده است سلمه بن اکوع. (اللباب)

معنی قشیر در لغت نامه دهخدا

بسیارپوست: تمر قشیر، خرمای بسیارپوست. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به قَشِر شود

معنی قشیر در فرهنگ لغت هوشیار

پوست کنده، پاک باخته درزندگی

معنی قشیر - جستجوی لغت در جدول جو

قشیر

لغت نامه دهخدا

قشیر

لغت نامه دهخدا

قشیر

فرهنگ لغت هوشیار

اشیر

(پسرانه)

خوشحال، نام پسر یعقوب (ع)

فرهنگ نامهای ایرانی

مشیر

(پسرانه)

آنکه در کارها با او مشورت می کنند

فرهنگ نامهای ایرانی

قدیر

(پسرانه)

توانا، قادر، از نامهای خداوند

فرهنگ نامهای ایرانی

بشیر

(پسرانه)

بشارت دهنده، مژده دهنده

فرهنگ نامهای ایرانی

بشیر

کسی که مژده و خبر خوش بیاورد، مژده دهنده، بشارت دهنده، از القاب پیامبر اسلام

فرهنگ فارسی عمید

قدیر

از نام ها و صفات باری تعالی، دارای قدرت، توانا

فرهنگ فارسی عمید

قشری

کسی که به ظاهر احکام دین توجه دارد، به باطن امر توجه نمی کند و تاویل و قیاس را در امر دین روا نمی دارد، بدون دقت و تامل، سطحی

فرهنگ فارسی عمید

قصیر

کوتاه، کم ارتفاع، مقابل بلند

فرهنگ فارسی عمید

مشیر

اشاره کننده، مشورت کننده

فرهنگ فارسی عمید

قریر

آنکه چشمش به شادی روشن شود

فرهنگ فارسی عمید

تقشیر

(تَ بَقْ قُ)

پوست واکردن. (زوزنی). بازکردن پوست درخت و جز آن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). پوست دور کردن از حبوب و میوه و غیره. (غیاث اللغات). پوست بازکردن از چوب و درخت و میوه و مانند آن. (آنندراج). قشر. تقشر. انقشار. (اقرب الموارد). رجوع به تقشر شود

لغت نامه دهخدا

قشیره

نام چشمه ای است در نزدیکی طرسوس در حدود بغداد که آن را بذبذون گویند. آب آن چشمه از برودت به مرتبه ای بود که هیچکس طاقت نداشت لحظه ای در آنجا نشیند و صفایش به اندازه ای بود که نقش تنگه از ته آب مینمود. مأمون در همین جا وفات یافت. رجوع شود به تاریخ حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 264

لغت نامه دهخدا

قشیری

(قُ شَ)

عبدالکریم بن هوازن بن عبدالملک بن طلحۀ نیشابوری، از بنی قشیربن کعب مکنی به ابوالقاسم و ملقب به زین الاسلام. از پارسایان و دانشمندان بزرگ دینی و در دوران خود پیشوای مردم خراسان بود. وی در نیشابور اقامت داشت و در همان شهر وفات یافت (تولد376، وفات 465 هجری قمری). سلطان آلب ارسلان او را بسیار احترام و اکرام میکرد. از تألیفات اوست: 1- التیسیر فی التفسیر، خطی، این کتاب را تفسیر کبیر نیز گویند. 2- لطائف الاشارات، خطی، جلد یکم این کتاب نیزدر تفسیر است. 3- الرساله القشیریه، چاپی. (طبقات السبکی و اعلام زرکلی چ 2 ج 4 ص 180). وی از مشایخ خطیب بغدادی و داماد شیخ ابوعلی دقاق بوده و علوم باطنی را از وی اخذ کرده است. دیگر از کتابهای وی کتاب الضعفاء، و المتروکین فی رواه الحدیث و کتاب لطائف الاشارات و کتاب مختصر المحصل و کتاب المنتخب فی الحدیث و کتاب المؤتلف و المختلف است. (ریحانه الادب ج 3 ص 300). و رجوع به ابوالقاسم قشیری در همین لغت نامه شود

لغت نامه دهخدا

قشیری

(قُ شَ)

نسبت است به قشیربن کعب. و قبیلۀ قشیری قبیلۀ بزرگی است و دانشمندانی بدان منسوبند. (لباب الانساب). رجوع به قشیربن کعب... شود
نسبت است به قشیربن خزیمه بن مالک بن سلامان بن اسلم بن افصی. (لباب الانساب). رجوع به قشیربن خزیمه... شود

لغت نامه دهخدا

قشمر

گوشتالو فربه: مرد

معنی قشیر - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما