معنی داخسه - جستجوی لغت در جدول جو

داخسه

لغت نامه دهخدا

داخل، داخل کشور، داخلی مثلاً محصولات کشاورزی داخله

(خِ لَ)

داخله. مقابل خارجه. درون. باطن. اندرون، تمام مملکتی. مقابل خارجه یعنی ممالک بیگانه.
- وزارت داخله، وزارت کشور. رجوع به کشور (وزارت کشور) شود

لغت نامه دهخدا

اخسه

(اَ خِسْ سَ)

جمع واژۀ خسیس

لغت نامه دهخدا

داسه

(سَ / سِ)

خسهای سرتیزی که بر سر دندانه های گندم و جوی بود که در خوشه است. (برهان). داس. خارسرهای خوشۀ جو و گندم. سرهای تیزی را گویند که بر دندانه های گندم و جو است در خوشه. (لغت محلی شوشتر نسخۀ خطی) : سوک. (برهان). شعاع سنبل. سفا. داز. (ناظم الاطباء) :
طوبی سرکش نه علم چوب تست
داسه ای از خوشۀ جاروب تست.
کاتبی.
، داس که غله بدان درو کنند. (برهان)

لغت نامه دهخدا

داخس

(خِ)

خوی درد. گوشه. داحس. داحوس. ورم حاری که عارض شود انگشت را در نزدیکی ناخن با دردی سخت و آن را به فارسی کژدمه گویند. عقربک. آماس صلب که اندر بن ناخن باشد آن را داخس گویند. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). آماسی بود گرم و دردناک و با ضربان اندر حوالی ناخن و درد آن تا بغل دست و بیغولۀ ران برسد و باشد که تب آرد و باشد که ریش گردد و ریم کند و گنده شود و انگشت از آن بر خطر باشد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). هو ورم حار خراجی یعرض عند الاظفار مع شده الم و ضربان و ربما یبلغ المه الابط و ربما اشتدت معه الحمی. (کتاب ثالث قانون ابوعلی سینا چ طهران ص 323). صاحب کشاف اصطلاحات الفنون آرد: با خاء معجمه نزد اطبا ورم حاری است که عارض میشود بنزدیک ناخنهای آدمی و دردی سخت دارد با ضربان قوی و تمدد و در نتیجه ناخنها را خواهد انداخت و بسا باشد که تب بیاورد چنانچه در بحر الجواهر گفته

لغت نامه دهخدا

پاخسه

(سَ / سِ)

طربال. بارۀ دیوار بلند. (صراح)

لغت نامه دهخدا

داخله

(خِ لَ)

تأنیث داخل. رجوع به داخله شود.
- داخلهالارض، نهانی زمین. ج، دواخل. (منتهی الارب).
- داخلهالازار، طرفی که بتن رسد نزدیک جانب راست. (منتهی الارب).
- داخلهالرجل، نیت مرد و مذهب او و دل نهانی او. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

داخنه

(خِ نَ)

دوددان. ج، دواخن. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

باخسه

(خِ سَ / سِ)

تأنیث باخس. در حق زیرکی گویند که خود را احمق وانماید. رجوع به باخس شود

لغت نامه دهخدا

باخسه

(سَ)

راهی باشد بغیر از راه متعارف خانه ای که از آن راه نیز آمد و رفت توان کرد. (برهان) (جهانگیری). راهی که غیر در، برای درآمدن خانه بود و آنرا برباره و برواره هم گویند. بتازیش رق خوانند.

لغت نامه دهخدا