معنی سپنتمد - جستجوی لغت در جدول جو

سپنتمد

لغت نامه دهخدا

سپنتا

(پسرانه)

مقدس، محترپ، مقدس

فرهنگ نامهای ایرانی

سپنتامن

(پسرانه)

مخفف سپیتامان، نام خانوادگی زرتشت، نام سرداری ایرانی

فرهنگ نامهای ایرانی

سپند

(پسرانه)

اسفند، اسپند دانه سیاه و خوشبویی که برای دفع چشم زخم در آتش می ریزند

فرهنگ نامهای ایرانی

سپند

اسفند، در علم زیست شناسی گیاهی خودرو، با گل های سفید کوچک و دانه های ریز سیاه، در علم زیست شناسی دانۀ خوش بوی این گیاه که آن را برای دفع چشم زخم در آتش می ریزند، اسپندارمذ

فرهنگ فارسی عمید

سپنتمان

(سِ پَ)

نام خانوادۀ زردشت. (یادداشت مؤلف). رجوع به مزدیسنا و... تألیف معین ص 4، 92، 127، 312، 313، 416 و رجوع به زردشت یا زرتشت و رجوع به اسپنتمان و اسپیتمان شود

لغت نامه دهخدا

سپند

(سِ پَ)

مخفف ’اسپند’ که کوهی بوده است در سیستان. (حاشیۀ برهان قاطع چ معین). نام کوهی هم هست. (برهان). نام کوهی. (غیاث) (شرفنامه). نام کوهی بوده به سیستان و در آن حصاری محکم که رعد غماز و گروهی دزدان در آن راه زنی میکرده اند. (آنندراج) (انجمن آرا). نام کوهی است در سیستان. (فرهنگ ایران باستان ص 79) (یشتها ج 1 ص 70) :
بخون نریمان میان را ببند
برو تازیان تا بکوه سپند.
فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 1 ص 233).
تن خود بکوه سپند افکنی
بن و بیخ آن بدرگان برکنی.
فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 1 ص 234).
یکی شهر بد پشت اسپندکوه
بسی رهزنان گشته آنجا گروه.
اسدی

لغت نامه دهخدا