- رعد (پسرانه)
صدای حاصل از برخورد دو قطعه ابر، نام سوره ای در قرآن کریم
معنی رعد - جستجوی لغت در جدول جو
- رعد
صدایی که از برخورد توده های ابر به گوش می رسد، آسمان غرنبه، تندر، سیزدهمین سورۀ قرآن کریم، مدنی، دارای ۴۳ آیه
- رعد (تَ کَفْ فی)
بانگ کردن آسمان و غریدن آن. (ناظم الاطباء) (از آنندراج) (از منتهی الارب). بانگ کردن ابر. (دهار) (تاج المصادر بیهقی) (از مصادر اللغۀ زوزنی). بانگ کردن ابر برای باران. (از اقرب الموارد) ، ترسانیدن. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). تهدید کردن خویشتن را. (دهار). تهدید کردن. (تاج المصادر بیهقی) (مصادر اللغۀ زوزنی) (از اقرب الموارد) ، آراستن و زینت کردن زن خود را و پیش آمدن وی. (از اقرب الموارد)
- رعد
بانگ کردن آسمان و غریدن آن
- رعد ((رَ))
تندر، آسمان غرنبه
- رعد
تندر، آذرخش
- رعد
آسمان غره، تندر، غرش، کنور
متضاد: آذرخش
متضاد: آذرخش
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(رِ دَ)
لغت نامه دهخدا
رعده. (از ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج) (یادداشت مؤلف). لرزه ای که از ترس و جز آن عارض شود. (از اقرب الموارد). رجوع به رعده شود
(اَ عَ)
لغت نامه دهخدا
در بیت ذیل از قصیدۀ منسوب به منوچهری:
هرکه ز فرمان او فراز نهد پای
شوم درافتد چو برق در تن ارعد.
کازیمیرسکی به معنی برق زده گرفته است
هرکه ز فرمان او فراز نهد پای
شوم درافتد چو برق در تن ارعد.
کازیمیرسکی به معنی برق زده گرفته است
(رَ دَ / دِ)
لغت نامه دهخدا
رعده. لرزه. جنبش. تشنج. (فرهنگ فارسی معین). رعشه. لرزه. لرز. ارتعاش. ارتعاد. لرزش. اضطراب و آن مقدمۀ رعشه باشد. (یادداشت مؤلف)
(اِ تِ)
لغت نامه دهخدا
جنبیدن و لرزیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). ترجرج. (المنجد) (اقرب الموارد) : ترعدت الاّلیه، اذا ترجرجت. (منتهی الارب)
توف انداز مامور پرتاب رعد:) رعد اندازان رعداندازی در گرفته (ظفر نامه یزدی)
