معنی غزلق - جستجوی لغت در جدول جو

غزلق

لغت نامه دهخدا

غزل

(دخترانه)

شعر عاشقانه

فرهنگ نامهای ایرانی

غلق

بستن در

فرهنگ فارسی عمید

غزل

شعری که معمولاً بین هفت تا پانزده بیت سروده می شود و موضوع آن غنایی و عاشقانه است، شعر عاشقانه، سخن گفتن با زنان و عشق بازی کردن، سخنی که در وصف زنان و در عشق آنان گفته شود، حدیث عشق زنان

فرهنگ فارسی عمید

غلق

کلام مشکل و مبهم، مغلق، شخص بدخو و خشمگین

فرهنگ فارسی عمید

زلق

خارج کردن منی با دست، استمنا

فرهنگ فارسی عمید

غلق

قفل یا کلون در، در بزرگ

فرهنگ فارسی عمید

غزل

ریسیدن، رشتن، رشته، نخ

فرهنگ فارسی عمید

مزلق

(مُ لِ)

لغزش دهنده. لغزاننده. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). مزلّق. رجوع به مزلق شود، ناقۀ بچه افکنده، به نظر تیز نگرنده، موی سترنده، پیوسته تیز دارنده. (مثلاً آهن) ، نیک به روغن و جز آن آلوده کننده. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغزش دهنده. لغزاننده. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). مُزلّق. رجوع به مزلق شود، ناقۀ بچه افکنده، به نظر تیز نگرنده، موی سترنده، پیوسته تیز دارنده. (مثلاً آهن) ، نیک به روغن و جز آن آلوده کننده. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مزلق

(مَ لَ)

جای لغزان. زلاقه. مزلقه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج). ج، مزالق. (غیاث)

لغت نامه دهخدا

مزلق

(مُ زَلْ لِ)

لغزاننده. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، هرچه ترطیب و تلیین سطح عضو به حد لغزندگی کند تا آنچه در آن محتبس باشد به حرکت او حرکت نماید مثل آلوی بخارا. (تحفۀ حکیم مؤمن ص 8). مزلق هوالذی یبل ّ سطح الجسم المحتبس فی مجری فیبراً به عما احتبس فیه ثم یتحرک ذلک الجسم بثقله الطبیعی فیکون له محرکاً بالعرض و ذلک کالاجاص و اللعابات. (بحر الجواهر ص 342 از یادداشت مرحوم دهخدا). داروئی است که سطح جسم محتبس در مجرای گوارشی (روده) را مرطوب میکند و بادرآمیختن با آن آن را نرم تر و سیلان پذیرتر میسازد تابوسیلۀ ثقل طبیعی و یا نیروی دافعه به جریان در آید و خارج شود. همان کاری که آلو بخارا در لینت دادن و اسهال آوردن انجام میدهد. (ترجمه از کتاب دوم قانون ابوعلی سینا ص 150 سطر 12 از یادداشت مرحوم دهخدا) : اجاص به فارسی آلو بخارا نامند... در دوم تر و ملین و مزلق و مسهل صفرا و مسکن حرارت دل...است. (از تحفۀ حکیم مؤمن). و رجوع به مزلق شود

لغزاننده. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، هرچه ترطیب و تلیین سطح عضو به حد لغزندگی کند تا آنچه در آن محتبس باشد به حرکت او حرکت نماید مثل آلوی بخارا. (تحفۀ حکیم مؤمن ص 8). مُزلق هوالذی یبل ّ سطح الجسم المحتبس فی مجری فیبراً به عما احتبس فیه ثم یتحرک ذلک الجسم بثقله الطبیعی فیکون له محرکاً بالعرض و ذلک کالاجاص و اللعابات. (بحر الجواهر ص 342 از یادداشت مرحوم دهخدا). داروئی است که سطح جسم محتبس در مجرای گوارشی (روده) را مرطوب میکند و بادرآمیختن با آن آن را نرم تر و سیلان پذیرتر میسازد تابوسیلۀ ثقل طبیعی و یا نیروی دافعه به جریان در آید و خارج شود. همان کاری که آلو بخارا در لینت دادن و اسهال آوردن انجام میدهد. (ترجمه از کتاب دوم قانون ابوعلی سینا ص 150 سطر 12 از یادداشت مرحوم دهخدا) : اجاص به فارسی آلو بخارا نامند... در دوم تر و ملین و مزلق و مسهل صفرا و مسکن حرارت دل...است. (از تحفۀ حکیم مؤمن). و رجوع به مُزلِق شود

لغت نامه دهخدا

مزلق

(مُ لَ)

لغزانده. لغزانیده. لغزش داده شده، ناقۀ بچه افکنده، به نظر تیز نگریسته شده، موی سترده شده، پیوسته تیز داشته شده (مثلاً آهن) ، نیک آلوده شده به روغن و جز آن. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مزلق

(مُ زَلْ لَ)

نسو کرده. (مهذب الاسماء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) : بیت مزلق، خانه نسوکرده. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

قزلق

(قُ لُ)

دهی از دهستان تبادکان بخش حومه شهرستان مشهد واقع در 45 هزارگزی شمال خاوری مشهد و 15 هزارگزی شمال خاوری تبادکان. موقع جغرافیایی آن جلگه و معتدل است. سکنۀ آن 61 تن. آب آن از چشمه و محصول آن غلات. شغل اهالی زراعت و مالداری است. راه اتومبیل رو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

تزلق

(تَ لَ)

ترلب. تزلب:
این تزلق شوربا که باشد
با منصب و جاه جوش بره.
بسحاق اطعمه.
و رجوع به ترلب و تزلب و بسحاق ص 176 شود

لغت نامه دهخدا

غزله

(غِ لَ)

جمع واژۀ غزال. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به غزال شود

لغت نامه دهخدا

ازلق

(اَ لَ)

نعت تفضیلی از زلق. لغزان تر. لغزنده تر. زلق تر

لغت نامه دهخدا

زلق

(زِ)

سیخ کارد. مغول. شمشیر یا سیخ گونه که درون پاره ای عصاها جای دهند. (از یادداشتهای بخط مرحوم دهخدا). اسلحۀ طوایف ’مازد’ از قدیم عبارت بوده از سپر و نیزه کوچکی که زلق باشد. (التدوین).
- عصای زلق دار. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

تزلق

(اِ)

زینت گرفتن و خوش عیش شدن تا آنکه گونه سرخ و سپید و درخشان گردد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از متن اللغه) (از المنجد)

لغت نامه دهخدا

غزلی

(غَ زَ لی ی)

منسوب به غزل. رجوع به غزل شود

لغت نامه دهخدا

غزلی

(غَ لی ی)

کسی که پارچۀ سفید درست میکند. (دزی ج 2 ص 211)

لغت نامه دهخدا

غزلی

چامه ای چامه گون منسوب به غزل: اشعار غزلی

فرهنگ لغت هوشیار

غزلاق

جل

فرهنگ لغت هوشیار

تزلق

زیور گرفتن، خوش گذراندن

فرهنگ لغت هوشیار

غلق

کلانسال مرد، سرخ فام پارسی تازی گشته کلون کلون شده پارسی تازی گشته کلون کلیدان فلج فلجم تاج تاک (تاک طاق تازی گشته) بد خوی پرخاشگر مرد، دشوار پیچیده سر بسته سخن چوبی که بدان در را بندند کلیدان کلون، جمع اغلاق. سخن دشوار و مشکل. بستن در در بستن، بستگی در

فرهنگ لغت هوشیار

زلق

لغزیدن، خزیدن

فرهنگ لغت هوشیار

غزل

سخن گفتن با زنان و عشقبازی نمودن، ثنای کسی، ابیاتی که تعداد آن کمتر از هفت و زیادتر از پانزده نباشد

فرهنگ لغت هوشیار

مزلق

لغزانده لغزاننده لغزش دهنده، دوایی را نامند که بقوت ملینه و رطوبت مزلقه که دارد تعیین سطح عضو نماید بحدی که بلغزاند آنچه در آن محتبس است و تحریک آن نموده دفع نماید مانند آلو بخارا

فرهنگ لغت هوشیار

مزلق

((مُ لِ))

لغزش دهنده

فرهنگ فارسی معین

زلق

((زَ لَ))

لغزیدن، لغزش، استمناء

فرهنگ فارسی معین

غلق

((غَ لِ))

سخن دشوار و مشکل

فرهنگ فارسی معین

غلق

((غَ لَ))

کلون، چوبی که بدان در را بندند

فرهنگ فارسی معین

غزل

((غَ زْ))

ریسیدن، رشته، ریسمان

فرهنگ فارسی معین

غزل

((غَ زَ))

عشق بازی کردن، حکایت کردن از عشق به زنان، شعری مرکب از چند بیت که دارای یک وزن بوده و آخر مصراع اول با آخر مصراع های دوم هم قافیه باشد
غزل خداحافظی را خواندن: کنایه از مردن، از دنیا رفتن

فرهنگ فارسی معین

مزلق

((مُ لَ))

لغزش داده شده

فرهنگ فارسی معین

معنی غزلق - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما