- سبی
اسیر کردن، برده ساختن، دور کردن، به غربت افکندن
معنی سبی - جستجوی لغت در جدول جو
- سبی (تَجُ)
عدو را برده کردن، سبی خمر را، خرید کردن آن را تا از شهری بشهری برند یا از جایی به جایی بردن، سبی اﷲ، غریب کردن و دور کردن خدای کسی را، دل بردن معشوق عاشق را، سبی الماء، کند چاه را تا به آب رسید. (از منتهی الارب)
- سبی (سَ بی ی)
برده. (منتهی الارب). آنچه اسیر شود و غالباً اسر مخصوص مردان و سبی مخصوص زنان است:
فعادوا بالغنائم حافلات
و عدنا بالاساری و السبایا.
؟ (از اقرب الموارد).
، غریب وطن. (منتهی الارب)
فعادوا بالغنائم حافلات
و عدنا بالاساری و السبایا.
؟ (از اقرب الموارد).
، غریب وطن. (منتهی الارب)
- سبی (سَ ی ی)
برده. مذکر و مؤنث در آن یکسان است. (منتهی الارب). اسیرشده. (از اقرب الموارد) ، چوبی که آن را توجبه از جایی بجایی برد. چوب که سیل آن را از شهری به شهری برد، پوست مار که برافکند او را. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)
- سبی
برده
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
طریق، راه، راه آشکار، هر چیزی که در راه خدا در دسترش همگان بگذارند و همه از آن بهره ببرد، وقف، مباح و روا، برای مثال ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل / سلسبیلت کرده جان و دل سبیل (حافظ - ۱۰۱۹) ، رایگان
(سَ)
لغت نامه دهخدا
شاماکچه. (منتهی الارب) ، جامه ای است از صوف سیاه. (منتهی الارب). بقیر. واصل آن بفارسی شبی است و آن پیراهن است. (از اقرب الموارد). رجوع به بقیر و المعرب جوالیقی ص 182 شود
(خُ)
لغت نامه دهخدا
ستاره مشتری. (یادداشت بخط مؤلف) :
درنده چو شیران دمنده چو ثعبان
درفشان چو خسبی درخشان چو آذر.
استاد بلعمی
درنده چو شیران دمنده چو ثعبان
درفشان چو خسبی درخشان چو آذر.
استاد بلعمی
(حَ)
لغت نامه دهخدا
شمس الدین سامی آرد: یکی از شعرای عثمانی است و در قرن دهم هجری میزیسته. نامش حسین است پدرش در بودین سمت امیرالامیرائی داشت و کشته شد. شخص عالم و هنرمند و متفنن بود. از مجالس درس مشهور ابوالسعود افندی استفاده مینمود و در برخی از مدارس سمت مدرسی داشت. دراشعار معمائی شهرت یافته و اشعار فارسی نیز دارد:
از نالۀشبگیرم آزرده سگش دیدم
رو در کف پای او مالیدم و نالیدم.
(قاموس الاعلام ترکی)
از نالۀشبگیرم آزرده سگش دیدم
رو در کف پای او مالیدم و نالیدم.
(قاموس الاعلام ترکی)
(بَ بی ی)
لغت نامه دهخدا
منسوب به بسبه از قرای بخارا. (لباب الانساب) (سمعانی) (معجم البلدان). و رجوع به بسبه شود
(بَ بی ی)
لغت نامه دهخدا
احمد بن محمد بن ابی نصر بسبی (از محدثان بود) و بر حسب نقل سمعانی از ابوکامل بصیری منسوب به بسبه از قرای بخاراست. (از معجم البلدان). و رجوع به اللباب ص 121شود
درختی است از تیره بیدها که در نیمکره شمالی گونه های مختلفش فراوان میروید. درختی است دو پایه و گلهایش کاملا برهنه و بدون جام و کاسه و پرچمها یا مادگی فقط برکگ کوچکی در بغل دمگل خود دارند گل نر این گیاه دارای پرچمهای زیاد و گل ماده دارای دو برچه است و دانه هایش کرکهای ریزی دارد جوانه های سپیدار آلوده با ماده صمغی چسبنده است. بلندی آن بالغ بر 20 متر میشود و محیط دایره اش تا 3 متر میرسد. پشت پهنک برگ سپیدار سفید رنگ است و چون تنه اش مستیما رشد میکند از آن برای ساختن تیر و ستون چوبی استفاده میکنند حور حورازرق غرب ابودقیق
راه هدایت و راستی: شه راه مردمی است سیل الرشاد تو زام مردمی تو کز ره نامردمی گمی. (سوزنی) توضیح قس. آیه 30 از سوره 40 (مومن) : قال فرعون ما اریکم الاما اری و ما اهدیکم الا سبیل الرشاد. (فرعون گفت نمی نمایم شما را جز آنچه می بینم و راهنمایی نمیکنم شما را مگر به راستی) و آیه 41 همان سوره: وقال الذی آمن یا قوم اتبعون اهدکم (گفت آنکه ایمان آورد: ای قوم من، پیروی کنید مرا تا راهنمایی کنم شما را براه راستی)
راه خدا، طریق خدای. یا فی سبیل الله. (در راه خدا) آنچه در راه خدا گذاشته اند و همه کس می تواند تمتع از آن برد و سا برای کاری یا اشخاص معین قرار داده باشند، قتال با کافران در راه خدای، راه خدا
تسبیح، رقابت، چشم هم چشمی