- دورافتاده
آنکه یا آنچه در محل دور قرار گرفته، ویژگی زمین یا خانه ای که از آبادی و از مردم دور باشد
معنی دورافتاده - جستجوی لغت در جدول جو
- دورافتاده (دَ مَ)
دورمانده از کسی یا جایی: غریب، دورافتاده از مسکن. (دهار).
- دورافتاده از وطن، جلای وطن کرده. (یادداشت مؤلف).
، کنایه از کسی است که حقیقت را خوب نمی تواند درک کند. (از آنندراج) :
مه برآمد بررخش گفتم که لوحش ساده است
آفتاب این لاف زد گفتم که دور افتاده است.
تأثیر (از آنندراج).
کرده ام روی چو خورشید ترا نسبت به ماه
مه کجا رویت کجا بسیار دور افتاده ام.
ابراهیم چاهی (از آنندراج).
، کسی که فهم سخن کماینبغی نتواند کرد و گویا از ادراک افتاده است. (از آنندراج) ، از اصل بریده و به فرع کشانیده شده
- دورافتاده از وطن، جلای وطن کرده. (یادداشت مؤلف).
، کنایه از کسی است که حقیقت را خوب نمی تواند درک کند. (از آنندراج) :
مه برآمد بررخش گفتم که لوحش ساده است
آفتاب این لاف زد گفتم که دور افتاده است.
تأثیر (از آنندراج).
کرده ام روی چو خورشید ترا نسبت به ماه
مه کجا رویت کجا بسیار دور افتاده ام.
ابراهیم چاهی (از آنندراج).
، کسی که فهم سخن کماینبغی نتواند کرد و گویا از ادراک افتاده است. (از آنندراج) ، از اصل بریده و به فرع کشانیده شده
- دورافتاده
بی کس، غریب، بعید، پرت، دوردست، متروک، دنج
متضاد: قریب، نزدیک
متضاد: قریب، نزدیک
- دورافتاده
بعيدٍ
- دورافتاده
Farflung
- دورافتاده
lointain
- دورافتاده
remoto
- دورافتاده
удалённый
- دورافتاده
abgelegen
- دورافتاده
віддалений
- دورافتاده
odległy
- دورافتاده
遥远的
- دورافتاده
دور
- دورافتاده
lontano
- دورافتاده
দূরবর্তী
- دورافتاده
ห่างไกล
- دورافتاده
mbali
- دورافتاده
遠く離れた
- دورافتاده
רחוק
- دورافتاده
दूरस्थ
- دورافتاده
jauh
- دورافتاده
afgelegen
- دورافتاده
remoto
- دورافتاده
uzak
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(دَ اُ دَ / دِ)
لغت نامه دهخدا
افتاده. ریخته شده:
باده ای دید بدان جام درافتاده
که بن جام همی سفت چو سنباده.
منوچهری.
رجوع به درافتادن شود
باده ای دید بدان جام درافتاده
که بن جام همی سفت چو سنباده.
منوچهری.
رجوع به درافتادن شود
(تُ حَ)
لغت نامه دهخدا
دورافتاده. جدامانده. جداافتاده. (یادداشت مؤلف) :
گفتم ای دوراوفتاده از حبیب
همچو بیماری که دور است از طبیب.
مولوی.
رجوع به دور افتادن شود
گفتم ای دوراوفتاده از حبیب
همچو بیماری که دور است از طبیب.
مولوی.
رجوع به دور افتادن شود
(اُ دَ / دِ)
لغت نامه دهخدا
آنکه بار او از حیوان بارکش بیفتد. مجازاً، وامانده از راه:
یار بارافتاده را در کاروان بگذاشتند
بیوفا یاران که بربستند بار خویش را.
سعدی (خواتیم)
یار بارافتاده را در کاروان بگذاشتند
بیوفا یاران که بربستند بار خویش را.
سعدی (خواتیم)
شخصی یا شی که نسبت به فرد یا جامعه دور باشد: (آن محل دور افتاده را از جهت آن انتخاب کرده بود که کسی به اسرارش پی نبرد)
