معنی شعرور در لغت نامه دهخدا

شاعر. (ناظم الاطباء) (مهذب الاسماء). شاعر. سپس ِ شویعر. (منتهی الارب). شاعر توانا را خِنْذیذ و آنکه در درجۀ پائین تر از او قرار دارد شاعر، و پائین تر از شاعر را شویعر و پائین تر از شویعر را شعرور گویند. (از اقرب الموارد). و رجوع به شاعر شود، بادرنگ ریزه. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). خیار ریز. (از اقرب الموارد). خیار خرد. (مهذب الاسماء) (یادداشت مؤلف)، مگس که بر شتر نشیند. ج، شَعاریر. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)

معنی شعرور در فرهنگ لغت هوشیار

چامه سرای سست، خیار ترشی خیار ریز، بادرنگ ریزه

معنی شعرور - جستجوی لغت در جدول جو

شعرور

لغت نامه دهخدا

شعرور

فرهنگ لغت هوشیار

شرور

شرّ ها، بدیها، شرارتها، جمع واژۀ شرّ

فرهنگ فارسی عمید

شعور

دانستن و دریافتن، حس کردن، فهم و ادراک

فرهنگ فارسی عمید

شرور

بدکار، صاحب شر، شریر

فرهنگ فارسی عمید

زعرور

گیاهی خودرو و کوهی با برگ های بریده و میوۀ کوچک سرخ رنگ که در گذشته مصرف دارویی داشته، علف شیران، علف خرس، کیل سرخ، نمتک، کوهج، ازدف

فرهنگ فارسی عمید

صعرور

(صُ)

صمغ بسته و منجمد و صمغ دراز و باریک در هم پیچیده، چیزی است زردرنگ سطبر خشک با اندک نرمی، نمی که اول از سوراخ پستان برآید یا فله فشرده یعنی آن که اول دوشیده شود از لبا، بار درختی است که با بهل و فلفل و نحو آن ماند در سختی یا صمغ است عموماً. ج، صعاریر. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

شحرور

(شُ)

سار سیاه. سحرور. شحور. نوعی ازمرغان صحرایی باشد و بعضی گویند کبک دری است و عربی است. (برهان). شحور. (منتهی الارب). پرنده ای است سیاه رنگ کمی بزرگتر از گنجشک، بخاطر لحن خوشی که دارد او را در قفس گذارند. ج، شحاریر. (از اقرب الموارد) (از صبح الاعشی ج 2 ص 75). مرغی است سیاه و منقار و پای او زرد مایل به سرخی و به قدر قمری و به ترکی او را قره طاوخ و به اصفهانی غوغاز و به مازندرانی توکا نامند. (از تحفۀ حکیم مؤمن). و رجوع به شحور شود

لغت نامه دهخدا

شیرور

(شیرْ وَ)

شیردار. شیری. شیرده. (یادداشت مؤلف) : چون مردمان بنی سعد بیامدند به مکه زنان شیرور با کودکان و شویان تا کودکان بستانند به دایگی و شیر دهند. (ترجمه طبری بلعمی).
بز شیرور میش بد همچنین
به دوشندگان داده بد پاکدین.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

شعرآور

(اَ)

شاعر و ناظم و چکامه سرا. (ناظم الاطباء) رجوع به شاعر شود

لغت نامه دهخدا

شعصور

(شُ)

گردکان دشتی. (ناظم الاطباء). چهارمغز دشتی. (منتهی الارب) (آنندراج). جوز برّی. (یادداشت مؤلف). جوز هندی. (از اقرب الموارد). و رجوع به مترادفات کلمه شود

لغت نامه دهخدا

شغرور

(شُ)

نام گیاهی است. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

زعرور

(زُ)

تندخوی. بدخلق. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). یقال: رجل زعرور، یعنی بدخلق و کم خیر مانند زعرور. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

شخرور

(شَ)

توت سیاه، شاه توت، خاکستری که در گازری و سفیدگری جامه به کار برند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

زعرور

(زَ / زُ)

