معنی ذومنسم - جستجوی لغت در جدول جو

ذومنسم

لغت نامه دهخدا

منسم

سم شتر

فرهنگ فارسی عمید

ذونسب

صاحب نسب، دارای اصل شریف

فرهنگ فارسی عمید

ذونسب

(نَسَ)

صاحب نسب، صاحب اصلی شریف و نجیب:
گویم آنگاه بیارید یکی بادۀ ناب
یاد بادملکی ذوحسبی ذونسبی.
منوچهری.
ای ذونسب به اصل در و ذوفنون بعلم
کامل تو در فنون زمانه چو یک فنی.
منوچهری

لغت نامه دهخدا

منسم

(مَسِ)

رستنیی است که ثمر آن را حب المنسم خوانند و در عطریات به کار برند. (برهان) (آنندراج). نام رستنیی است که در عطریات به کار برند. (ناظم الاطباء). رجوع به حب المنسم شود

لغت نامه دهخدا

منسم

(مُ نَسْ سِ)

زنده کننده مردم. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد). زندگی بخش و حیات بخش و جان دهنده و برانگیزانندۀ حیات. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

ذوحسم

(حُ سُ)

نام موضعی در شعر مهلهل در رثاء برادر خود:
الیلتنا بذی حسم انیری
اذا انت انقضیت فلاتحوری.
رجوع به عقد الفرید ج 6 ص 75 شود

لغت نامه دهخدا

ذوذنم

(ذَ نَ)

لقب سعید بن قیس همدانی است

لغت نامه دهخدا

منسم

(مَ سِ)

ناخن شتر. (دهار). سپل شتر و سپل شترمرغ. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). خف شتر. ج، مناسم. (یادداشت مرحوم دهخدا) (از اقرب الموارد) ، نشان. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). علامت و گویند رأیت منسماً من الأمر اعرف به وجهه. (از اقرب الموارد) ، راه. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). طریق و گویند، قد استقام المنسم. (از اقرب الموارد) ، روش و مذهب و جهت. و گویند من این منسمک، ای وجهتک. (منتهی الارب) (از آنندراج) (از ناظم الاطباء). مذهب و وجه. ج، مناسم. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ذومحرم

(مَ رَ)

آنکه نکاح با وی روا نبود. چون مادر و خواهر و عمه و دائیزه

لغت نامه دهخدا

ذومهدم

(مِ دَ)

لقب پادشاهی از حمیر، لقب پادشاهی از حبش

لغت نامه دهخدا

ذوعیسم

(عَ سَ)

ابن اعرب نام یکی از ملوک حمیر است