معنی سرود در فرهنگ فارسی عمید

نغمه، آواز، در موسیقی آواز طرب انگیز یا هیجان آمیز که چند تن با هم به یک آهنگ بخوانند، در موسیقی سازی زهی و آرشه ای با دستۀ کوتاه و کاسۀ دوتایی بزرگ و کوچک که اغلب در سیستان و بلوچستان و پاکستان نواخته می شود، قیچک، سرود ملی: در موسیقی سرود رسمی یک کشور که حاکی از وطن دوستی و غرور و افتخارات مردم آن کشور است

معنی سرود در لغت نامه دهخدا

پهلوی ’سرت’، ’سروت’ (رجوع کنید به سرودن)، بلوچی ’سروده’ (موسیقی)، افغانی ’سرود’ (تصنیف، آهنگ)، اوستا ’سراوته’ (استماع) (رجوع کنید به هوبشمان ص 735). (از حاشیۀ برهان قاطع چ معین). سخن. (برهان). سخن سرودن و سرائیدن. (آنندراج) :، مردمان را خرد و رای بدان داد خدای، تا بدانند بد از نیک و سرود از قرآن.، فرخی.، چو دخلت نیست خرج آهسته تر کن، که میگویند ملاحان سرودی.، سعدی.،، خوانندگی و گویندگی مرغان و آدمیان. (برهان). نغمه. (غیاث) (جهانگیری). غناء. (السامی) (دهار) (از نصاب الصبیان). گویندگی و خوانندگی. (رشیدی). نغمه و آواز. (انجمن آرا) (آنندراج) :، رودکی چنگ برگرفت و نواخت، باده انداز کو سرود انداخت.، رودکی.، هیچ راحت می نبینم در سرود و رود تو، جز که از فریاد و زخمه ت خلق را کاتوره خاست.، رودکی.، سرکس بر پشت رود باربدی زد سرود، وز می سوری درود سوی بنفشه رسید.، کسایی.، همی خورد هر کس به آواز رود، همی گفت هر کس بشادی سرود.، فردوسی.، سرودی به آواز خوش برکشید، که اکنونش خوانی تو دادآفرید.، فردوسی.، من و معشوق و می و رود و سرکوی سرود، به سرکوی سرود است مرا گم شده فر.، فرخی.، چنین گویند که آن هوش گرشاسب است حجت آرند به سرود کرکوی بدین سخن. (تاریخ سیستان).، از سخن چیز نیاید بجز آواز ستور، مردم است آنکه بدانست سرود از تکبیر.، ناصرخسرو (دیوان چ تهران ص 196).، گشتند ستوروار تا کی، با رود و می و سرود و ساغر.، ناصرخسرو.، گر سرودی بر مراد خویش گوید کودکی، جز که خواری چیز ناید ز اوستادش جز جفا.، ناصرخسرو.، طنبوری هشت رود ساخته اندهمی زدند و سرود همی گفتند و نشاط همی کردند. (مجمل التواریخ).، حنجره در سرود نیک آید، جامۀ غم کبود نیک آید.، سنایی.، خروش و جوش تو از بهر بود و نابود است، که از سرودگروهی است شورش و غوغا.، خاقانی.، سرود پهلوی در نالۀ چنگ، فکنده سوز آتش در دل سنگ.، نظامی.، نوای نظم او خوشتر ز رود است، سراسر قولهای او سرود است.، نظامی.، ز دوستان آواز رود و بانگ سرود، بر آسمان شده وز دشمنان نفیر انین.، سعدی.، ساقی بصوت این غزلم کاسه میگرفت، میگفتم این سرود و می ناب میزدم.، حافظ.، در آسمان نه عجب گر بگفتۀ حافظ، سرود زهره برقص آورد مسیحا را.، حافظ.،، رقص و سماع. (برهان). سماع. (صحاح الفرس) (غیاث) (السامی).، - امثال:، سرود به مستان یاد دادن، مثلی است مشهور، در مقامی گویند که شخصی کاری را که بدان اشتغال میداشت از چندروز فراموش کرده باشد و به تقریبی کسی به او یاد دهد و این دادن سبب ترغیب و تحریک او گردد بر آن امر. (آنندراج) :، بذوق ناله ای امروز میتوان جان داد، که عندلیب سرودی به یاد مستان داد.، میرزا مفاخرحسین ثاقب (از آنندراج)

معنی سرود در لغت نامه دهخدا

سرواد که نظم و نثر و شعر و افسانه و قصه باشد. (برهان)

