- سرشته
خمیر شده، آغشته
معنی سرشته - جستجوی لغت در جدول جو
- سرشته (سِ رِ تَ / تِ)
معجون. (بحر الجواهر). معجون کرده. بدست مالیده. (صحاح الفرس). عجین:
بشب سرشته و آغشته خاک او از نم
بروز تیره و تاری هوای او ز بخار.
فرخی.
چو عنبر سرشته یمان و حجازی.
مصعبی (از تاریخ بیهقی چ ادیب ص 384).
تف آه از دلم سرشته به خون
سبحه سوز سروش می بشود.
خاقانی.
عقابان خدنگ خون سرشته
برات کرکسان بر پر نبشته.
نظامی.
فرشته است این بصد پاکی سرشته
نیاید کار شیطان از فرشته.
جامی.
ای دوست گل سرشته را آبی بس.
؟ (از شاهد صادق)
بشب سرشته و آغشته خاک او از نم
بروز تیره و تاری هوای او ز بخار.
فرخی.
چو عنبر سرشته یمان و حجازی.
مصعبی (از تاریخ بیهقی چ ادیب ص 384).
تف آه از دلم سرشته به خون
سبحه سوز سروش می بشود.
خاقانی.
عقابان خدنگ خون سرشته
برات کرکسان بر پر نبشته.
نظامی.
فرشته است این بصد پاکی سرشته
نیاید کار شیطان از فرشته.
جامی.
ای دوست گل سرشته را آبی بس.
؟ (از شاهد صادق)
- سرشته
مخلوط شده آغشته، خمیر گشته، آفریده
- سرشته ((س رِ تِ))
آمیخته، آغشته، خمیر گشته، آفریده
- سرشته
آمیخته، خمیره، عجین، معجون
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
موجودی آسمانی و غیر قابل رؤیت که مامور اجرای اوامر الهی است و مرتکب گناه نمی شود، ملک
کنایه از فرد دارای سیرت نیک و پسندیده
کنایه از زن زیبا و مهربان
کنایه از فرد دارای سیرت نیک و پسندیده
کنایه از زن زیبا و مهربان
خس و خاشاک: (زمین و آسمانها پر فرشته است تو کی بینی که چشمت پر کرشته است ک) (عطار)
بریان شده، تف داده بو داده، پخته، هر خوردنی که آنرا بدون آب روی آتش تف داده باشند
((فِ رِ تِ))
فرهنگ فارسی معین
ملک، از موجودات روحانی و ملکوتی که به ستایش خداوند مشغولند و با چشم دیده نمی شوند
