معنی فخنر - جستجوی لغت در جدول جو

فخنر

لغت نامه دهخدا

افتخار، سربلندی، مایۀ افتخار و نازش، برای مثال خاک بادا تن سعدی اگرش تو نپسندی / که نشاید که تو فخر من و من عار تو باشم (سعدی۲ - ۵۰۳)، بزرگ منشی
فخر کردن: اظهار سرفرازی و سربلندی کردن، مباهات کردن، نازیدن

فرهنگ فارسی عمید

فخن

درون و میان باغ، برای مثال فخن باغ بین ز ابر و ز نم / گشته چون عارض بتان خرم (دقیقی - ۱۰۳)

فرهنگ فارسی عمید

فنر

وسیله ای فلزی به شکل تیغه، نوار یا میلۀ پیچیده شده که قوۀ ارتجاعی دارد

فرهنگ فارسی عمید

فخار

نازش، فخر، مباهات

فرهنگ فارسی عمید

فخار

سفالگر، آنکه ظرف های سفالی می سازد، سفال ساز، کوزه گر

فرهنگ فارسی عمید

فخار

(فَخْ خا)

موسوی، سیدشمس الدین فخاربن معد موسوی حائری. مردی عالم، فاضل، ادیب و محدث بود. او را کتابی بنام ’الرد علی المذاهب فی تکفیر ابی طالب’ است. رجوع به روضات الجنات چ سنگی ص 509 شود

لغت نامه دهخدا

فخر

(دَ)

ننگ داشتن. (منتهی الارب). انف. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فخن

(فَ خَ)

میان و درون باغ. (برهان) :
فخن باغ بین ز ابر و ز نم
گشته چون عارض بتان خرم.
دقیقی

لغت نامه دهخدا

فخر

(فَ)

مولانا فخر، میر علیشیر نوایی آرد: جوانی لطیف و ظریف بود، و این مطلع از اوست:
دار دنیا نه مقام من ثابت قدم است
من و آن دار که دروازۀ ملک عدم است.
(از مجالس النفائس چ حکمت ص 401)

لغت نامه دهخدا

فنخر

(فُ خُ)

بزرگ جثه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به فناخر شود

لغت نامه دهخدا

فنخر

(فِ خِ)

سخت و درشت که در سرون زدن باقی باشد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فخار

(دَم م)

نبرد کردن و برابری نمودن در فخر. (منتهی الارب). مصدر دوم باب مفاعله است، چون قیاس و مقایسه. رجوع به مفاخره شود

لغت نامه دهخدا

فخار

(دَ ثَ)

نازیدن. (منتهی الارب). فخر. فخاره. (اقرب الموارد) :
ای شده غره به ملک و مال و جوانی
هیچ بدین ها تو را نه جای فخار است.
ناصرخسرو.
خواجه و دستور شاه داور ملک و سپاه
دین عرب را پناه ملک عجم را فخار.
خاقانی.
، نازیدن به خوی نیکو. (منتهی الارب). خودستایی به خصال و مباهات به مناقب و مکارم از نسب و حسب و جز آن چه در خود و چه در پدران. (اقرب الموارد) ، افزون داشتن کسی را برکسی در فخر. (منتهی الارب). تفضیل کسی بر کسی در فخر. (اقرب الموارد). رجوع به فخر شود

لغت نامه دهخدا

فخور

(دَ دَ مَ)

نازیدن، نازیدن به خوی نیکو، افزون داشتن کسی را بر کسی در فخر. (منتهی الارب). رجوع به فخر و فخار شود

لغت نامه دهخدا

فخور

(فَ)

نازنده. (ترجمان علامۀ جرجانی ترتیب عادل ص 76) (منتهی الارب). به تکلف ستاینده خویشتن را. فخرکننده. (اقرب الموارد) ، ناقۀ بزرگ پستان کم شیر. (منتهی الارب). و گوسفند اهلی بزرگ پستان و کم شیر. (از اقرب الموارد) ، پستان سطبر درشت تنگ سوراخ کم شیر، خرمابن بزرگ تنه گنده شاخ. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). درخت نخل قوی شاخ پربرگ. (فهرست مخزن الادویه) ، اسب بزرگ و دراز نره. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

فنر

(فَ نَ)

از ترکی فنار، آلتی فلزی که دارای قوه ارتجاعی است: فنر ساعت. (فرهنگ فارسی معین). آهنی قابل خمیدن و پیچ خوردن که در ساعت، پیانو، تختخواب بصورت مارپیچی به کار رود ونیز در حشو صندلی و نیمکت و غیره گذارند. (یادداشت مؤلف) ، وسیله ای است در اتومبیل که بین اطاق و شاسی اتومبیل نصب میشود و کار آن جلوگیری و عکس العمل در مقابل تکانهای شدید و ضربه های ناشی از دست اندازهاست. فنر اتومبیل دو نوع است، یکی فنر لوله ای که از فولاد خشک مارپیچ ساخته میشود، دوم فنر اکسل که مجموعه ای است از صفحات پولادین بلند و کم عرض که اندازه های مختلف دارند و به نسبت طول و وضع قرار گرفتن آن را که بلندتر از همه است شاه فنر و آن را که بلافاصله پس از آن قرار دارد وزیر فنر مینامند. (فرهنگ فارسی معین) ، قسمی لاله که با فنری که در آن تعبیه شده است شمع را بقدر ضرورت پیوسته بسوی بالا برآرد، و نیز قسمی فانوس است که شمع در آن سوزد و بجای روپوش کرباس شیشه دارد. (از یادداشتهای مؤلف)

لغت نامه دهخدا

فخیر

(فِخْ خی)

بسیار نازنده. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فخیر

(فَ)

آنکه با تو ناز و فخر کند، مرد مغلوب در فخر. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا