معنی خوشرو در لغت نامه دهخدا

ستورنیک رونده. ستور نیک گام. (ناظم الاطباء) :، مرکبان دارم خوشرو که به راهم بکشند، دلبران دارم خوشرو که بدیشان نگرم.، فرخی.، ره بر و شخ شکن و شاددل و تیزعنان، خوشرو و سخت سم و پاک تن و جنگ آغاز.، منوچهری.، بارداری چون فلک خوشرو مه و خور در شکم، وز دوسو چون مشرقین او را دو زندان دیده اند.، خاقانی.، سمندر چو پروانه آتشروست، ولیک این کهن لنگ و آن خوشروست.، نظامی.، این بادپای خوشرو تازی نژاد فضل، تا چند گاه باشد بر آخور حمیر.، کمال الدین اسماعیل.،، مطیع. غیرحرون. غیرسرکش: معلوم شود که اگرچه کرۀ پارسیم حرون است مرکب تازیم خوشرو است. (ترجمه تاریخ یمینی)

معنی خوشرو در لغت نامه دهخدا

زیبارو. خوش صورت. جمیل، خوش خلق. خوش اخلاق. مقابل عبوس. طلق الوجه. بشاش. خندان

معنی خوشرو در فرهنگ لغت هوشیار

زیبارو، جمیل، خوش صورت

معنی خوشرو - جستجوی لغت در جدول جو

خوشرو

لغت نامه دهخدا

خوشرو

لغت نامه دهخدا

خوشرو

فرهنگ لغت هوشیار

خوشرو

فرهنگ واژه فارسی سره

خوش رو

خوش صورت، خوشگل
کنایه از مهربان
کنایه از خنده رو، گشاده رو، خندان، فراخ رو، بسّام، گشاده خد، روباز، بشّاش، روتازه، تازه رو، بسیم، طلیق الوجه

فرهنگ فارسی عمید

خودرو

هر نوع وسیلۀ نقلیه ای که با موتور حرکت می کند، به ویژه اتومبیل

فرهنگ فارسی عمید

خودرو

ویژگی گیاهی که تخم آن را نکاشته باشند و به خودی خود روییده باشد، خودرسته، کنایه از ویژگی کسی که بدون تعلیم و تربیت رشد کرده باشد

فرهنگ فارسی عمید

خوشخو

(خوَشْ / خُشْ)

خوش خلق. خلیق. خلق، خوش اخلاق. متواضع. ملایم. با لطافت در خلق. خوشخوی: و مردمانیند بمردم نزدیک و خوشخو و آمیزنده. (حدود العالم).
خوشخو دارم نگار بدخو چه کنم
چون هست هنر نگه به آهو چه کنم.
عنصری.
پیشۀ زرگر به آهنگر نشد
خوی این خوشخو بدان منکر نشد.
مولوی.
هر کرا بینی شکایت میکند
کان فلانکس راست طبع و خوی بد
زانکه خوشخو آن بود کو در خمول
باشد از بدخوی و بدطبعان حمول.
مولوی.
دامن ز پای برگیر ای خوبروی خوشخو
تا دامنت نگیرد دست خدای خوانان.
سعدی (طیبات).
خوشخو خویش بیگانگان باشد و بدخو بیگانه خویشان. (از اقوال منسوب به لقمان بنقل تاریخ گزیده)

خوش خلق. خلیق. خَلِق، خوش اخلاق. متواضع. ملایم. با لطافت در خلق. خوشخوی: و مردمانیند بمردم نزدیک و خوشخو و آمیزنده. (حدود العالم).
خوشخو دارم نگار بدخو چه کنم
چون هست هنر نگه به آهو چه کنم.
عنصری.
پیشۀ زرگر به آهنگر نشد
خوی این خوشخو بدان منکر نشد.
مولوی.
هر کرا بینی شکایت میکند
کان فلانکس راست طبع و خوی بد
زانکه خوشخو آن بود کو در خمول
باشد از بدخوی و بدطبعان حمول.
مولوی.
دامن ز پای برگیر ای خوبروی خوشخو
تا دامنت نگیرد دست خدای خوانان.
سعدی (طیبات).
خوشخو خویش بیگانگان باشد و بدخو بیگانه خویشان. (از اقوال منسوب به لقمان بنقل تاریخ گزیده)

لغت نامه دهخدا

خوشروی

(خوَشْ / خُشْ)

طلق الوجه. بشاش. خندان. با اخلاق خوب. مقابل عبوس. خوشرو:
هم از نسیم دولت و اقبال خوشدلی
هم با وصال دلبر خوشروی همدمی.
؟ (از سندبادنامه).
دیو خوشروی به از حور گره پیشانی.
؟

لغت نامه دهخدا

خوشرودپی

(خوَشْ / خُشْ پِ)

دهی است از دهستان بندپی شهرستان بابل مازندران در 21 هزارگزی جنوب باختری بابل و 9 هزارگزی جنوب شوسۀ بابل به آمل. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3)

لغت نامه دهخدا

خوشرویی

(خوَشْ / خُشْ)

بشاشت. طلاقت وجه. خندانی. خندان روئی:
و آنکه زاده بود به خوشخوئی
مردنش هست هم به خوشروئی.
نظامی

لغت نامه دهخدا

خوشگو

خوش سخن. خوش گفتار. خوشگوی:
کز او خوشگوتری در لحن و آواز
ندید این چنگ پشت ارغنون ساز.
نظامی.
بساز ای مطرب خوشخوان خوشگو
بشعر فارسی صوت عراقی.
حافظ

لغت نامه دهخدا