معنی طبلخوار در لغت نامه دهخدا

مجان و رایگان خوار. مفتخوار. شکم خواره. شکم بنده. عبدُالبطن. پُرخوار. اکول:، جیفهاللیل است و بطال النهار، هرکه او شد غرۀ این طبلخوار.، مولوی.، لاف کیشی کاسه لیسی طبل خوار، بانگ طبلش رفته اطراف دیار.، مولوی.، صوفیان طبلخوار لُقمه جو، سگدلان همچو گُربه روی شو.، مولوی.، طبل و رایت هست ملک شهریار، سگ کسی که خواند او را طبلخوار.، مولوی.، رایتان این بود و فرهنگ و نجوم، طبلخوارانید و مکارید و شوم.، مولوی.، در حاشیۀ مثنوی چ علاءالدوله در شرح بیت ذیل از مثنوی:، کاندرین زندان بماند مستمر، یاوه تاز و طبلخوار است و مُضر.، نوشته است:طبل خوار رمیدن بود، میگوید: بیفایده ای بهر سو بتازد، و بی جنبش دست رمیدن گیرد، و زیان رساند - انتهی. مُفتخواری. رجوع به طبل خوردن شود

معنی طبلخوار در فرهنگ لغت هوشیار

شکم بنده، مفتخوار

معنی طبلخوار - جستجوی لغت در جدول جو

Q: معنی طبلخوار در فرهنگ لغت هوشیار

شکم بنده، مفتخوار

طبلخوار(فُ)

لغت نامه دهخدا

طبلخوار

فرهنگ لغت هوشیار

آب خوار

ویژگی آجری که در آب خیسانیده باشند تا گرد آن گرفته شود

فرهنگ فارسی عمید

بشخوار

باقی ماندۀ آب در ظرفی که از آن آب خورده باشند، پیش خوار، پیش خور

فرهنگ فارسی عمید

طبل خوار

پرخور، مفت خور، برای مثال لاف کیشی کاسه لیسی طبل خوار / بانگ طبلش رفته اطراف دیار (مولوی - ۹۲۷)

فرهنگ فارسی عمید

رباخوار

کسی که سود پول می گیرد، نزول خور

فرهنگ فارسی عمید

فیلخوار

(یَ / یِ)

پیلخوار. (فرهنگ فارسی معین). آنکه فیل را تواند خورد. پیل خوارنده:
ابر هزبرگون و تماسیح فیلخوار...
منوچهری

لغت نامه دهخدا

رباخوار

(کَ / کِ)

سودخوار. پاره خور. (یادداشت مرحوم دهخدا). فزونی خوار. زیادتی خوار. خورندۀ سود مرابحه. پول رباخوار. (ناظم الاطباء). کسی که در دادوستد ربا میگیرد. (ناظم الاطباء) :
رباخواری از نردبانی فتاد
شنیدم که هم درنفس جان بداد.
سعدی.
و رجوع به ربا و رباخواره شود

لغت نامه دهخدا

طبل خواری

(طَ خوا / خا)

مفت خواری:
چون به انبازیست دنیا برقرار
هر کسی کاری گزیند ز افتقار
طبل خواری در میانه شرط نیست
راه سنت کار و مکسب کرد نیست.
مولوی.
رجوع به طبل خوار شود

لغت نامه دهخدا

آبشخوار

(بِ خوا / خا)

آبشخور: التشریع، به آبشخوار آوردن. (زوزنی)

لغت نامه دهخدا

بلاخوار

به لغت تنکابن جوشیصا است. (فهرست مخزن الادویه)

لغت نامه دهخدا

طبله خوار

(شِ)

شعوری مترادف نخستین معنی طبلخوار آورده است، یعنی مفتخوار. (شعوری ج 2 ص 163)

لغت نامه دهخدا

بشخوار

(بِ)

بشخور سؤر یعنی بازماندۀ آب در ظرفی که از آن آب خورده باشند. (ناظم الاطباء). نیم خورده. ته مانده. و رجوع به بشخور شود

لغت نامه دهخدا

بدخوار

(گُ رَ دَ / دِ)

بدخوراک. (ناظم الاطباء). بدغذا. (یادداشت مؤلف). آنکه غذای بد خورد.
- بدخوار گردانیدن، بدخوراک کردن. اجداع، بدخوار گردانیدن مادر کودک را. (منتهی الارب) ، بی وقار و سبک. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

بدخوار

(بَ خوا / خا)

مشکل. دشوار. سخت. (یادداشت مؤلف).
- بدخوار گشتن، دشوار و سخت شدن:
یکی کار بد خوار و دشوار گشت
ابا کرد کشورهمه یار گشت.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

برخوار

(گُ)

مرکّب از: بر + خوار، شریک. (ناظم الاطباء)، صاحب مایه که مزدوری بمایۀ او برای او کار کند و نفعرا بدو بازگرداند. (از صحاح الفرس)، شریکی که مایه یا قسمتی از مایه را داده است و کار نمی کند و تنها از سود شرکت سهم میبرد. (یادداشت مؤلف) :
ز بس عطا که دهد هرکه زو عطا بستد
گمان بری که مر او را شریک و برخوار است.
فرخی.

مُرَکَّب اَز: بر + خوار، شریک. (ناظم الاطباء)، صاحب مایه که مزدوری بمایۀ او برای او کار کند و نفعرا بدو بازگرداند. (از صحاح الفرس)، شریکی که مایه یا قسمتی از مایه را داده است و کار نمی کند و تنها از سود شرکت سهم میبرد. (یادداشت مؤلف) :
ز بس عطا که دهد هرکه زو عطا بستد
گمان بری که مر او را شریک و برخوار است.
فرخی.

لغت نامه دهخدا

برخوار

(بُ خوا / خا)

یکی از دهستانهای بخش مرکزی اصفهان. محدود از شمال به کاشان و از جنوب به دهستان جی و سده و از خاور به بخش کوهپایه و از باختر به رشته کوههای خرسک و گندمان. این دهستان در جلگه واقع است و آب آن از چاه و قنوات است و محصول عمده آن غلات حبوبات و صیفی است. راه شوسۀ اصفهان به تهران از مغرب این دهستان میگذرد. برخوار از 32 آبادی تشکیل شده است. مرکز آن دستجرد و دههای مهمش مورچه خورت و ده نو و دولت آباد و سین است و 60872 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 10)

لغت نامه دهخدا

آبخوار

(چَ خَ دَ / دِ)

آشامندۀ آب:
تشنه میگوید که کو آب گوار
آب میگوید که کو آن آبخوار.
مولوی

لغت نامه دهخدا

طالوار

ده کوچکی است از دهستان سیریک بخش میناب شهرستان بندرعباس، در 45هزارگزی جنوب میناب و 2هزارگزی خاور راه مالرو جاسک به میناب، دارای 45 تن سکنه، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 8)

لغت نامه دهخدا

رطب خوار

(خوَرْ / خُرْ دَ / دِ)

آنکه رطب خورد. خورندۀ رطب:
رطب بر خوان رطب خواری نه برخوان
سکندر تشنه لب بر آب حیوان.
نظامی

لغت نامه دهخدا

آبخوار

آشامنده آب

فرهنگ لغت هوشیار

برخوار

شریک

فرهنگ لغت هوشیار

بشخوار

باز مانده آب در ظرفی که از آن آب خورده باشند سوء ر بشخور پیش خور

فرهنگ لغت هوشیار

طبل خواری

شکمخوارگی شکم بندگی، مفتخوری

فرهنگ لغت هوشیار

طبله خوار

شکمباره پر خور شکمباره پر خور شکمخواره شکم بنده عبد البطن، آنکه رایگان خورد مفتخور

فرهنگ لغت هوشیار

پیلخوار

آنکه پیل خورد کسی که فیل تواند خورد، قوی و ضخیم: ابر هزبرگون و تماسیح پیلخوار بادست اوست یعنی شمشیراوست ای. (منوچهری)، آنکه پیل او را خورد کسی که فیل او را قوت خویش کند

فرهنگ لغت هوشیار