- شره
حریص، آزمند، طمع، حرص
معنی شره - جستجوی لغت در جدول جو
- شره (شِرْ رَ)
یا شره. نشاط. (از بحر الجواهر) (آنندراج) (اقرب الموارد) ، تیزی جوانی. (از بحر الجواهر) (آنندراج) : شره الشباب، تیزی و نشاط جوانی. (از منتهی الارب) (یادداشت مؤلف) (از اقرب الموارد) ، حرص. (آنندراج) (از اقرب الموارد). حرص و آزمندی. (منتهی الارب) ، شرّ. (از اقرب الموارد) ، خشم، سبکی و خفت عقل. (از اقرب الموارد)
- شره (شَ رِهْ)
آزمند. (منتهی الارب). شرهان. آزمند و حریص. (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). حریص. (آنندراج). آزمند. آزناک. (یادداشت مؤلف). رجوع به شرهان شود
- شره (شَ رَهْ)
آز و خواهش وحرص و طمع. (از ناظم الاطباء). طرف افراط عفت است و آن ولوع است بر لذت زیاده از مقدار واجب. (نفائس الفنون). آزمندی. آزناکی. (یادداشت مؤلف) :
گر نتواند که شود خوک میش
زآن شره و نحس در او خلقت است.
ناصرخسرو.
توانگر خلایق آن است که در بند شره و حرص نباشد. (کلیله ودمنه). از شره دهان بازکرد تا آن را بگیرد. (کلیله ودمنه). پس از بلوغ غم مال و فرزند و شره کسب در میان آید. (کلیله و دمنه). اگر روباه در حرص و شره مبالغت ننمودی آسیب نخجیران بدو نرسیدی. (کلیله و دمنه). هرکه بر درگاه پادشاهان... به حرص و شره فتنه جوید... پادشاه را تعجیل نشایست فرمود در فرستادن او به جانب خصم. (کلیله ودمنه).
ای که با دین و ملک داری کار
از شره خوی خرس و خوک مدار.
سنایی.
دارد شره جود بر آن گونه که گویی
دیوانه شده ستی کف تو بند شکسته.
سوزنی.
زشتها را خوب بنماید شره
نیست از شهوت بتر زآفات ره.
مولوی.
گفت خواهم مرد بر جاده دو ره
در ره خشم و به هنگام شره.
مولوی.
بدوزد شره دیدۀ هوشمند
درآرد طمع مرغ و ماهی به بند.
(گلستان سعدی).
- به شره، حریصانه. آزمندانه: خود رابه شره در کارهای مخوف اندازد. (گلستان سعدی).
، پرخوری و شکم پرستی. (ناظم الاطباء).
- نفس شره آلود، نفس آلودۀ پرخوری و شکم پرستی. (از ناظم الاطباء).
، میل و رغبت. (ناظم الاطباء) ، اشتها. (ناظم الاطباء) :
آن یکی می خورد نان فخفره
گفت سایل چون بدین استت شره.
مولوی
گر نتواند که شود خوک میش
زآن شره و نحس در او خلقت است.
ناصرخسرو.
توانگر خلایق آن است که در بند شره و حرص نباشد. (کلیله ودمنه). از شره دهان بازکرد تا آن را بگیرد. (کلیله ودمنه). پس از بلوغ غم مال و فرزند و شره کسب در میان آید. (کلیله و دمنه). اگر روباه در حرص و شره مبالغت ننمودی آسیب نخجیران بدو نرسیدی. (کلیله و دمنه). هرکه بر درگاه پادشاهان... به حرص و شره فتنه جوید... پادشاه را تعجیل نشایست فرمود در فرستادن او به جانب خصم. (کلیله ودمنه).
ای که با دین و ملک داری کار
از شره خوی خرس و خوک مدار.
سنایی.
دارد شره جود بر آن گونه که گویی
دیوانه شده ستی کف تو بند شکسته.
سوزنی.
زشتها را خوب بنماید شره
نیست از شهوت بتر زآفات ره.
مولوی.
گفت خواهم مرد بر جاده دو ره
در ره خشم و به هنگام شره.
مولوی.
بدوزد شره دیدۀ هوشمند
درآرد طمع مرغ و ماهی به بند.
(گلستان سعدی).
- به شره، حریصانه. آزمندانه: خود رابه شره در کارهای مخوف اندازد. (گلستان سعدی).
، پرخوری و شکم پرستی. (ناظم الاطباء).
- نفس شره آلود، نفس آلودۀ پرخوری و شکم پرستی. (از ناظم الاطباء).
، میل و رغبت. (ناظم الاطباء) ، اشتها. (ناظم الاطباء) :
آن یکی می خورد نان فخفره
گفت سایل چون بدین استت شره.
مولوی
- شره (رَ / رِ)
نوعی باد. باد گرم جنوبی. راز (در تداول مردم قزوین و سبب آنکه از جانب ری وزد). مقابل مه که باد سرد است. باد که به خلخال و نواحی آن وزد:
آباد اولسون خلخال !
مهی یاتار شرهی قالخار.
(یادداشت مؤلف).
گرمش. نوعی ابر پرباد که سبب گرمی و گرفتگی هوا می شود
نام گیاهی که به هندی تلسی گویند. (از ناظم الاطباء)
آباد اولسون خلخال !
مهی یاتار شرهی قالخار.
(یادداشت مؤلف).
گرمش. نوعی ابر پرباد که سبب گرمی و گرفتگی هوا می شود
نام گیاهی که به هندی تلسی گویند. (از ناظم الاطباء)
- شره (اِ تِ)
غالب شدن حرص. (از آنندراج) (منتخب اللغات) (ازصراح اللغه) (غیاث اللغات) (از اقرب الموارد). سخت حریص شدن. (دهار) (تاج المصادر بیهقی). آزناک و حریص شدن. (منتهی الارب). حریص شدن در خوردن. (المصادرزوزنی). آزمند و حریص شدن بر طعام و جز آن. (ناظم الاطباء)
شره. مصدر به معنی شر است. (منتهی الارب). بد شدن. (تاج المصادربیهقی) (دهار). بدی. (دهار). سوء. (بحر الجواهر)
شره. مصدر به معنی شر است. (منتهی الارب). بد شدن. (تاج المصادربیهقی) (دهار). بدی. (دهار). سوء. (بحر الجواهر)
- شره (شِرْ رَ / رِ)
شره. شر: پسر را به خدمت سلطان فرستاد تا شرۀ سورت غضب تسکین پذیرفت. (تاریخ جهانگشای جوینی). رجوع به شر شود
- شره (شَرْ رَ)
زن بدتر. (منتهی الارب)
- شره
حریص، آزمند
- شره ((شَ رِ))
حریص، میل فراوان، طمع
- شره ((شَ رَ))
حریص شدن، حرص، آز
- شره
آز، آزمندی، حرص، طمع
متضاد: قناعت
متضاد: قناعت
- شره
شیهه ی اسب
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(حَ شَ رَ)
لغت نامه دهخدا
هر جنبندۀ خرد از پرنده و رونده و خزنده. جنبندۀ خرد. خرده جانور. جانور خزنده و گزنده یا جانور ریزۀ زمینی. (منتهی الارب). خستر. خرفسر. هامه. ج، حشر، حشرات، پوستی که ملاصق دانه بوده، تمام شکار یا بهرۀ نفیس آن یا آنقدر از شکاری که خورده شود، ریم مشک شیر
(بَ شَ رَ / رِ)
لغت نامه دهخدا
روی پوست آدمی و جز آن. (ناظم الاطباء). ظاهر پوست آدمی. (غیاث). ظاهر پوست مردم. (مهذب الاسماء) (دزی ج 1ص 88). بیرون پوست مردم و آنچه ظاهر شده باشد. (مؤید الفضلاء). ظاهر پوست آدمی و حیوانات. (آنندراج). ظاهر جلد انسان. (المرصع).
نام محلی در ناحیه دلایۀ اندلس. در این ناحیه عودالنجوج یافت میشود که از حیث عطر کمتر از عود هندی نیست. (از الحلل السندسیه ج 1 ص 179)
نام قصبۀ ناحیه ای از جبل لبنان مشتمل بر 9 پارچه قریه. (از قاموس الاعلام ترکی ج 2)
نام قصبۀ ناحیه ای از جبل لبنان مشتمل بر 9 پارچه قریه. (از قاموس الاعلام ترکی ج 2)
پوست، جلد، غشا، چهره، رخ، روی، صورت