- حفار
کسی که کارش کندن زمین و کاوش کردن در زمین است، گورکن
معنی حفار - جستجوی لغت در جدول جو
- حفار
ظاهراً مرغی است و آنرا بلهجۀ طبری وکا گویند:
کبک و حفار هست کوک و وکا.
(نصاب طبری)
کبک و حفار هست کوک و وکا.
(نصاب طبری)
- حفار (حُ)
نام موضعی میان یمن و تهامه
- حفار (حَفْ فا)
آنکه زمین را کند. چاه کن. مقنی. (منتهی الارب) ، گورکن. قبرکن. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). منسوب بحفر یعنی گورکن. (الانساب). ج، حفارون، آنکه اراضی بناهای منخسفه یا مخروبه قدیم را کند برای یافتن عتیقه ها. تیله کن
- حفار (حَ)
چوبی که آنرا خمانیده و در وسط سوراخ کرده میان خانه (چادر خیمه) تعبیه کنند و درسوراخ آن ستون میانه قائم گردانند. (منتهی الارب)
- حفار
چاه کن، مقنی
- حفار ((حَ فّ))
کسی که پیشه اش کندن زمین و کاوش کردن آن است، گورکن، قبرکن، باستان شناسی که برای به دست آوردن اشیا عتیقه زمین را حرف کند
- حفار
حافر، حفرکن، کننده، قبرکن، گورکن
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(عَ اَ فَ)
لغت نامه دهخدا
احفار صبی، افتادن چهار دندان پیشین کودک، دو از بالا و دو از زیر، چنان راندن اسب را که آواز برآید از رفتار وی. (منتهی الارب). اسب را بر دویدن داشتن. (تاج المصادر) ، بافتن جامه را بشانه و تیغ، یاد کردن کسی را بزشتی. (منتهی الارب)
قریه ای است از بلوکات دارالسلطنۀ هرات. و قبر شیخ بهاءالدین عمر که در هفدهم ربیع الاول سال 857 هجری قمری درگذشته است بدانجاست. رجوع به حبیب السیر چ طهران از جزو 3 از ج 3 حاشیۀ ص 227 شود
(حَفْ فا)
لغت نامه دهخدا
شغل حفار. عمل حفار، قنائی. چاه کنی، شغل آنکه زمینهای منخسفه یا مخروبۀ باستانی را برای یافتن اشیاء عتیقه کند. تیله کنی. (یادداشت مرحوم دهخدا)
حفر، کندن، گود کردن، کاوش
