آز و خواهش وحرص و طمع. (از ناظم الاطباء). طرف افراط عفت است و آن ولوع است بر لذت زیاده از مقدار واجب. (نفائس الفنون). آزمندی. آزناکی. (یادداشت مؤلف) : گر نتواند که شود خوک میش زآن شره و نحس در او خلقت است. ناصرخسرو. توانگر خلایق آن است که در بند شره و حرص نباشد. (کلیله ودمنه). از شره دهان بازکرد تا آن را بگیرد. (کلیله ودمنه). پس از بلوغ غم مال و فرزند و شره کسب در میان آید. (کلیله و دمنه). اگر روباه در حرص و شره مبالغت ننمودی آسیب نخجیران بدو نرسیدی. (کلیله و دمنه). هرکه بر درگاه پادشاهان... به حرص و شره فتنه جوید... پادشاه را تعجیل نشایست فرمود در فرستادن او به جانب خصم. (کلیله ودمنه). ای که با دین و ملک داری کار از شره خوی خرس و خوک مدار. سنایی. دارد شره جود بر آن گونه که گویی دیوانه شده ستی کف تو بند شکسته. سوزنی. زشتها را خوب بنماید شره نیست از شهوت بتر زآفات ره. مولوی. گفت خواهم مرد بر جاده دو ره در ره خشم و به هنگام شره. مولوی. بدوزد شره دیدۀ هوشمند درآرد طمع مرغ و ماهی به بند. (گلستان سعدی). - به شره، حریصانه. آزمندانه: خود رابه شره در کارهای مخوف اندازد. (گلستان سعدی). ، پرخوری و شکم پرستی. (ناظم الاطباء). - نفس شره آلود، نفس آلودۀ پرخوری و شکم پرستی. (از ناظم الاطباء). ، میل و رغبت. (ناظم الاطباء) ، اشتها. (ناظم الاطباء) : آن یکی می خورد نان فخفره گفت سایل چون بدین استت شره. مولوی