معنی سرود در فرهنگ لغت هوشیار

آواز نشاط انگیز یا مهیج (انسان پرنده) نغمه، شعر آهنگدار دارای جنبه حماسی ملی وطنی. یا سرود پارسی. یکی از آهنگهای موسیقی قدیم. یا سرود شاهنشاهی. سرود حاکی از ستایش شاه. یا سرود ماورا النهری. یکی از آهنگهای موسیقی قدیم. یا سرود ملی. سرود رسمی یک کشور و آن حاکی از روحیه تاریخ و سنن آن کشور است

معنی سرود در فرهنگ فارسی معین

آواز نشاط انگیز یا مهیج، شعر حماسی که با آهنگ خوانده شود، آواز یا نغمه طرب انگیز که چند تن با هم و با یک آهنگ بخوانند

معنی سرود در فرهنگ واژه مترادف متضاد

آواز، آهنگ، ترانه، تصنیف، خنیا، نشید، نغمه، نوا، متضاد: مرثیه، نوحه

معنی سرود در فرهنگ جامع تعبیر خواب

سرود گفتن درخواب، سخن باطل بود. اگر بیند که سرود می گفت، دلیل است که سخن باطل گوید و بدو غم و اندوه رسد. اگر بیند که سرود با نواها می زد، دلیل مصیبت بود. اگر بیند که سرود می گفتند و او می شنود، دلیل که سخن دروغ شنود. محمد بن سیرین، سرود گفتن درخواب برشش وجه بود. اول: کلام باطل. دوم: غم و اندوه. سوم: مصیبت. چهارم: رسوائی. پنجم: جنگ. ششم: علم و حکمت آموختن.، دیدن سرود در خواب، بزرگان را دلیل رسوائی بود و درویشان را دلیل غم و اندوه بود.

معنی سرود - جستجوی لغت در جدول جو

سرود

فرهنگ فارسی عمید

سرود

لغت نامه دهخدا

سرود

لغت نامه دهخدا

سرود

فرهنگ لغت هوشیار

سرود

فرهنگ فارسی معین

سرود

فرهنگ واژه مترادف متضاد

سرود

فرهنگ جامع تعبیر خواب

سروش

(دخترانه و پسرانه)

شنیدن و فرمانبرداری، فرشته مظهر اطاعت، فرشته پیام آور در فرهنگ زرتشتی

فرهنگ نامهای ایرانی

سرور

(دخترانه و پسرانه)

رئیس، پیشو، شادمانی، خوشحالی

فرهنگ نامهای ایرانی

سروده

شعر یا سرود که کسی گفته یا خوانده باشد، گفته و خوانده شده

فرهنگ فارسی عمید

سرودن

آواز خواندن، شعر خواندن، شعر گفتن، سراییدن

فرهنگ فارسی عمید

سرودی

(سُ)

در ولایت قم از قصبۀ موسوم به خوانسار است. شخص نامرادی است و در فن موسیقی بهره دارد. بیت ذیل را در نیشابورک به اسم ’بنیاد’ نقشی بسته بوده خیلی شهرت یافت:
بنیاد مکن با من سودازده بیداد
تا من نکنم ناله ز بیداد تو بنیاد.
(مجمع الخواص ص 243)

لغت نامه دهخدا

خسرود

(خُ)

دهی است جزء دهستان رودبار بخش معلم کلایۀ شهرستان قزوین، واقع در چهل و پنج هزارگزی جنوب باختر معلم کلایه و سی و شش هزارگزی راه عمومی، کوهستانی، سردسیر، آب آن از چشمه و محصول آن غلات و مختصر برنج، شغل اهالی زراعت و کرباس بافی و راه آن مالرو است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

سرودی

(سُ)

مغنی و سرودزن. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

سرودن

(دَ وَ دَ)

از: سرو + دن (پسوند مصدری) ، پهلوی ’سروتن’ (آواز خواندن) ، اوستا ریشه ’سراو’ (شنیدن) ، هندی باستان ریشه ’چراو’. آواز خواندن. تغنی کردن. سراییدن. (از حاشیۀ برهان قاطع چ معین). نغمه کردن. (آنندراج). سراییدن. (غیاث). انشاد کردن. نظم کردن. شعر گفتن: پسر رومی در این معنی نیکو سروده است. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 372).
یکی پنج بیتی خوش آمد به گوش
که در محفلی می سرودند دوش.
سعدی.
، حرف زدن. (آنندراج). گفتن:
سخن هیچ مسرای با رازدار
که او رابود نیز همساز و یار.
فردوسی

لغت نامه دهخدا