معنی ردا در فرهنگ فارسی عمید

بالاپوش، جبه، هر لباسی که روی لباس های دیگر بر تن می کنند

معنی ردا در لغت نامه دهخدا

مخفف رداء. بالاپوش و عبا و خرقه. (ناظم الاطباء). آنچه روی لباس ها پوشند همچون جبه و عباءه (عباء). (از اقرب الموارد). چادر و هر لباسی که همه بدن را بپوشاند. (ناظم الاطباء). چادر که بر دوش گیرند. (غیاث اللغات از منتخب اللغات) :، بشک آمد بر شاخ درختان، گسترد رداهای طیلسان.، ابوالعباس.، و ایشان همه ازار و ردا پوشند. (حدود العالم).، چو ما صد هزاران فدای تو باد، خرد ز آفرینش ردای تو باد.، فردوسی.، ردازیر پیروز افکند و گفت، که ما نیزه و تیغ داریم جفت.، فردوسی.، که حال بزرگان فدای تو باد، جوانی و شاهی ردای تو باد.، فردوسی.، مبارزی است ردا کرده سیمگون زرهی، مبارزی که سلاحش مخالب و چنگال.، فرخی.، از دانۀ انگور بسازید حنوطم، وز برگ رز سبز ردا و کفن من.، منوچهری.، جبه ای داشت (حسنک) حبری رنگ... و دراعه ای و ردایی سخت پاکیزه. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 18).، بر پشت فکنده چون عروسان، زربفت ردای پرنیانی.، ناصرخسرو.، به محشر ببوسند هارون و موسی، ردای علی و آستین محمد.، ناصرخسرو.، در ره دین جامۀ طاعت بپوش، طاعت خوش نعمت نیکو رداست.، ناصرخسرو.، وز مال شاه و میر چو نومید شد دلم، زی اهل طیلسان و عمامه و ردا شدم.، ناصرخسرو.، بر این بلند منبر با بانگ قال و قیل، از بهر طیلسان و عمامه و ردا شده ست.، ناصرخسرو.، طیلسان و ردا کمال بود، کیسه و صره اصل مال بود.، سنایی.، طیلسان موسی و نعلین هارونت چه سود، چون بزیر یک ردا فرعون داری صد هزار.، سنایی.، در گوش زمانه حلقۀ حکم، بر دوش جهان ردای فرمان.، خاقانی.، دهر از سر محمد یحیی ردا فکند، گردون ز فرق دولت سنجر کلاه برد.، خاقانی.، ردای زهد در صحرا بینداخت، لباس کفر پوشیده درآمد.، عطار.، اینجای مقام کم زنان است، تو مرد ردا و طیلسانی.، عطار.، اندیست که اسباب وی آسان ندهد دست، سرمایۀ تزویر عصایی و ردایی.، صائب.، که ردای دعای استسقاست، می کنندش به طیلسان احبار.، نظام قاری.، طیلسان صوفی ارمک بود از بندقیش، وزگلیم عسلی نیز ردایی دارد.، نظام قاری.، ارتداء، ردا برافکندن خویشتن را. (تاج المصادر بیهقی) (مصادر اللغۀ زوزنی). اضطباع، ردا بر دوش چپ افکندن چنانکه دوش راست برهنه بود و چپ پوشیده. ردا بر دوش چپ افکندن. تردیه، ردا برافکندن کسی را. (تاج المصادر بیهقی). تعطف، ردا برافکندن. (تاج المصادر بیهقی)، شال و پارچه ای که علما و مشایخ بر گردن خود بندند. (از شعوری ج 2 ص 17)

معنی ردا در فرهنگ لغت هوشیار

چادر، دوش انداز، جامه که بر سر و قد گیرند

معنی ردا در فرهنگ واژه مترادف متضاد

بالاپوش، جبه، خرقه، طیلسان، لباده

معنی ردا - جستجوی لغت در جدول جو

ردا

فرهنگ فارسی عمید

ردا

لغت نامه دهخدا

ردا

فرهنگ لغت هوشیار

ردا

فرهنگ واژه مترادف متضاد

اردا

(پسرانه)

نام موبدی در زمان اردشیر بابکان پادشاه ساسانی

فرهنگ نامهای ایرانی

دردا

دریغا، آه، افسوس، برای مثال دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را / دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا (حافظ - ۲۶)

فرهنگ فارسی عمید

بردا

(بَ رَ)

نهر. بردا، رودی که بر دمشق گذرد. (نخبهالدهر دمشقی) ، بارکشی. (برهان) (ناظم الاطباء) :
هم او (زمین) بردبار است کز هرکسی
کشد بار اگر چند بارش بسی.
اسدی (گرشاسب نامه).
ز بسیاری که بردم بار رنجش
شدم گرچه نبودم بردباری.
ناصرخسرو.
، جفاکش. (برهان). بلاکش. (ناظم الاطباء)، ملایم الطبع. (انجمن آرای ناصری). باطبع ملایم، کاهل دربرآوردن هر شغلی و کاری. (ناظم الاطباء)، وقر وقور. باوقار. گران سنگ. رزین. (منتهی الارب). آهسته. (یادداشت بخط مؤلف)

نهر. بردا، رودی که بر دمشق گذرد. (نخبهالدهر دمشقی) ، بارکشی. (برهان) (ناظم الاطباء) :
هم او (زمین) بردبار است کز هرکسی
کشد بار اگر چند بارش بسی.
اسدی (گرشاسب نامه).
ز بسیاری که بردم بار رنجش
شدم گرچه نبودم بردباری.
ناصرخسرو.
، جفاکش. (برهان). بلاکش. (ناظم الاطباء)، ملایم الطبع. (انجمن آرای ناصری). باطبع ملایم، کاهل دربرآوردن هر شغلی و کاری. (ناظم الاطباء)، وَقَر وقور. باوقار. گران سنگ. رزین. (منتهی الارب). آهسته. (یادداشت بخط مؤلف)

معنی ردا - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما