معنی شفر در لغت نامه دهخدا

کرانۀ نیام چشم که مژه بر وی روید. ج، اشفار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). لب پلک که بر آن مژه روید. (یادداشت مؤلف). مژه. (مهذب الاسماء)، کرانۀ شرم زن. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج)، کرانۀ رحم. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج) (مهذب الاسماء)، کسی: ما بالدار شفر، نیست در خانه کسی. (از منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از مهذب الاسماء) (از اقرب الموارد)، کرانۀ هر چیزی. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد)، تیزی تیغ. (آنندراج: شفرالسیف، تیزی تیغ. (ناظم الاطباء)

معنی شفر در لغت نامه دهخدا

شفرالوادی، کرانۀ رودبار. (منتهی الارب) (از آنندراج) (از اقرب الموارد). کرانۀ رودبار از جانب بالا. (آنندراج) (ناظم الاطباء)

معنی شفر در لغت نامه دهخدا

شفک (نابکار و خَلَق شده). (فرهنگ اوبهی). رجوع به شفک شود

معنی شفر در لغت نامه دهخدا

زدن بر کنارۀ شرم زن در هنگام آرمیدن با وی. (منتهی الارب) (از آنندراج) (از ناظم الاطباء)، کم شدن. ناقص گردیدن. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء).،

معنی شفر در لغت نامه دهخدا

شارل خاورشناس نامی فرانسه در قرن 19 میلادی که سیاستنامۀ خواجه نظام الملک را به سال 1891 میلادی و تاریخ بخارا را به سال 1892 میلادی و سفرنامۀ ناصرخسرو را در سال 1881 میلادی با ترجمه فرانسه و تعلیقات و فهارس در پاریس بچاپ رسانده و نیز کتابی به نام منتخبات فارسی به سال 1885 میلادی تألیف کرده است. (از تاریخ ادبی ایران تألیف ادوارد براون ج 3 ص 108) (احوال و اشعار رودکی ج 3 ص 845 و 1121 و ج 1 ص 39). و رجوع به مأخذ اخیر شود

معنی شفر در فرهنگ لغت هوشیار

کناره لبه، پلک، کناره چوز، کناره زهدان، رود کنار، تیزی تیغ

معنی شفر - جستجوی لغت در جدول جو

شفر(شُ / شَ)

لغت نامه دهخدا

شفر(شُ)

لغت نامه دهخدا

شفر(شَ)

لغت نامه دهخدا

شفر(تَ وَعْ عُ)

لغت نامه دهخدا

شفر(شِ فِ)

لغت نامه دهخدا

شفر

فرهنگ لغت هوشیار

شار

(پسرانه)

عنوان عمومی پادشاهان غرجستان (ناحیه ای در عربستان کنونی)

فرهنگ نامهای ایرانی

شرف

(پسرانه)

بزرگواری، برتری

فرهنگ نامهای ایرانی

شفا

(پسرانه)

بهبود یافتن از بیماری، تندرستی

فرهنگ نامهای ایرانی

شفق

(دخترانه و پسرانه)

سرخی افق پس از غروب آفتاب

فرهنگ نامهای ایرانی

شفره

ابزار آهنی دم تیز که با آن چرم را می برند یا پشت چرم و تیماج را با آن می تراشند، گهزن، نشکرده، نشگرده، گزن

فرهنگ فارسی عمید

شفری

(شُ)

قسمی از انار اعلا. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شفرا

(شَ)

چرب زبانی و چاپلوسی. (فرهنگ فارسی معین) (حاشیۀ دیوان ناصرخسرو). این کلمه نه فارسی است نه عربی و نمیدانم این معنی را در حاشیه از کجا به آن داده اند. (یادداشت مؤلف) :
چون کودکان بخیره همی خرّی
زین گنده پیر لابه و شفرا را.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

شفره

(شُ رَ / رِ)

پلک چشم که مژگان بر وی روید. (غیاث اللغات) (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شفره

(شُ / شَ رَ / رِ)

نشکرده و ابزاری آهنین مر کفشگران را که چرم را بدان تراشند. (ناظم الاطباء) (از غیاث اللغات). نشگرده. نش کرده. ازمیل. محذی ̍. (یادداشت مؤلف). و رجوع به شفره شود

لغت نامه دهخدا

شفره

(شَ فِ رَ)

زنی که او را شهوت در کرانۀ شرم بود و زود انزال کند. و یا زنی که به اندک جماع قناعت نماید و زود از شهوت بیفتد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

شفره

(شَ / شُ رَ)

کافی. (ناظم الاطباء). در متون دیگر دیده نشد

لغت نامه دهخدا