- سرس
درختی با برگ های باریک و کوتاه و گل های زرد خوشبو که برگ، پوست و تخم آن در طب قدیم به کار می رفته، درخت زکریا
معنی سرس - جستجوی لغت در جدول جو
- سرس (سِ)
اسم هندی لحیهالتیس است. (تحفۀ حکیم مؤمن) (الفاظ الادویه)
- سرس (سَ رِ)
کسی که مردی نداشته باشد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) ، کسی که جماع نکند. (منتهی الارب) (آنندراج) ، کسی که اورا فرزندی نشود و گشنی که باردار نگرداند. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، سست. (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، مرد زیرک و هشیار، نگهبان آن چیزی که در دست شخص باشد. ج، سراس. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)
- سرس (تَمْ)
نامرد شدن، جماع نکردن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، فرزندی نشدن کسی را. (آنندراج). باردار نکردن گشن. (منتهی الارب) (آنندراج) ، بدخوی شدن، دانا و هوشیار گردیدن پس از نادانی. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)
- سرس (سِ رِ)
خواهر ژوپیتر و در یونان قدیم ربه النوع زراعت معروف به ود. (از تاریخ تمدن قدیم ایران). و رجوع به ایران باستان ج 1 ص 856، 859، 867 و ج 2 ص 1265 شود
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(سُ سُ)
لغت نامه دهخدا
در تداول مردم قزوین، آنکه انس نگیرد. آنکه به مهربانی نرم نشود. آنکه به تنهائی و دوری از دیگران مایل باشد. (یادداشت مؤلف)
(سُ سُ)
لغت نامه دهخدا
کلمه امر یعنی در آی به قصد و ارادۀ کارهای مهم و عالی. (ناظم الاطباء). امر است کسی را به معالی امور، یعنی کارهای شریف و برتر اختیار کن. (یادداشت مؤلف). یقال اذا امرته بمعالی الامور. (ذیل اقرب الموارد)
عمل و شغل سالار، سالی یک روز بیگاری کردن) سالاران (برای سر سالار (خراسان)
آنچه که موجب سر سام شود، آنچه که موجب تصدیع و دردسر گردد: سر و صدای سرسام آور
بالا قسمت فوقانی بالاترین قسمت هرچیز
نوعی سبزی خودرو، پونه ی آبی، سکندری، عدم تعادل اسب در اثر برخورد به مانعی و سقوط آن
آبرفت، مواظبت، در کتول نام تپه ای است
سرسی