به لغت اهل مغرب میوه ای است صحرایی شبیه به سیب، لیکن از سیب بسیار کوچکتر است و آن را در خراسان علف شیران و علف خرس گویند و به عربی تفاح البری و درخت آن راشجره - الدب خوانند. (برهان). میوه ای است که به فارسی آن را الج گویند. (منتهی الارب) (آنندراج). نام میوه ای است و بعضی گویند نوعی از کنار است. (از رشیدی) (غیاث اللغات). بار درختی کوهی که به فارسی زالزالک گویند. (ناظم الاطباء). گوجۀ وحشی. زالزالک. (فرهنگ فارسی معین). درختی است معروف... ج، زعایر. (از اقرب الموارد) فارسی معرب است. (از المعرب جوالیقی ص 173). اندر خراسان آلچه گویند. (ذخیرۀ خوارزمشاهی، یادداشت بخط مرحوم دهخدا). دلانه: کوژ. ردف. نمتک. گیل سرخ. آلج. ازدف. آلولج. آژدف. مثلث العجم. نلک. آلوچۀ کوهی. شجرهالدب. تفاح البری. علف خرس. ازگیل. ذوالثلاثه حبات. ذوالثلاثه نویات. اقسیاقنش. جبریول. آنج. علف شیران. اونیا. طریقوقون. مسبیلس. طریققن. (از یادداشت های بخط مرحوم دهخدا). درخت زعرور در کوه می باشد و چون بچۀ آن بباغ بنشانند و به آلویدان پیوند کنند، نیکو آید. و زعرور هم سرخ بود و هم سیاه. (از فلاحت نامه، یادداشت ایضاً). درختی است خارناک و میوه دار چون آلبالوئی خرد بامزۀ خوش ترش و در میان، چند هسته دارد و برگهای سفید دارد. (از لاروس، یادداشت ایضاً) : آبی و امرود و آلچه که به تازی زعرور گویند طبع را خشک کند. (ذخیرۀ خوارزمشاهی، یادداشت ایضاً). و در زعرور، قوتی است که مجاری بول را پاک کند و سنگ را بریزاند. (ذخیرۀ خوارزمشاهی، ایضاً). و بیشۀ عظیم (کام فیروز) همه درختان بلوط و زعرور و بید. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 211). و همچنین درخت سنجد و زعرور، چه درخت مثمر و میوه دار درخت امرود و زردآلو است. (تاریخ قم ص 110). رجوع به ترجمه صیدنه، تحفۀ حکیم مؤمن، ضریر انطاکی، دزی ج 1 ص 592، لکلرک ج 2 ص 211، الفاظ الادویه، اختیارات بدیعی، زعرور بستانی و زعرور جبلی شود

لغت نامه دهخدا

دعرور

(دُ)

ناکس. (منتهی الارب). شخص لئیم و فرومایه که یاران خود را عیب کند. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ثعرور

(ثُ)

مرد کوتاه، سرطرثوت و بر آن، بر گیاه ذؤنون، بیخ پیاز دشتی، خیار کوچک، دستنبویه، ثؤلول. زگیل، چیزی مانند سر پستان که بر غلاف ایر اسب می باشد. ج، ثعاریر

لغت نامه دهخدا

شعروره

(شُ رَ)

بادرنگ ریزه. ج، شعاریر. (ناظم الاطباء). قثاء صغیر. قثاء بری. (از تحفۀ حکیم مؤمن). واحد شعرور به معنی خیار ریز. (از اقرب الموارد). و رجوع به شعرور شود

لغت نامه دهخدا

معرور

(مَ)

سرمازده. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، آنکه او را چیزی غیرمستقل رسد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). کسی که برسد او را چیزی که مستقر نگردد. (شرح قاموس) (از اقرب الموارد) (از محیط المحیط) (از لسان العرب) ، شتر گرفتار بیماری عرّ. (ناظم الاطباء). شتر مبتلا به بیماری جرب. (از اقرب الموارد)

سرمازده. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، آنکه او را چیزی غیرمستقل رسد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). کسی که برسد او را چیزی که مستقر نگردد. (شرح قاموس) (از اقرب الموارد) (از محیط المحیط) (از لسان العرب) ، شتر گرفتار بیماری عَرّ. (ناظم الاطباء). شتر مبتلا به بیماری جرب. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا