Q: معنی دوش در فرهنگ فارسی عمید

شانه، کول، کتف، قسمت بالای پشت، دیشب، شب گذشته، پسوند متصل به واژه به معنای دوشنده مثلاً شیردوش، گاودوش، شیر آب حمام که دارای سوراخ های ریز است و آب را به صورت افشان، از بالا به روی تن شخص می ریزد

Q: معنی دوش در لغت نامه دهخدا

تباه شدن چشمهای کسی از علتی که داشته است. (از منتهی الارب) (از آنندراج) (از اقرب الموارد)

Q: معنی دوش در لغت نامه دهخدا

دویدن. دویدگی، روانی. جریان. (ناظم الاطباء)

Q: معنی دوش در لغت نامه دهخدا

مادۀ مضارع از دوشیدن، اسم از دوشیدن رجوع به دوشیدن شود، و گاه صفت فاعلی از آن ساخته شود و به صورت ترکیب به کار رود: شیردوش، شیردوشنده، گاه نیز معنی ظرفیت دارد یا اسم آلت می سازد: گاودوش، ظرفی که شیر گاو در آن دوشند گودوش گودوشه رجوع به گاودوش و گودوش و گودوشه شود

Q: معنی دوش در لغت نامه دهخدا

شیر حمام، (ناظم الاطباء)، آلتی مشبک مانند سر آب پاش که به لولۀ آب متصل کنند و در گرمابه ها بر سقف یا بر دیوار نصب کنند شستشو را،، - دوش گرفتن (تداول عامیانه و نیز در تداول عامۀ معاصر)، زیر دوش رفتن بقصد شستشو، زیر دوش حمام رفتن استحمام را

Q: معنی دوش در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ اَدوَش و دَوشاء، (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد)، رجوع به ادوش و دوشاء شود

Q: معنی دوش در لغت نامه دهخدا

ضعف بصر و سستی بینایی و تاریکی آن. (از منتهی الارب) (از آنندراج) (از اقرب الموارد)، کوچکی چشم و تنگی وی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)، کجی چشم. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (آنندراج)

Q: معنی دوش در فرهنگ لغت هوشیار

شانه، کتف، قسمت بالای پشت، کول آلتی شبیه سر آبپاش که در گرمابه به شیر آب میبندند و در زیر آن بدن خود را شستشو میدهند، شانه و کتف

Q: معنی دوش در فرهنگ فارسی معین

آلتی مشبک مانند سر آب پاش که در گرمابه به شیر آب بندند و در زیر آن شستشو کنند، دوش گرفتن: حمام کردن

Q: معنی دوش در فرهنگ واژه مترادف متضاد

دوشین، دیشب، شب گذشته، شانه، کتف، کول، منکب، حمام، آب پاش، متضاد: امشب

دوش

فرهنگ فارسی عمید

دوش(تَ فَضْ ضُ)

لغت نامه دهخدا

دوش(دَ وِ)

لغت نامه دهخدا

دوش

لغت نامه دهخدا

دوش

لغت نامه دهخدا

دوش

لغت نامه دهخدا

دوش(دَ وَ)

لغت نامه دهخدا

دوش

فرهنگ لغت هوشیار

دوش

فرهنگ فارسی معین

دوش

فرهنگ فارسی معین

دوش

فرهنگ فارسی معین

دوش

فرهنگ واژه مترادف متضاد

دوش

فرهنگ جامع تعبیر خواب

دوش

فرهنگ گویش مازندرانی

دوشک

نهالی، بستر، زیرانداز آکنده از پشم یا پنبه که روی زمین یا تختخواب می اندازند و بالای آن می خوابند، برخوابه

فرهنگ فارسی عمید

دوشس

عنوان اشرافی زنانه در اروپا، همسر دوک

فرهنگ فارسی عمید

دوشا

دوشنده، دوشیدنی، برای مثال ز گاوان صدوسی هزار از شمار / ز میشان دوشا هزاران هزار (اسدی - ۳۶۵)، گاو یا گوسفند که شیر بدهد و شیر او را بدوشند

فرهنگ فارسی عمید

دوشه

ظرف شیر دوشیدن، ظرفی که در آن شیر بدوشند، گاودوش، گاودوشه، کاویش

فرهنگ فارسی عمید

دوشا

دوشنده، به قرینۀ کوشا و دانا و گویا تقاضا (اقتضا) می کند که به معنی دوشنده باشد، (از آنندراج)،
قابل دوشیدن، دوشیدنی، دوشانی، که توان دوشیدنش، دوشایی، که توان دوشید او را: گاودوشا، که می دوشند، شیرده، بسیارشیر، (یادداشت مؤلف)، هر حیوانی که آن را می دوشند از قبیل گاو و گوسپند، (از برهان) (ناظم الاطباء) (از انجمن آرا) (از آنندراج) : حلوب، حلوبه، شتردوشا، (السامی فی الاسامی) (دهار)، حلبانه، شتردوشا، (تفلیسی)، لقوح، شتردوشا، (مهذب الاسماء) :
همان گاودوشا به فرمانبری
همان تازی اسب رمنده فری،
فردوسی،
ز گاوان صدوسی هزار از شمار
ز میشان دوشا هزاران هزار،
اسدی،
گاودوشای عمر بدخواهش
برۀ خوان شیر گردون باد،
ابوالفرج رونی،
گاو دوشای عمر او ندهد
زین پس از خشکسال حادثه شیر،
انوری،
، کسی که هرچه داشته باشد بتدریج از او بگیرند، (ناظم الاطباء) (از برهان)

لغت نامه دهخدا

دوشن

(شِ)

گاودوش بزرگ سفالین برای شیر. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

دوشک

(دُ شَ)

توشک. بستر خواب و لحاف. (ناظم الاطباء). بستر و توشک. (آنندراج). شادگونه. نهالی. (یادداشت مؤلف). نهالی که برآن خوابند. (لغت محلی شوشتر). رجوع به توشک شود، گلیم و بساط. (ناظم الاطباء). قالین. (آنندراج). فراش که برآن نشینند و آن کلمه فارسی است. (از اقرب الموارد) ، نمد را نیز گفته اند. (لغت محلی شوشتر) ، بره. (ناظم الاطباء) ، بزغاله، گربه. (ناظم الاطباء) (آنندراج). اما در این معنی صورتی از تشک است و آن هم مصحف پشک (پوشک) است. رجوع به پوشک شود

لغت نامه دهخدا

دوشق

(دُ شَقْق / ق)

دوپاره. دوچاک. دوشقه. دونیمه: قصاب گوسفند را دوشق کرد. (از یادداشت مؤلف). رجوع به شق شود

لغت نامه دهخدا

دوشس

(شِ)

تأنیث دوک. زن دوک. دختر دوک. (یادداشت مؤلف). رجوع به دوک شود

لغت نامه دهخدا

دوشق

(دَ شَ)

خانه میانه که نه بزرگ باشد نه کوچک. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) ، خانه کلان، شتر دفزک و ستبر. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

دوشش

(شِ)

اسم مصدر دوشیدن که کمتر استعمال دارد. (از یادداشت مؤلف) : تحلب، دوشش دادن. (تاج المصادر بیهقی). رجوع به دوشیدن شود

لغت نامه دهخدا

دوشش

(دُ شِ)

دوبار شش. دو ضربدر شش. دوازده. (شرفنامۀ منیری) ، (اصطلاح نرد) به معنی داو دوازده که در بازی نرد می باشد. (آنندراج) (غیاث). داوی است در بازی نرد (پچیس) که حریف دوازده آورد و بازی را برد و آن را بهار هم گویند و بهار در اصل باره بوده به معنی دوازده. (ازلغت محلی شوشتر). دوتا شش. جفت شش. نقش دوتا شش که در بازی نرد بر رو قرار گیرد. (از یادداشت مؤلف).
- دوشش انداختن، آوردن نقش دوشش در بازی نرد که در آغاز بازی حریف را از خروج خانه وی و نیز ورود به خانه خود بازدارد. (یادداشت مؤلف).
- دوشش نشستن، عبارت است ازنقش دوچهار زدن و نقش دوشش نشستن. (از آنندراج) :
دوششی به این رسایی ننشست عاشقی را
تو و فکر کشتن من، من و ذوق جان سپاری.
درویش واله (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا